Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Μπλογκογράφε ξύπνα. Οι bloggers σου πίνουν το αίμα!



Από μικρός ήθελες να γράφεις. Να γράφεις την αλήθεια. Αυτήν την αλήθεια που έβλεπες γύρω σου αλλά οι "άλλοι" την έκρυβαν μεθοδικά.

Αν είσαι αρκετά νέος, θα πρόλαβες και τις "σχολικές εφημερίδες".


Περιχαρής και "αθώος" θέλησες και εσύ να γράψεις ένα άρθρο στα "Νέα του x-Γυμνασίου".

Ήθελες να γράψεις πολλά, για τα θέματα που σε απασχολούσαν εσένα και τους συμμαθητές σου ... Για τους καθηγητές σου, τον Γυμνασιάρχη, το σύστημα διδασκαλίας.

Η φιλόλογος-επιτηρήτρια της έκδοσης, όμως, γρήγορα σου "έκοψε την φόρα".

- Για συναδέλφους καθηγητές δεν γράφουμε. Ούτε για τον Γυμνασιάρχη. Δεν επιτρέπεται. Γιατί δεν γράφεις για τόσα ωραία άλλα θέματα. Π.χ. ένα εγκώμιο για τον τραγουδιστή που αρέσει, ένα αφιέρωμα για έναν μεγάλο ζωγράφο, για την οικολογία, για ήπιες μορφές ενέργειας? Τόσα πράγματα υπάρχουν ...

Έτσι έγραψες αφιερώματα, εγκώμια, ανέκδοτα, σταυρόλεξα και άλλα τέτοια "ήπια θέματα". Αυτά που κανέναν δεν "πονούσαν", κανέναν δεν ενδιέφεραν ...

Μεγάλωσες και η "δίψα" για "γράψιμο" και την "αλήθεια" παρέμεινε άσβεστη.

Έτσι, ακολούθησες το ένστικτό σου και οδηγήθηκες σε σχολή "Μαζικών Μέσων Επικοινωνίας".

Όταν πήρες το πτυχίο σου ήσουνα πιά "δημοσιογράφος". Επιτέλους οι δρόμοι άνοιξαν, θα έγραφες αυτό που πιστεύεις ελεύθερα. Εφημερίδες, Περιοδικά, Ραδιόφωνο, Τηλεόραση, όλα τα "μέσα" απλωμένα στα πόδια σου, έτοιμα να διαλαλήσουν την "αλήθεια" σου στα πέρατα της Οικουμένης.

Περιχαρής, βρήκες και συ δουλειά σε ένα "έντυπο".

Στην αρχή σου ανέθεσαν "δουλειές του ποδαριού" αλλά τελικά τα κατάφερες και απέκτησες την "στήλη" σου.
Αρχικά, ήσουνα διστακτικός. Είχες ακούσει, παλιά, για "γραμμές" και είχες ψυλλιαστεί. Φοβόσουνα ότι όλοι αυτοί οι κύριοι, με τους πομπώδεις τίτλους, όπως :
*"εκδότης",
*"διευθυντής έκδοσης",
*"υπεύθυνος έκδοσης",
*"διευθυντής σύνταξης",
*"υπεύθυνος σύνταξης",
*κ.α.
που αντικατέστησαν την καθηγήτρια-επιτηρήτρια της μαθητικής εφημερίδας, θα σου έβαζαν "ασφυκτικά κομματικά πλαίσια γραφής".

Όμως, αυτά είχαν περάσει. Η κομματική "γραμμή" δεν ήταν πια τόσο άτεγκτη. Σχεδόν δεν υπήρχε.

"Αθώος" προσήλθες στο πρώτο meeting.  Οι κύριοι με τους πομπώδεις τίτλους, άρχισαν να μιλούν. Και τότε διαπίστωσες ότι την "κομματική ιδεολογία" την είχαν χεσμένη. Όπως χεσμένη είχαν και κάθε ιδεολογία. Και ακόμη περισσότερο χεσμένη είχαν και την δική σου αλήθεια. Εκεί διαπίστωσες ότι οι αρχές της Φυσικής όπως τις έμαθες στο Λύκειο ( "Αρχή της διατήρησης της Ενέργειας και της Ορμής" και άλλα τέτοια ανούσια) είχαν καταρρεύσει. Τώρα η αρχή ήταν μόνον μία! Η Παγκόσμια Αρχή της αύξησης της Αναγνωσιμότητας. Η αναγνωσιμότητα έφερνε την διαφήμιση και αυτή το κέρδος. Όλα τα υπόλοιπα ήταν αμελητέα.


Το meeting τέλειωσε. Σε οδήγησαν στο γραφείο σου. Πάνω στο δημοσιογραφικό "desk", έστεκε επιβλητικό, ένα υπερσύγχρονο computer, τελευταίας τεχνολογίας.

- Ταπεινέ "συντάκτα" άκουσε καλά. Βλέπεις αυτό το computer. Πάτα τα κουμπιά να βγαίνουνε λεφτά. Δεν έχει σημασία αν γράφεις ψέμματα ή αληθινά. Δεξιά ή αριστερά. Πράσινα ή Ολυμπιακά. Σημασία έχει να φέρνεις αναγνώστες-πελάτες. Και προσοχή στην αλήθεια. Με ρέγουλα. Η αλήθεια φέρνει μηνύσεις. Και οι μηνύσεις απόλυση.

Τι να κάνεις? Να μείνεις άνεργος. Πήγες στο καλάθι των απορριμάτων και άδειασες τις τσέπες από όση αλήθεια κουβάλαγες. Περιττό βάρος.

Έπεσες με τα μούτρα στην δουλειά. Και τότε διαπίστωσες ότι το "ρόδινο χρώμα" δεν υπάρχει στους δημοσιογραφικούς χώρους.


Οι στριγγλιές φωνές της αρχισυντάκτριας ήταν οι πρώτες που σε προδιάθεσαν για ότι θα επακολουθούσε. Το άγχος της για την "κυκλοφορία" του εντύπου το διοχέτευε καθημερινά, σαν πίδακα, μέσα στα αυτιά σου.

- Τι άρθρο είναι αυτό. Για πέταμα. Θέλεις να κλείσουμε? Γράψε κάτι να διαβάζεται! Να πουλάει! Να χαϊδεύει τ'αυτιά του απλού αναγνώστη μας. Και όχι, προς θεού, να μην θίγει τους χορηγούς!

Τι να κάνεις, τόγραφες και το ξανάγραφες μέχρι να της αρέσει. Απο την πολλή διόρθωση, στο τέλος, δεν ήσουνα σίγουρος αν το άρθρο ήταν δικό σου ή κάποιου άλλου.

Επιτέλους, έφευγες από το γραφείο της, εντελώς αγανακτισμένος, για να σε φωνάξει και πάλι σε μερικά λεπτά. Απηυδισμένος, σκέφτεσαι ότι θα δεχόσουν τα πάντα, αρκεί να ξεμπέρδευες. Σε λίγο πάλι υστερικές κραυγές.

- Τι τίτλος είν' αυτός? Αυτόν θα βάλεις!

Κοίταγες απορημένος.

- Μα, αυτός είναι αντίθετος με το κείμενο.

"Ότι σου είπα" ήταν η κοφτή απάντηση.

Νόμιζες ότι ξεμπέρδεψες αλλά στον διάδρομο συνάντησες τον "art-director".

- Κώστα, κάνε ρε, λίγο μικρότερο το άρθρο. Πρέπει να χωθεί μιά εικόνα αποκάτω.

Πας στο γραφείο σου το πετσοκόβεις και πας να το δώσεις μπουχτισμένος. Όμως τα βάσανά σου δεν τέλειωσαν. Στην γωνία του διάδρομου συναντάς τον "creative director".

- Κώστα, το άρθρο θα στενέψει. Το "σκίτσο", μου βγήκε μεγαλύτερο.

Έχεις κουραστεί, δεν σε νοιάζει τίποτα, αρκεί να ξεμπερδεύεις. Όμως, από κάπου μακριά, ακούς να έρχεται η γνώριμη στριγγλή φωνή της αρχισυντάκτριας.

- Κώστα, το άρθρο σου κόβεται. Ο διευθυντής θα βάλει εκείνο για το πετρέλαιο.

Τα χρόνια περνούν ... και το internet καταφθάνει και στην Ελλάδα.


Τότε ανακαλύπτεις τα "blogs". Ω τι μαγικός κόσμος!
Όλη η παιδική σου αθωότητα επανήλθε μονομιάς! Επιτέλους, να κάνεις αυτό που ονειρευόσουνα από παιδί!

Επιτέλους, θα γράψεις ένα "κείμενο" χωρίς εκδότες, αρχισυντάκτες , αρτ-νταϊρέκτορες και άλλους τέτοιους τυράννους!

Γίνεσαι ένας ευτυχής και αθώος "μπλογκογράφος" - σχολιαστής.

Αποφεύγεις, βέβαια, τα "δημοσιογραφικά" blogs των μεγάλων "επώνυμων" δημοσιογράφων. Δεν ξεγελιέσαι πια. Προτιμάς τους "ερασιτέχνες".

Ο ερασιτέχνης blogger σε περιμένει. Ανοίγει τις αγκάλες του. Δεν τον βλέπεις. Όμως, μπορείς να τον ζωγραφίσεις. Είναι "καλωσυνάτος", γεμάτος "αγνότητα" και "εντιμότητα". Η λέξη "κέρδος" δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό του.

Όλα είναι μαγικά. Γράφεις ότι θέλεις, χωρίς να σε ενοχλεί κανένας.

Και τότε, μες την καλή χαρά, διαπιστώνεις μιά άλλη "λούμπα".

Κανείς δεν νοιάζεται πια για το "τι" γράφεις, αλλά πολλοί νοιάζονται για το "που" το γράφεις.

Αυτός, ο φαινομενικά "οικονομικά αποστασιοποιημένος", κόσμος της "μπλοκόσφαιρας", δεν διαφέρει και πολύ από αυτόν της "βιόσφαιρας", και δεν είναι, τελικά, τόσο άσχετος με το χρήμα.

Κάθε φορά, που συ γράφεις και σχολιάζεις οτιδήποτε σε ένα blog, αυξάνεις την "δημοφιλία" του.

Ακόμη, και να επισκεφτείς, ανυποψίαστος, το "profile" του blogger (μία τόσο αθώα διαδικασία) του προσθέτεις "πόντους" επισκεψιμότητας.

Και λοιπόν, "χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι", θα πεις.

Αμ δε! Κακόμοιρε "μπλογκογράφε" - σχολιαστά. Αν σπούδαζες "οικονομικά" θα μάθαινες ότι το "κέρδος" βρίσκεται στην απίθανη έννοια που λέγεται "προσδοκία".

Αυτό το βλέπεις στο χρηματιστήριο. Συνήθως, δεν ανεβαίνει η μετοχή της κερδοφόρου εταιρείας αλλά αυτής που αναμένεται (ή αλλιώς "προδοκάται") ότι θα παρουσιάσει κέρδη.


Η παραδοσιακή έντυπη δημοσιογραφία πεθαίνει. Όλοι οι σαλονάτοι και μη δημοσιογράφοι αυτό συζητούν. Οι παραδοσιακοί εκδότες τρέμουν! Οι διαφημίσεις φεύγουν από τα έντυπα. Κατευθύνονται στο διαδίκτυο. Άρα, αναμένονται λεφτά στα blogs. Τρελά λεφτά. Αργά ή γρήγορα οι "διαφημίσεις θα καταφθάσουν" και θα πνίξουν στο χρήμα τα "επισκεψιμοφόρα" ιστολόγια. Όλοι το αναμένουν. Απλά, δεν ξέρουν πόσο θα αργήσει αυτό. Αλλά θάρθει.

Τρέχουν, λοιπόν, αφηνιασμένοι οι μικρο-bloggers στο νέο "Ελντοράντο". Όλοι ονειρεύονται να γίνουν μεγαλο-bloggers. Περνάνε "τρέχοντας" από τα ιστολόγια των "φίλων" τους, γράφοντας δυο κουβέντες, αναμένοντας ότι αύριο εκείνοι θα έρθουν στα δικά τους να αυξήσουν και την δικιά τους επισκεψιμότητα.

Λίγοι πια νοιάζονται τι γράφουν. Η "αλήθεια" έχει πλέον καταντήσει "νεκρή έννοια", χαμένη σε τόννους πληροφορίας. Οι περισσότεροι, παρασυρμένοι από την απίστευτη βιασύνη, γράφουν μια μονοσύλλαβη λέξη.

- "Ωχ" γράφει ο ένας. "Βωχ" απαντάει ο άλλος. Τι σημασία έχει, πλέον, η ουσία. Οι "πόντοι" να πέφτουν.

Μα τι συμβαίνει αναρωτιέσαι? Και παίρνεις μόνος σου την απάντηση.

Η παγκόσμια "Αρχή της αύξησης της Αναγνωσιμότητας" δεν ισχύει πλέον. Κατέρρευσε. Την θέση της πήρε η νέα "Αρχή της αύξησης της Επισκεψιμότητας". Η επισκεψιμότητα θα έφερνε την διαφήμιση και αυτή το χρήμα. Όλα θυμίζουν την παλιά ατάκα απορρυπαντικών. "Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε". Άλλαξαν μερικές λέξεις: "Επισκεφθείτε, καταγραφείτε, τελειώσατε".

Και έτσι εσύ, άμοιρε "μπλοκογράφε" - σχολιαστή, γράφε όση "αλήθεια" θέλεις. Δεν είσαι πλέον τίποτα άλλο, παρά ο απλός "πελάτης" του μεγαλο-μπλόκερ, του "άρχοντα της προσδόκιμης διαδικτυακής κερδοφορίας". Ένα απλό νούμερο στο ιστολόγιό του μπλογκάρχη. Ένα "νούμερο" στην εκτίμησή του.


Κάποτε άκουγες το σύνθημα:

   "Εργάτη ξύπνα, οι βιομήχανοι σου πίνουν το αίμα."

Τώρα η τεχνολογία προχώρησε, τα πράγματα άλλαξαν. Αναπροσαρμόστηκαν και οι "ορολογίες".

   "Μπλογκογράφε ξύπνα, οι bloggers σου πίνουν το αίμα"!

Τότε νοιώθεις ένα τσίμπημα στο μπράτσο. Γυρίζεις και βλέπεις τον σωλήνα της αφαίμαξης. Βλέπεις το αίμα σου να ρέει.

Καρφώνεσαι στο χρώμα του.
- Δεν είναι ροζ παιδικό.
- Ούτε κόκκινο εργατικό.
- Ούτε μπλέ-μελανί δημοσιογραφικό.
- Πλέον, είναι άχρωμο διαδικτυακό!

Όμως, ποτέ το χρώμα του αίματος δεν έκανε την διαφορά! Το ζήτημα ήταν, πάντα, η αιμορραγία!

.-

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αντιρρησίας

Υπέροχο και τρομακτικά διαστρεβλωτικό!

IonnKorr είπε...

Ρε φίλε Αντιρρησία,

Που την είδες την διαστρέβλωση?

Αυτή δεν είναι η πραγματικότητα?

Γιατί να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας?

Με το να ωραιοποιούμε τα πράγματα δεν τα κάνουμε καλύτερα!

Νοσφεράτος είπε...

παντως κατι ,κατι ,κατι σε σενα δεν μου καθεται καλά...
θελω να πω .... κατι ...
τεσπα...