Το Παράδοξο των Διδύμων (Twin Paradox) ... αλλά και του Γήρατος (Μέρος 4)

Οι προηγούμενες συνέχειες είναι εδώ:

 Μέρος 1, Μέρος 2,  Μέρος 3 

Όπως ειπώθηκε ρητά στα προηγούμενα,

η βασική παρανόηση που οδηγεί στο Παράδοξο των Διδύμων

βρίσκεται στην αντίληψη του Χώρου

Το τρίτο μεγάλο μειονέκτημα του Ανθρώπινου Εγκέφαλου είναι ο εγκλωβισμός του στο Σύστημα Αναφοράς στο οποίο βρίσκεται (ή αλλιώς με το οποίο είναι "εφοδιασμένος").

Δύο Παρατηρητές μελετούν ένα Σώμα, από τα δικά τους Συστήματα Αναφοράς
που εμπεριέχουν διαφορετικά Συστήματα Συντεταγμένων (x,y,z).

Όπως αναφέρθηκε στα προηγούμενα, ο Άνθρωπος:
- Αδυνατεί να αντιληφθεί όλες τις διαστάσεις του Χωρόχρονου. Αντιλαμβάνεται μόνο τις τρείς διαστάσεις του (δηλ. τον συνηθισμένο τρισδιάστατατο Χώρο)

- Επιπλέον, αδυνατεί να αντιληφθεί και την καμπυλότητά του (και έτσι τα βλέπει όλα "flat").

Αντί, λοιπόν, της ολικής αντίληψης της συνολικής εικόνας, ο Χωρόχρονος παρέχει στον Άνθρωπο, μία ατελή, περιορισμένη, μονομερή εικόνα ενός μικρού τμήματός του.
Ο μηχανισμός που προσφέρει στον Άνθρωπο την εικόνα αυτή λέγεται...
- στην Φυσική, "Σύστημα Αναφοράς" (Reference Frame) και
- στα Μαθηματικά (και συγκεκριμένα στην Τοπολογία), "Χάρτης" (Chart).

Ουσιαστικά, τα Συστήματα Αναφοράς είναι και θα μπορούσαν να αποκαλούνται: "Συστήματα Λογικής".
Όχι, μόνον, ο Άνθρωπος αλλά και κάθε Έμβιο Ον είναι "εφοδιασμένο" με ένα τέτοιο Σύστημα και με την βοήθειά του σχηματίζει ένα είδωλο των γεγονότων της Πραγματικότητας (αλλά και ένα "κοσμοείδωλο" όλου του Σύμπαντος)

Το μεγάλο μειονέκτημα όλων των αυτών των Συστημάτων Αναφοράς είναι, βέβαια, όπως προείπαμε:
- τα τρισδιάστατα Συστήματα Συντεταγμένων στα οποία βασίζονται και
- η "επίπεδη" λογική που χρησιμοποιούν.

Για να μην μιλάμε γενικόλογα ας αναλύσουμε τι σημαίνει "επίπεδη" λογική.
Θα παραστήσουμε τον Χωρόχρονο με μία καμπύλη
(Ο Χωρόχρονος είναι πολυδιάστατος και η καμπύλη μονοδιάστατη αλλά θα θεωρήσουμε για λόγους απλότητας ότι όλες οι διαστάσεις του είναι μέσα στην καμπύλη).
Τότε από το Σύστημα Αναφοράς (x,y) του, στο σημείο P, ο Άνθρωπος-Παρατηρηρής (που, όπως είπαμε, αδυνατεί να αντιληφθεί την καμπυλότητα) θα τον θεωρήσει ότι έχει την μορφή της εφαπτομένης της καμπύλης.

Η καμπύλη είναι η γαλάζια γραμμή. Η εφαπτομένη της είναι η καφέ γραμμή.
Οι άξονες x και y αποτελούν το Σύστημα Συντεταγμένων
του Παρατηρητή (που τυπικά βρίσκεται στο σημείο P).

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι όσο απομακρυνόμαστε από το σημείο P (δηλ. προχωράμε στα σημεία Q ή πάμε προς τα πίσω στα σημεία Ο) τόσο η "άποψη" του Παρατηρητή διαφέρει από την Πραγματικότητα και τείνει στον παραλογισμό.

Ας θεωρήσουμε τώρα ένα παρόμοιο παράδειγμα σε περισσότερες διαστάσεις:

Εδώ, είναι φανερός ο τρόπος  με τον οποίο το Σύστημα Αναφοράς μετασχηματίζει τον Χωρόχρονο.
Μετατρέπει
- την καμπύλη επιφάνεια (Μ) (που απλουστευτικά, στο παρόν σχήμα, αναπαριστά τον Χωρόχρονο)
- στην επίπεδη επιφάνεια (E) (που είναι το είδωλο που "παραλαμβάνει" ο Ανθρώπινος Εγκέφαλος).

Ακριβέστερα, λοιπόν, το Σύστημα Αναφοράς, προκειμένου να μπορέσει να κάνει τον Χωρόχρονο κατανοητό στον Ανθρώπινο Εγκέφαλο, τον "επιπεδοποιεί" διατηρώντας, όμως ταυτόχρονα (όσο γίνεται), την δομή του (η δομή παριστάνεται, εκλαϊκευμένα, με τις κάθετες και παράλληλες γραμμές στο εσωτερικό του).
Όπως είναι φανερό, με τον τρόπο αυτό, κάποιες από τις πληροφορίες διατηρούνται αλλά μερικές άλλες χάνονται.

Όμως υπάρχει κάτι ακόμη χειρότερο.
Όλα τα Συστήματα Αναφοράς δεν είναι ούτε ταυτόσημα ούτε "συμβατά".
Το καθένα έχει την δική του "γωνία θέασης" (ή αλλιώς την "δική του άποψη") για τα δρώμενα στην σκηνή της Πραγματικότητας.
Αυτό είναι ένα από τα αίτια (ίσως το βασικότερο) των εγωϊσμών, των συγκρούσεων, των πολέμων, των διαφορετικών ηθών και εθίμων, των διαφορετικών Νομοθεσιών των Κρατών, των διαφορετικών αποφάσεων δικαστηρίων και όλων των  ασυνεννοησιών που επικρατούν στην Ανθρωπότητα (αλλά και στον Έμβιο Κόσμο γενικότερα).

Ας δούμε αυτό το χαρακτηριστικό αναλυτικότερα με το παρακάτω παράδειγμα.
Ας θεωρήσουμε την σφαιροειδή (δηλ. καμπύλη) Επιφάνεια της Γης ότι απλουστευτικά αντιπροσωπεύει τον Χωρόχρονο.
Ο Άνθρωπος επειδή ακριβώς στερείται "καμπυλόγραμμης λογικής" κατασκευάζει επίπεδους χάρτες.
Όμως, ενώ κάποιος περίμενε ότι θα υπάρχει ένας χάρτης που παρουσιάζει όλη την Γήινη Επιφάνεια  (και κατ'επέκταση όλο τον Χωρόχρονο) επακριβώς, αυτό δεν συμβαίνει.

Ας δούμε τον συνηθισμένο χάρτη (δηλ. το "είδωλο" της Γήινης Επιφάνειας από ένα Σύστημα Αναφοράς)
Αυτός παρουσιάζει σωστά μεν την Τροπική Ζώνη (δηλ. τις περιοχές γύρω από τον Ισημερινό) αλλά διογκώνει τις αποστάσεις όσο προχωράμε προς τους πόλους.

Υπάρχουν άπειροι τρόποι να αναπαραστήσει κανείς την Γήινη Επιφάνεια (δηλ. άπειροι χάρτες).
Προφανώς και άπειρα Συστήματα Αναφοράς.
Εδώ εμφανίζονται οι τέσσερεις συνηθέστεροι.

Έχουμε
α) την Κωνική Προβολή (κατάλληλη για την απεικόνιση των Εύκρατων ζωνών)
α) την Κυλινδρική Προβολή (κατάλληλη για την απεικόνιση της Τροπικής Ζώνης)
α) την Επίπεδη Προβολή (κατάλληλη για την απεικόνιση των Πολικών ζωνών)
δ) την Διακεκομμένη Προβολή 

Προφανώς όλοι οι συνηθισμένοι γεωγραφικοί χάρτες έχουν κέντρο την Ευρώπη από όπου ξεκίνησε ο Ανθρώπινος Πολιτισμός.

Αν, όμως, ο Πολιτισμός ξεκινούσε από τους Αβοριγίνες της Αυστραλίας, και ήταν αυτοί οι πρώτοι θαλασσοπόροι που εξερευνούσαν τον Πλανήτη τότε, (από το δικό τους Σύστημα Αναφοράς),
η Αυστραλία θα βρισκόταν στο κέντρο!!!!!!!!!

Οι τέσσερεις αυτοί χάρτες απεικονίζουν
τέσσερεις διαφορετικές Προβολές της Γηίνης Επιφάνειας
με κέντρο την Αυστραλία.

Εδώ ταιριάζει (σχετικά με την διαφορετική θέαση των Συστημάτων Αναφοράς)
και το άσμα του Κελαηδόνη

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ενώ τα Συστήματα Αναφοράς
παρέχουν τοπικά την ορθή Γνώση της Πραγματικότητας,
ωστόσο, η ορθότητα τους δεν είναι οικουμενική.

Όσο απομακρυνόμαστε από την θέση του Παρατηρητή
τόσο η ορθότητά τους ελαττώνεται μέχρι που φτάνουν στον πλήρη παραλογισμό.

Συνεχίζεται...

Το Παράδοξο των Διδύμων (Twin Paradox) ... αλλά και του Γήρατος (Μέρος 3)

Το Παράδοξο των Διδύμων - Μέρος 1... είναι εδώ.

Το Παράδοξο των Διδύμων - Μέρος 2 ... είναι εδώ

Όπως αφέθηκε να εννοηθεί στα προηγούμενα

η βασική παρανόηση που οδηγεί στο Παράδοξο των Διδύμων

βρίσκεται στην αδυναμία του Ανθρώπου να αντιληφθεί ότι
Χώρος και Χρόνος είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος,
δηλ. του Χωρόχρονου

Όμως, υπάρχει κι άλλη εγγενής οργανική αδυναμία που οδηγεί τον Ανθρώπινο Εγκέφαλο σε παρόμοια παράδοξα:
Η έλλειψη αισθητηρίων που θα αντιλαμβάνονται την καμπυλότητα των Χώρων.

Ο Άνθρωπος δεν μπορεί να αντιληφθεί αν ο Χώρος (ή Χρόνος ή Χωροχρόνος) που μέσα του διάγει τον βίο του είναι "καμπύλος" (curved). Τον θεωρεί πάντα "επίπεδο" (flat) (δηλαδή με μηδενική καμπυλότητα).

Όπως είναι γνωστό, ιστορικά η κατανόηση του Χώρου από τον Άνθρωπο (ακριβέστερα από τον Ανθρώπινο Εγκέφαλο) συνέπλευσε παράλληλα με την Οικονομική Εξέλιξη της Ανθρωπότητας:

- Στο Τροφοσυλλεκτικό Στάδιο, ο τροφοσυλλέκτης-θηρευτής, αντιλαμβανόταν τον Χώρο που ζούσε, προσεγγιστικά ως ένα (μηδενο-διάστατο) σημείο (εφόσον ο τόπος που ζούσε ταυτιζόταν με αυτόν που συνέλεγε την τροφή του).

- Στο Κτηνοτροφικό Στάδιο, ο νομάδας-ποιμένας, αντιλαμβανόταν τον Χώρο που ζούσε, ως μία (μονο-διάστατη) γραμμή, (δηλ. την πορεία από τον τόπο διαμονής του στο τόπο διατροφής του ποίμνιου).

- Στο Γεωργικό Στάδιο, ο αγρότης-καλλιεργητής, αντιλαμβανόταν τον Χώρο που ζούσε, ως μία (δισ-διάστατη) επιφάνεια που κατέχονταν από τα αγροτεμάχια του οικισμού που ανήκε.

-  Στο Τεχνολογικό Στάδιο, ο αστρονόμος-μελετητής, κάνοντας χρήση τεχνολογικών οργάνων, αντιλαμβάνεται τον Χώρο όπου διαβιώνει, ως (τρισ-διάστατο) "στερεό" (δηλ. την Γη και το Διάστημα που την περιβάλλει)

Ζώντας στην Γη, οι Άνθρωποι δεν είχαν ποτέ την δυνατότητα να γνωρίσουν άλλα είδη Χώρων, παρά μόνο τον συνήθη "επίπεδο" Χώρο που περιέγραψε ο Ευκλείδης, δυο χιλιετίες πριν από σήμερα, και για αυτό ονομάσθηκε Ευκλείδειος.

Ο Ευκλείδειος Χώρος όμως έχει δύο "εμμονές" (δηλ. αξιώματα):
- Ότι η μικρότερη απόσταση μεταξύ δύο σημείων είναι η Ευθεία
- Ότι οι γωνίες κάθε τριγώνου έχουν άθροισμα 180 μοίρες.

Όμως, η Φυσική απέδειξε (Θεωρίες Σχετικότητας) ότι αυτές είναι εξαιρέσεις και όχι ο κανόνας για τον Πραγματικό Φυσικό Χώρο μέσα στον οποίο βρίσκεται το Σύμπαν.
Ο Πραγματικός Φυσικός Χώρος (δηλ. ο Χωρόχρονος) είναι "καμπύλος" και διαφέρει πολύ από τον Ευκλείδειο Χώρο.
- Σε άλλες περιοχές του είναι Υπερβολικός Χώρος.
- Σε άλλες περιοχές του είναι Ελλειπτικός Χώρος.

και συμβαίνουν τα εξής:
- Στον Υπερβολικό Χώρο το άθροισμα των γωνιών ενός τριγώνου είναι μικρότερο από 180 μοίρες
- Στον Ελλειπτικό Χώρο το άθροισμα των γωνιών ενός τριγώνου είναι μεγαλύτερο από 180 μοίρες

Και αυτά συμβαίνουν γιατί, απλά, στους καμπύλους αυτούς χώρους, η ευθεία δεν είναι ο ελάχιστος (και επομένως και συντομότερος) δρόμος μεταξύ δύο σημείων!

Επομένως, το λογικό συμπέρασμα είναι ότι στους υπολογισμούς για ταξίδια στο Διάστημα πρέπει να λαμβάνεται υπ'όψη και η Καμπυλότητα του Χώρου.

Το Παράδοξο των Διδύμων (Twin Paradox) ... αλλά και του Γήρατος (Μέρος 2)

Το Παράδοξο των Διδύμων - Μέρος 1... είναι εδώ.

Πρώτα, πρέπει να δηλώσουμε ότι
μπορεί στην Δημοκρατία να υπάρχουν αδιέξοδα
αλλά στην Επιστήμη (και ειδικά στην Φυσική) δεν υπάρχουν παράδοξα.
Παράδοξα υπάρχουν μόνο στην Λογική των Απλών Ανθρώπων.
Για την Επιστήμη, η ύπαρξη του κάθε "παράδοξου"
γίνεται αιτία βαθύτερης κατανόησης του Κόσμου και των δομών του.

Στο προηγούμενο είδαμε τι συμβαίνει:

"Όσο γρηγορότερα (δηλαδή με μεγαλύτερη ταχύτητα) απομακρύνεται κάποιος από την Γη ...τόσο αυξάνει η διαφορά της ηλικίας του από αυτόν που παραμένει στην Γη".

Το φαινόμενο αυτό δεν είναι θεωρητική ή επιστημονική "εικασία". Είναι απόλυτα αποδεδειγμένο και ισχύει όχι μόνο για ανθρώπους αλλά για οποιοδήποτε σώμα (έμβιο ή άβιο).

Οπότε, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πυκνό μυστήριο.

Πως μπορεί, όμως, να συμβαίνει ένας τέτοιος παραλογισμός???

Η βασική και καθοριστική αιτία του "παράδοξου" είναι η λανθασμένη αντίληψη του Ανθρώπου για τον Χώρο και τον Χρόνο.

Από την Εμπειρία του ο Άνθρωπος, θεωρεί ότι ο Χώρος και ο Χρόνος είναι διαφορετικές οντότητες που δεν σχετίζονται μεταξύ τους.

Όμως, αυτό δεν συμβαίνει.
Δεν υπάρχει απόλυτος Χώρος και απόλυτος Χρόνος. Υπάρχει μόνον Χωρόχρονος.
Δηλαδή, ο Χώρος και ο Χρόνος συνδέονται στενότατα μεταξύ τους και αλληλοεπηρεάζονται εντονότατα.

Ο Άνθρωπος, από την φύση της κατασκευής του εγκεφάλου του, δεν μπορεί σκεφτεί "χωροχρονικά".
Οι αισθήσεις του είναι σχεδιασμένες να αντιλαμβάνονται τον Χώρο και τον Χρόνο ξεχωριστά.
Όμως, αυτό δεν είναι η Πραγματικότητα. Είναι μια απλοϊκή προσέγγισή της.

(Δεν είναι παράξενο που ο Ανθρώπινος Εγκέφαλος δεν διαθέτει "χωροχρονική αντιληπτικότητα".
Είναι πάμπολλα αυτά που αδυνατεί να αντιληφθεί "άμεσα" (δηλ. χωρίς τεχνολογικά υποβοηθήματα)
π.χ. Μικροκύματα, Μακροκύματα, Ραδιενέργεια, Υπέρηχους, Υπόηχους κ.λ.π.)

Η συνέχεια στο επόμενο ...

Το Παράδοξο των Διδύμων (Twin Paradox) ... αλλά και του Γήρατος (Μέρος 1)

Ένα από τα διασημότερα παράδοξα της Φυσικής
είναι το Παράδοξο των Διδύμων.

Ας δούμε μια γενική, κάπως εκλαϊκευτική περιγραφή του.

Ο Σταμάτης (Stam) και ο Γρηγόρης (Greg) είναι δίδυμοι αδελφοί.
Γεννήθηκαν το 1980 και το έτος 2000 (δηλ. σε ηλικία 20 ετών) είχαν ήδη προσληφθεί στην NASA.

Όμως, αν και δίδυμοι, οι ιδιοσυγκρασίες τους διέφεραν.

- Ο Stam ήταν πάντα συντηρητικός και μετρημένος.
- Ο Greg, αντίθετα, ήταν ανήσυχος και παράτολμος
Έτσι ο Stam έγινε υπάλληλος εδάφους ενώ ο Greg έγινε αστροναύτης.

Το 2000 αποφασίστηκε η εκτέλεση της μεγάλης αποστολής για την Διερεύνηση του Διαστήματος.
Ο Stam ανέλαβε την εποπτεία της από το έδαφος της Γης ενώ ο Greg ήταν αυτός που επιβιβάστηκε στο υπερσύγχρονο διαστημόπλοιο που διέθετε τον εξοπλισμό απίστευτης τεχνολογίας.

Οι δύο αδελφοί αποχαιρετήθηκαν πριν την εκτόξευση.

Έβγαλαν και την ανάλογη φωτογραφία του αποχαιρετισμού.

Στην συνέχεια το διαστημόπλοιο εκτοξεύθηκε και ο Greg ξεκίνησε το μεγάλο συναρπαστικό ταξίδι.

Όλα έγιναν σύμφωνα με το πρόγραμμα.

Το διαστημόπλοιο ανέπτυξε ασύλληπτη ταχύτητα (99% της ταχύτητας του φωτός), προσπέρασε τις τροχιές των Εξωτερικών Πλανητών δηλαδή του Άρη, του Δία, του Κρόνου, του Ποσειδώνα, και βγήκε έξω από το Ηλιακό Σύστημα.

Στην συνέχεια, διέτρεξε για αρκετό καιρό το Διαστρικό Διάστημα (περισσότερα από 3 έτη φωτός) χωρίς να συναντήσει Αστέρες.
Τελικά, οι πρώτοι Εγγύτεροι στον Ήλιο Αστέρες έκαναν την εμφάνισή τους:

- Πρώτα συνάντησε τους τρεις Αστέρες του Κενταύρου (Alpha Centauri) (γύρω στα 4 έτη φωτός )

- Μετά είδε τον Αστέρα του Barnard (Barnard's Star) (γύρω στα 6 έτη φωτός ) 

- Ακολούθως πέρασε από την τροχιά του Λύκου (Wolf 359) (λίγο πριν τα 8 έτη φωτός)

- Και, αμέσως μετά, συνάντησε την Λαλάνδη (Lalande 21185) (λίγο μετά τα 8 έτη φωτός)

- Ακολούθησαν οι Δίδυμοι Αστέρες του Σείριου (Sirius) (γύρω στα 8,5 έτη φωτός)

- Μετά συνάντησε τους δύο επόμενους Δίδυμους Αστέρες του Gliese (Luyten 726-8) (λίγο πριν τα 9 έτη φωτός)

- και τέλος είδε τον Αστέρα του Ross (Ross 154) (λίγο πριν τα 10 έτη φωτός)

Αμέσως μετά, ακριβώς στα 10 έτη φωτός από την Γη, το διαστημόπλοιο σταμάτησε και αφού αντέστρεψε πορεία, έκανε ακριβώς την ίδια διαδρομή και επέστρεψε στην Γη.

O Greg ήταν πολύ ικανοποιημένος.
Κοίταξε το τεράστιο χρονόμετρο στην καμπίνα του διαστημόπλοιου... είχαν περάσει κι όλας τρία χρόνια από την έναρξη του ταξιδιού του και επιτέλους η μεγάλη αποστολή του ολοκληρωνόταν.
Είχε και γενέθλια. Είχε γίνει 23 ετών.

Στο κοσμοδρόμιο τον περίμενε πλήθος κόσμου.
Πρώτος, τον χαιρέτησε ο αδελφός του....ο Stam.

Όμως ...
φαινόταν γερασμένος...
Ναι, ο Stam είχε αρχίσει να γκριζάρει. Λογικό, αφού ήταν πια 40 ετών.

Ο Greg κοίταξε την μεγάλη επιγραφή του κοσμοδρόμιου:
"Καλώς ήρθες Greg στο έτος 2020" !!!!!!!!!!

Ο Greg ξαναμπήκε στο διαστημόπλοιο και ξανακοίταξε το χρονόμετρο.
Έδειχνε έτος 2003 !!!!!!!!!

Μα τι είχε συμβεί?

Ενώ στην Γη είχαν περάσει 20 χρόνια ... μέσα στο διαστημόπλοιό του είχαν περάσει μόνον 3 χρόνια ...
Η διαφορά ήταν 17 ολόκληρα χρόνια.

Η συνέχεια στο επόμενο....

Καλώς ήρθατε στο Πολυσύμπαν (Welcome to Multiverse) - 3

Προφανώς, δεν γνωρίζουμε πως είναι το μη-παρατηρήσιμο μέρος του Σύμπαντος.
[Για να μπορούμε να συνεννοηθούμε αποκαλούμε το "δικό μας" Σύμπαν (δηλ. αυτό που βρίσκεται η Γη) "Τοπικό Σύμπαν" ενώ το συνολικό που περιλαμβάνει και το δικό μας και όλα τα άλλα Σύμπαντα, "Πολυσύμπαν"].

Το δικό μας, το "Τοπικό Σύμπαν", στο σύνολό του, είναι πεπερασμένο (δηλαδή, όχι άπειρο) και κλειστό, όπως είναι μια σφαίρα και  παραμένει πάνω-κάτω το ίδιο οσοδήποτε μακριά κι αν πάμε.
Αντίθετα το "Πολυσύμπαν" είναι πιθανό ότι εκτείνεται άπειρα μακριά στον Χώρο.
Όμως, δεν μιλάμε για εντελώς απομεμονωμένα Σύμπαντα, αλλά για αλληλοεπιδρούμενα μεταξύ τους πολύ ή λίγο. Οι κοσμολόγοι τα αποκαλούν "Σύμπαντα τσέπης".
Οι συνθήκες είναι αρκετά ομοιόμορφες στο εσωτερικό του καθενός από αυτά, αλλά διαφέρουν σημαντικά από Σύμπαν σε Σύμπαν.

Ένα "Σύμπαν τσέπης" θα μπορούσε να είναι παρόμοιο με το δικό μας "Τοπικό Σύμπαν", αλλά μπορεί να διαφέρει σε μία ή περισσότερες "φυσικές σταθερές" (π.χ. η μάζα του ηλεκτρονίου, στο Σύμπαν αυτό, μπορεί να είναι ελάχιστα διαφορετική από αυτή του δικού μας).

Ακόμη, όμως, και μια τέτοια ελάχιστη αλλαγή στην τιμή μιας Φυσικής Σταθεράς, θα μπορούσε να "ανακατέψει" και να διαφοροποιήσει, σε μεγάλο βαθμό, τους Νόμους της Χημείας (όπως τους γνωρίζουμε στο Δικό μας Σύμπαν), για να μην αναφέρουμε τη Βιολογία (που καθώς στηρίζεται στην Χημεία θα μπορούσε να αφορά βιολογικούς οργανισμούς που είναι αδύνατον (ακόμη κι αν χρησιμοποιούσαμε όση φαντασία διαθέτουμε) να προκαθορίσουμε, ούτε καν σε γενικές γραμμές.

Ένα άλλο Σύμπαν θα μπορούσε να είναι ακόμη περισσότερο παράξενο. Θα μπορούσε να έχει όχι μόνον διαφορετικές Φυσικές Σταθερές αλλά και διαφορετικούς Φυσικούς Νόμους. Θα μπορούσε π.χ. να έχει επτά φανερές διαστάσεις του Χώρου (αντί τρείς που έχει το δικό μας) και 29 Φυσικές Θεμελιώδεις Δυνάμεις (ας σημειώουμε ότι το δικό μας Τοπικό Σύμπαν έχει μόνον τέσσερεις (Ηλεκτρομαγνητική, δύο Πυρηνικές, Βαρυτική). Έτσι μπορεί να υπάρχει μια απίστευτη ποικιλία από Σύμπαντα που να διαφέρουν σε Φυσική, Χημεία, Βιολογία, Γεωλογία (ακόμη και Γεωμετρία) αλλά να έχουν κοινά Μαθηματικά (δηλ. Άλγεβρα και Ανάλυση).

Όμως, παρά τις ομοιότητες με τον μαθηματικό Bruno του Μεσαίωνα (που προαναφέραμε στο πρώτο μέρος) οι σύγχρονοι "πολυ-συμπαντικοί" Φυσικοί έχουν μία μεγάλη διαφορά..
Δηλαδή, δεν οδηγήθηκαν σε αυτή την παραπάνω περιγραφείσα) εικόνα (του Πολυσύμπαντος) από κάποια Πανθεϊστική Μυστικιστική Φιλοσοφία, όπως εκείνος.

Αντίθετα, αναγκάσθηκαν να καταλήξουν σε αυτά τα συμπεράσματα (κυριολεκτικά συρόμενοι και άκοντες), στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν με μαθηματικό τρόπο άλλα "παράξενα" και "λογικά ανεξήγητα" Κοσμικά Φαινόμενα, όπως ο Κοσμικός Πληθωρισμός στον γνωστό τετραδιάστατο Χωρόχρονο (τρείς διαστάσεις Χώρου και μία Χρόνου).

Ο Κοσμικός Πληθωρισμός επινοήθηκε το 1980 από τον φυσικό Alan Guth του MIT για να εξηγήσει γιατί το παρατηρήσιμο (από τους αστρονόμους) Σύμπαν είναι τόσο "επίπεδο" και "λείο", με Γαλαξίες σχεδόν ομοιόμορφα κατανεμημένους σε όλο τον Χώρο και με σχεδόν ακριβώς το σωστό ποσό της μάζας για να εξισορροπήσει την επέκτασή της.

Η κεντρική ιδέα του Κοσμικού Πληθωρισμού είναι, ότι αμέσως μετά το Big Bang, το Σύμπαν ήταν εγκλωβισμένο σε μια κατάσταση που ονομάζεται "Ψευδο-κενό", στο οποίο ο κενός χώρος είναι ασφυκτικά γεμάτος με απίστευτη ποσότητα ενέργειας.

Το ψευδο-κενό αυτό ήταν ασταθές, όπως ένα ραδιενεργό άτομο που είναι έτοιμο να διασπαστεί.
Τελικά, "εκρήχθηκε" και μετατράπηκε στο "κανονικό Κενό" του διαστήματος, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, απελευθερώνοντας τεράστια ποσά Ύλης και Ακτινοβολίας. Κατά τη διαδικασία αυτή, ένα εξαιρετικά μικρό τμήμα του Xώρου διογκώθηκε σε τεράστιο μέγεθος, καταλήγοντας στο Σύμπαν που βλέπουμε σήμερα.

Αλλά, σε αντίθεση με ένα ραδιενεργό άτομο, το οποίο είτε διασπάται ή δεν διασπάται, το ψευδο-κενό μπορεί να διασπαστεί σε κάποια σημεία, αλλά όχι σε άλλα (αυτό δείχνει η μαθηματική του επεξεργασία). Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να υπάρχουν περιοχές όπου ο Κοσμικός Πληθωρισμός συνεχίζει για πάντα.
Δηλαδή, ας υποθέσουμε ότι μια μικρή διόγκωση του ψευδοκενού αυξάνεται σε τεράστιο μέγεθος, και το 90% του μετατρέπεται σε Ύλη και Ακτινοβολία. Το υπόλοιπο 10% μεγαλώνει συνέχεια σε ακόμη μεγαλύτερο μέγεθος αλλά και πάλι το 90% αυτού διασπάται, και ο κύκλος αυτός επαναλαμβάνεται επ 'αόριστον.

Υπάρχουν Συμπαντικές περιοχές όπως η δική μας, όπου ο  Κοσμικός Πληθωρισμός έχει προ πολλού τελειώσει.
Όμως αυτό δεν συμβαίνει παντού. Αντίθετα, υπάρχουν περιοχές όπου ο  Κοσμικός Πληθωρισμός είναι ακόμη υπό εξέλιξη, δημιουργώντας ακόμη περισσότερες νεο-Συμπαντικές περιοχές, δηλαδή σχηματίζοντας να νέο "Σύμπαν Τσέπης".

Αυτή  είναι η αιτία από την οποία  προκύπτει το Πολυσύμπαν.
Δεν εισήχθηκε, λοιπόν, το Πολυσύμπαν στην Φυσική επειδή οι κοσμολόγοι είναι λάτρεις των πολλών Συμπάντων. Κάθε άλλο.

Η αιτία βρίσκεται ακριβώς στην εξήγηση του Κοσμικού Πληθωρισμού,
Επειδή ο Κοσμικός Πληθωρισμός εξηγεί τις παρατηρούμενες ιδιότητες του Κόσμου μας με μεγάλη ακρίβεια γιαυτό πρέπει να συνεχίσει να διατηρείται ως μαθηματικό μοντέλο, αναγκάζοντάς μας να δεχθούμε κάθε συνέπεια που προκύπτει από την παραδοχή του.
Όμως, όλες οι βασικότερες εκδοχές (ή παραλλαγές) της θεωρίας του Κοσμικού Πληθωρισμού  οδηγούν (όταν επεξεργασθούν διεξοδικά) στο Πολυσύμπαν.
Έτσι αναγκαζόμαστε να δεχθούμε την ύπαρξη, ενός απείρου αριθμού Συμπάντων εκτός του δικού μας, είτε μας αρέσει, είτε όχι.

----------------

Ο συγγραφέας του άρθρου αναφέρεται σε Πολυσύμπαν στον συνηθισμένο Χώρο χωρίς επιπρόσθετες διαστάσεις.

Στα επόμενα θα αναφερθώ σε Πολυδιάστατα Σύμπαντα.

Καλώς ήρθατε στο Πολυσύμπαν (Welcome to Multiverse) - 2

Θα ξεκινήσουμε την παρουσίαση του Σύμπαντος 

με μία δυσάρεστη διαπίστωση.

Η έκταση του τμήματος του Σύμπαντος 

που οι αστρονόμοι μπορούν να δουν με τα τηλεσκόπιά τους 

είναι περιορισμένη σε απογοητευτικό βαθμό.

Η λευκή λάμψη αριστερά είναι η Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang)
δηλ. η Στιγμή της Δημιουργίας.
Στην συνέχεια στις φάσεις 1,2,3,4,5,6,7
αρχίζουν να δημιουργούνται
Αστέρες Γαλαξίες , Πλανήτες  κ.λπ.

Γιατί?
Διότι περιορίζεται από την ταχύτητα του φωτός. Βλέπουμε δηλ. μόνον ένα έτος φωτός απόσταση ανά έτος (δηλ. κάθε χρονιά μέχρι να φτάσει το φως στα μάτια μας)
(το ένα έτος φωτός ισούται χοντρικά με 10.000.000.000.000 km δηλ. περίπου δέκα τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα).

Έτσι συμβαίνει το εξής Λογικό Παράδοξο με το Σύμπαν:
Όταν παρατηρούμε, με τα τηλεσκόπια, μεγάλες αποστάσεις από τον Ήλιο, τότε ατενίζουμε το Παρελθόν!!!!

[Για να γίνει κατανοητό τι ακριβώς συμβαίνει θα αναφέρω τα εξής:
Εμείς οι Άνθρωποι έχουμε "κακομάθει" ζώντας στην Γη. Νομίζουμε ότι τα γεγονότα συμβαίνουν ακαριαία την στιγμή που τα βλέπουμε. π.χ. όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο να πεθαίνει δίπλα μας ή στην Νέα Ζηλανδία (μέσα από την τηλεόραση), το χρονικό χρονικό διάστημα που περνάει, από το θάνατό του μέχρι την στιγμή που δούμε το γεγονός, είναι σχεδόν μηδενικό.

Το Ηλιακό Σύστημα.
Αριστερά ο Ήλιος, στην τελευταία τροχιά ο Πλούτων

Όμως, δεν είναι έτσι γενικά. Και αυτό που φταίει είναι ότι φως δεν διαδίδεται ακαριαία.
Έτσι:
- Αν ανατιναχτεί ο Ήλιος, θα χρειαστούν 8 λεπτά μέχρι το φως της έκρηξης να φτάσει στην Γη. Άρα, για οκτώ λεπτά, ο Ήλιος (ή ακριβέστερα το είδωλό του) θα παραμένει στον Ουρανό μας και θα μας ζεσταίνει ... ενώ δεν θα υπάρχει!!!
- Αντίστοιχα, αν ανατιναχθεί ο πλανήτης Πλούτωνας, εμείς θα συνεχίζουμε να τον βλέπουμε με τα τηλεσκόπιά μας, για περισσότερο από μισό χρόνο, επειδή βρίσκεται στο άκρο του Ηλιακού Συστήματος.
- Παρόμοια, αν ανατιναχτεί ο αστέρας Σείριος, εμείς θα συνεχίζουμε να τον βλέπουμε επί οκτώ χρόνια ακόμη στον Ουρανό, χωρίς να γνωρίζουμε ότι πλέον δεν υπάρχει.
- Παρόμοια, αν ανατιναχτεί το Κέντρο του Γαλαξία μας, θα πρέπει να περάσουν 25.000 χρόνια περίπου οσότου να το δούμε και να το μάθουμε στην Γη!!.
Από τα προηγούμενα παραδείγματα γίνεται κανοητό ότι για πολλούς μακρινούς Αστέρες ή Γαλαξίες που βλέπουμε στα τηλεσκόπια, και απέχουν εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια έτη φωτός, το μόνο που ξέρουμε ότι υπήρχαν εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια χρόνια στο Παρελθόν και όχι το αν υπάρχουν Σήμερα και σε ποια κατάσταση βρίσκονται πλέον!!!!!.]

Μια άλλη αναπαράσταση
της Χρονικής Εξέλιξης του Σύμπαντος
από το Big Bang και μετά.
Δείχνει πως το Σύμπαν
άρχισε να απλώνεται στον Χώρο και να μεγαλώνει

Και, βέβαια, ούτε το Παρελθόν που μπορούμε να δούμε είναι απεριόριστο. Όλα όσα έχουμε την δυνατότητα να δούμε (κατασκευάζοντας όλο και τελειότερα τηλεσκόπια) δημιουργήθηκαν μέσα στο χρονικό διάστημα των περίπου 14 δισεκατομμυρίων ετών (ακριβέστερα 13,7) από την Αρχή του Σύμπαντος (δηλ. την αρχέγονη, καυτή, υπέρπυκνη κατάσταση που είναι γνωστή ως Big Bang).
Έτσι, από την φύση των πραγμάτων, δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε κάτι το οποίο βρίσκεται μακρύτερα από 13,7 δισεκατομμύρια έτη φωτός!!!

Οπότε, αν υπάρχει ένα πολύ μακρινό αντικείμενο ή γεγονός, που να υπήρχε ή να συνέβη πέρα και πριν από την στιγμή του Big Bang, δεν θα μπορέσουμε να το να το παρατηρήσουμε ποτέ, ακόμα κι αν κατασκευάσουμε τα τελειότερα τηλεσκόπια που θα μπορούσαν να υπάρξουν.
Μα, γιατί? Μα, για έναν απλό λόγο.
Διότι οι πρώτες φωτεινές ακτίνες δημιουργήθηκαν ακριβώς μετά την στιγμή του Big Bang και επομένως δεν υπήρχε φως πριν από αυτό για να έρθει κάποτε σε μας και να μας πληροφορήσει για οτιδήποτε (αντικείμενο ή φαινόμενο) υπήρχε πριν από αυτό.

[Αυτή η διαπίστωση μπορεί να είναι ασήμαντη για έναν απλό άνθρωπο όμως είναι πολύ καταθλιπτική για έναν αστροφυσικό.
Για να καταλάβετε την στεναχώρια του, θα μπορούσα να την παρομοιάσω με την κατάσταση ενός ανθρώπου που ζει σε μια θολωμένη κρυστάλλινη σφαίρα, στην μέση ενός ωκεανού, και γνωρίζει ότι η θόλωσή της είναι αιώνια και θα τον εμποδίζει παντοτινά να δει έξω από αυτήν τι υπάρχει και τι συμβαίνει.
Ε ... ακριβώς το ίδιο συναίσθημα "κλειστοφοβίας" νοιώθει και ένας αστροφυσικός όταν διαπιστώνει ότι ποτέ δεν θα μπορέσει να δει τι υπάρχει πέραν από το Σύμπαν του ή να μάθει τι συνέβη πριν την Δημιουργία του]

Ενδεχομένως, κάποτε, η Ανθρωπότητα να κατοικήσει μέσα σε μια Μαύρη Τρύπα !!

Η Κοσμολογία έχει τόσο πολύ αναπτυχθεί σήμερα 

που έχει ξεπεράσει κατά πολύ

 όχι μόνον την Επιστημονική Φαντασία 

αλλά και την Μεταφυσική.

Σύμφωνα με καινοφανείς μαθηματικές αστροφυσικές θεωρίες 

ο Άνθρωπος (σε μια μελλοντική "μετανθρωπική" κατάσταση) 

ενδέχεται να μπορεί να επιβιώσει 

ακόμη και μέσα σε μία Μελανή Οπή του Σύμπαντος.

Ίσως, στο "βαθύ Μέλλον", η Ανθρωπότητα να φθάσει στο σημείο να κατοικήσει μέσα σε μια Υπερμεγέθη Μελανή Οπή του Σύμπαντος, κάτι που ενδεχομένως, ήδη, μερικοί εξελιγμένοι Εξωγήινοι πολιτισμοί ίσως έχουν επιτύχει. Αυτό ισχυρίζεται ένας Ρώσος κοσμολόγος, υποστηρίζοντας ότι είναι θεωρητικά εφικτό, αν και θα χρειαστεί ασφαλώς πολύς χρόνος για να αποδειχτεί αν κάτι τέτοιο έχει βάση αλήθειας.

Ο Vyacheslav Dokuchaev, του Ινστιτούτου Πυρηνικών Ερευνών της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών στην Μόσχα, ο οποίος δημοσίευσε σχετική μελέτη στο online επιστημονικό περιοδικό arXiv του Cornell University των ΗΠΑ, σύμφωνα με τη βρετανική «Daily Mail», υποστηρίζει ότι, παρά το γεγονός ότι οι Μελανές Οπές θεωρούνται η καταστροφικότερη Οντότητα στο Σύμπαν, τελικά μπορεί να διαθέτουν συνθήκες, κατάλληλες για ζωή, στο εσωτερικό τους.

Επιπλέον θεωρεί ότι, αν όντως υπάρχει οργανωμένη ζωή μέσα σε κάποια Υπερμεγέθη Μελανή Οπή, θα πρόκειται πλέον για τον πιο εξελιγμένο Πολιτισμό του Γαλαξία μας.
Οι Μαύρες Τρύπες περιβάλλονται από τιτάνια Βαρυτικά Πεδία και ασκούν τρομακτικές ελκτικές δυνάμεις, «ρουφώντας» οτιδήποτε βρίσκεται στο Περιβάλλον τους, ακόμη και την Ακτινοβολία (φως). Οτιδήποτε διασχίζει τον «ορίζοντα γεγονότων» τους, δηλαδή τα όρια της επίδρασής τους, δεν επαναεμφανίζεται ποτέ πλέον στο Σύμπαν.

Όμως, σύμφωνα με τον Dokuchaev, μέσα σε μια περιστρεφόμενη Υπερμεγέθη Μελανή Οπή μπορεί να υπάρχουν περιοχές, όπου τα φωτόνια είναι δυνατό να διατρέξουν σταθερές περιοδικές τροχιές. Αν όντως αυτό συμβαίνει, τότε, όπως θεωρεί, δεν υπάρχει λόγος να μην μπορούν να υπάρχουν στο εσωτερικό της Μαύρης Τρύπας σταθερές τροχιές και για πολύ μεγαλύτερα αντικείμενα, όπως ολόκληροι πλανήτες.

Τέτοιες περιοχές και τέτοιες τροχιές όμως θα υπήρχαν για ένα αντικείμενο μόνο αφότου αυτό έχει διασχίσει το «κατώφλιο» του ορίζοντα γεγονότων. Πέραν από τον εξωτερικό ορίζοντα γεγονότων, υπάρχει και μια άλλη (μαθηματική, άρα θεωρητική) «επικράτεια», ο εσωτερικός «ορίζοντας Cauchy», όπου ο Χρόνος και ο Χώρος σταθεροποιούνται και εκεί ακριβώς είναι που, σύμφωνα με τον Ρώσο επιστήμονα, μπορεί πιθανώς να υπάρξει ζωή.

Όμως, όπως αναφέρει ο Dokuchaev, επειδή σε αυτές τις υποθετικές περιοχές μέσα στην Μαύρη Τρύπα οποιαδήποτε μορφή ζωής θα υφίσταται τεράστιες Φυσικές Επιδράσεις, θα πρέπει να έχει υπερ-εξελιχθεί ώστε να επιτύχει να επιβιώνει σε τέτοιες συνθήκες.
Εννοείται ότι ένας τέτοιος Εξωγήινος πολιτισμός θα είναι πλήρως αόρατος για οποιονδήποτε άλλον στο Σύμπαν.

Πηγή:
*Καθημερινή
*Physics4u

Αυτό το Σύμπαν, σαν την Ελλάδα, ένα πράγμα. Una faccia, una razza. Μέρος Ζ.

Συνέχεια από την ανάρτηση:

Αυτό το Σύμπαν, σαν την Ελλάδα, ένα πράγμα. Μέρος ΣΤ.

Είδαμε, λοιπόν, στα προηγούμενα ότι, σύμφωνα με την γενικώς παραδεδεγμένη άποψη, ο θάνατος του Σύμπαντος θα προέλθει από την υπέρμετρη διαστολή του.

Όμως, όταν την τελευταία δεκαετία έγινε γνωστό από τις αστρονομικές παρατηρήσεις, ότι κάθε Γαλαξίας (από τους δισεκατομμύρια που υπάρχουν) έχει στο κέντρο του μια Μαύρη Τρύπα, η αντίληψη αυτή κλονίστηκε.
Άρα, το Σύμπαν πριν "πεθάνει" από την άκρατη διαστολή, θα πεθάνει τμηματικά αφού o κάθε Γαλαξίας του θα χαθεί, μοιραία, στην άβυσσο της Μαύρης Τρύπας που φιλοξενεί στο κέντρο του. Επομένως ο προβλεπόμενος θάνατος του Σύμπαντος συντομεύεται κατά πολύ. Αυτό είναι αρκετά εντυπωσιακό σαν σκέψη. Δηλ. το Σύμπαν που μας δόθηκε μοιάζει, στην κυριολεξία, με ένα τρύπιο κανάτι!!!

Αναπαράσταση Γαλαξία
με την μαύρη τρύπα στο κέντρο του (με το λευκό χρώμα)
να "καταπίνει" πλανήτες και αστέρες

Επειδή, οι Μαύρες Τρύπες καταπίνουν όχι μόνον Ύλη (π.χ.  Πλανήτες και Αστέρες) αλλά και Ακτινοβολία (π.χ. φως), το όλο σκηνικό, όπως διαγράφεται από τα δεδομένα, δίνει την εντύπωση ότι ο Δημιουργός "βιάζεται" να πάρει πίσω την Συμπαντική Ενέργεια που πρόσφερε (κατά την διαδικασία του Big Bang) για την Δημιουργία του Σύμπαντος!

Καλλιτεχνική Αναπαράσταση του Δημιουργούμενου Σύμπαντος

Την πεποίθηση αυτή ενισχύει η Θεωρητική Φυσική.  Σύμφωνα με την "Αρχή της Ελάχιστης Δράσης" (που θα μπορούσε να την δει κανείς ως "αρχή της Οικονομίας της Φύσης") από την οποία προκύπτουν όλοι, απαξάπαντες, οι Φυσικοί Νόμοι (διατήρηση ενέργειας, ορμής κ.α), σε όλα τα φυσικά φαινόμενα στο Σύμπαν, βασιλεύει το δόγμα "όλα να γίνουν με το μικρότερο ενεργειακό κόστος".

Θα μπορούσε να πει κανείς, αν δει κάπως βαθύτερα το όλο ζήτημα, ότι ο Δημιουργός του Σύμπαντός μας 
- ή είναι αρκετά "τσιγκούνης",
- ή ότι δεν έχει στην διάθεσή του "άπειρη" Συμπαντική Ενέργεια, όπως φαντάζεται ο κοινός Ανθρώπινος Νους.


Συνεχίζεται ...

Ζώντας στον Πλανήτη με τον Κόκκινο Ήλιο !!

Εδώ και αρκετό καιρό,

 οι αστρονόμοι προσπαθούσαν να εντοπίσουν 

κάποιο Αστρικό Σύστημα σαν το δικό μας 

(δηλ. έναν Αστέρα όπως ο Ήλιος, 

περιτριγυρισμένο από Πλανήτες).

Τελικά, εντελώς από τύχη, 

βρέθηκε ένα, μέσα στον Γαλαξία μας, 
στον αστερισμό του Ζυγού,

που απέχει 20 έτη φωτός από εμάς.

Θα μπορούσαμε να το επισκεφθούμε 

όταν μάθουμε να "κόβουμε δρόμο" 

μέσα από σκωληκο-οπές (σκουληκότρυπες)

και με κάπως περισσότερο προηγμένη τεχνολογία 

από την υπάρχουσα.

Το παράξενο για μας είναι ότι ο Αστέρας
γύρω από τον οποίο περιφέρεται ο  Πλανήτης είναι Ερυθρός Νάνος
(έχει μέγεθος ίσο με το ένα τρίτο του Ήλιου)

Τις ισχυρότερες μέχρι σήμερα ενδείξεις για την ύπαρξη ενός Εξωπλανήτη που θα μπορούσε να διαθέτει ζωή υποστηρίζουν ότι συγκέντρωσαν Γάλλοι αστρονόμοι (15 Μαΐου 2011).

Ο πλανήτης "Gliese 581d", σχετικά κοντά στη γαλαξιακή γειτονιά της Γης, «είναι αρκετά ζεστός ώστε να έχει ωκεανούς, σύννεφα και βροχοπτώσεις».
Όσοι πάντως ενδιαφέρονται να μεταναστεύσουν, θα πρέπει να κάνουν αυστηρή δίαιτα και να ξεχάσουν τη γήινη λιακάδα.

Ο Ερυθρός "Ήλιος  581"
σίγουρα θα είναι το εντυπωσιακότερο θέαμα
για τους ανθρώπους που θα φτάσουν εκεί.

Ο πιθανολογούμενος ως  "φιλόξενος" εξωπλανήτης περιφέρεται γύρω από τον Αστέρα "Gliese 581", έναν "Ερυθρό Νάνο" (ο δικός μας Ήλιος θεωρείται "Κίτρινος Νάνος") που βρίσκεται μόλις 20 έτη φωτός από τον Ήλιο (συγκριτικά, ο πλησιέστερος Αστέρας, δηλ. ο "α του Κενταύρου", απέχει 4 έτη φωτός).

Έχουμε ανακαλύψει άλλους πέντε Πλανήτες
που περιφέρονται γύρω από τον ίδιο Αστέρα δηλ. τον 581

Ο πλανήτης Gliese 581d ανακαλύφθηκε το 2007 και είναι ένας από τους έξι Πλανήτες του παράξενου αυτού Αστρικού Συστήματος. Σύμφωνα με τη νέα μελέτη, δημοσιευμένη στο Astrophysical Research Letters, ο Πλανήτης αυτός βρίσκεται στην άκρη της λεγόμενης "κατοικήσιμης ζώνης", εκεί που η θερμοκρασία είναι κατάλληλη για την ύπαρξη υγρού ύδατος.

Κόκκινη Ανατολή στον Εξωπλανήτη
(Καλλιτεχνική Αναπαράσταση)

Γεγονός πάντως είναι ότι η ανακάλυψη του Gliese 581d είχε γίνει δεκτή με δυσπιστία πριν από τέσσερα έτη, με ορισμένους ειδικούς να εκτιμούν ότι ο Πλανήτης δεν υπάρχει καν.

Ακόμη και οι αστρονόμοι που αποδέχονταν την ύπαρξή του υποστήριξαν ότι ο πλανήτης είναι υπερβολικά σκοτεινός, καθώς δέχεται λιγότερο από το ένα τρίτο της ακτινοβολίας με την οποία λούζει ο Ήλιος τη Γη (οι Ερυθροί Νάνοι είναι, εξάλλου, ασθενικά άστρα με αμυδρό ερυθρωπό φως).

Το θέαμα του Ερυθρού Ήλιου 581
που ανακλά το φως του στις θάλασσες του Εξωπλανήτη
θα είναι σίγουρα μαγευτικό.

Επιπλέον, ο Gliese 581d ενδέχεται να έχει τη μία πλευρά του μονίμως στραμμένη στο μητρικό του Αστέρα, οπότε στην άλλη πλευρά θα υπήρχε αιώνια νύκτα.

Τα οπτικά φαινόμενα
που θα προσφέρει ο Ερυθρός Ήλιος 581 στον ουρανό
θα είναι προφανώς εντελώς εξωτικά.
(Καλλιτεχνική Αναπαράσταση)

Τώρα, όμως, η Γαλλική ομάδα, που υπογράφει τη νέα μελέτη, υποστηρίζει ότι ο εξωπλανήτης έχει την δυνατότητα να φιλοξενεί κάποιου είδους κατοίκους. Το σημαντικό είναι ότι η ατμόσφαιρά του πιθανότατα αποτελείται κυρίως από διοξείδιο του άνθρακα, ένα αέριο του θερμοκηπίου που συγκρατεί θερμότητα και θα μπορούσε να αποτρέπει τον θανατηφόρο παγετό.

Ούτε η πιο τρελή φαντασία
δεν θα μπορούσε να συλλάβει
τις απίστευτες εικόνες
των μαγευτικών τοπίων του Πλανήτη
λουσμένων στο μυστηριακό ερυθρωπό "λυκόφως"
(Καλλιτεχνική Αναπαράσταση)

«Με μια πυκνή ατμόσφαιρα διοξειδίου του άνθρακα -ένα πιθανό σενάριο για έναν τόσο μεγάλο πλανήτη- το κλίμα του Gliese 581d όχι μόνο είναι σταθερό, αλλά είναι επιπλέον και αρκετά ζεστό ώστε να διαθέτει ωκεανούς, νέφη και βροχοπτώσεις» αναφέρει η ανακοίνωση του γαλλικού Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας (CNRS).

Και όταν τα σύννεφα θα προσφέρουν
κατάλληλες γωνίες ανάκλασης του φωτός
τότε πιθανόν το μωβ χρώμα
θα μετατρέπει τον Πλανήτη σε ονειρικό Παράδεισο
όλων των ρομαντικών του Σύμπαντος μας
(Καλλιτεχνική Αναπαράσταση)

Παρόλα αυτά, ο Gliese 581d «θα ήταν ένα αρκετά ιδιόρρυθμο μέρος να επισκεφθεί κανείς» επισημαίνει η ερευνητική ομάδα.
- Πρώτον, το φως του Κόκκινου Αστέρα-Νάνου είναι πολύ ασθενέστερο από το φως του Ήλιου.
- Και δεύτερον, ο πλανήτης έχει μάζα διπλάσια από της Γης, οπότε έχει και δύο φορές πιο ισχυρή βαρύτητα. Ένας γήινος που ζυγίζει 70 κιλά στη Γη θα έβλεπε τη ζυγαριά να γράφει 140 κιλά στον Gliese 581d.

Και όταν εμείς άνθρωποι κατοικήσουμε σε αυτόν τον Εξωπλανήτη
ευελπιστούμε να τον κάνουμε να μοιάζει κάπως έτσι (γαιοποίηση)
(Καλλιτεχνική Αναπαράσταση)

«Ο πυκνότερος αέρας και η πυκνή νέφωση θα κρατούσαν την επιφάνεια σε ένα ζοφερό, ερυθρωπό λυκόφως» αναφέρουν οι ερευνητές.

Οι Γήινοι που θα ήθελαν να επισκεφθούν αυτό το παράξενο τοπίο θα έπρεπε εξάλλου να λάβουν υπόψη τους το χρόνο του ταξιδιού: το φως χρειάζεται 20 έτη για να διανύσει την απόσταση, ενώ οι σημερινές πυραυλικές τεχνολογίες θα χρειάζονταν 300.000 έτη.

Η τεράστια βιοποικιλότητα των εξωτικών δένδρων
και άλλων φυτών που θα μπορούσα ο άνθρωπος να καλλιερήσει εκεί
μόνο από την φαντασία μας θα μπορούσε να περιοριστεί
(Καλλιτεχνική Αναπαράσταση)

Πηγή: in.gr