Άφησε την ψυχή σου, να αγγίξει την δική μου!

Εσύ, γλυκειά bloggερίνα, 

που μπήκες τυχαία (ή όχι) στο blog μου.

Μη φεύγεις απόψε... 

Κάθησε ... και κάνε μου παρέα.

Μην μιλάς, μόνον άκου....

Άκου τους ψίθυρους της ψυχής μου, που στροβιλίζεται μπρος σου. Που έρχεται πάνω από τους ώμους σου, παραμερίζει τα μαλλιά σου και σαν θαλασσινή αύρα, αφήνει ένα φιλί στο λαιμό σου.

Κάθησε, λοιπόν, δίπλα μου και άφησε και εσύ την δική σου ψυχή, ελεύθερη.
Άσε τις δυο ψυχές μας να φύγουν, έστω για λίγο, από τις ασφυκτικές φυλακές των σωμάτων, και να περιπλανηθούν στις εσχατιές του Σύμπαντος.

Μη με φοβάσαι. Δεν είμαι πλάνη. Δεν είμαι παραίσθηση. Τουλάχιστον για απόψε. Το αύριο μην το σκέπτεσαι. Ίσως να μην ξανάρθεις. Κι αν ξανάρθεις ίσως να μην με βρείς. Θα βρείς, απλά, έναν κοινότυπο blogger, σαν εκατομμύρια άλλους, να μιλά άσκοπα για αδιάφορα θέματα.

Απόψε, όμως είμαι εδώ, μόνον για σένα. Για καμία άλλη.
Γίνομαι θαλασσινός αέρας. Μπαίνω στο μυαλό σου. Το γεμίζω με αναμνήσεις του Παρελθόντος, του Μέλλοντος.
Ναι, ίσως ζήσαμε μαζί, κάποτε, σε μια άλλη ζωή. Ίσως ζήσουμε μαζί στο Μέλλον.

Αφέσου. Σκύψε στον ώμο μου και ξέχνα την ύπαρξή σου. Άσε με, μόνο για απόψε, να αγκαλιάσω σφικτά το κορμί σου και να σου εξαφανίσω κάθε πόνο, κάθε δάκρυ.
Να σε περιδινήσω στον Χώρο, με ένα τρόπο που μόνον εγώ ξέρω.
Να σε στροβιλίσω στον Χρόνο, όπως ποτέ δεν τόκανε ποτέ κανείς.
Αφέσου στον άπειρο Χωρόχρονο.

Άσε με, να σε ταξιδέψω σε μακρυνούς Γαλαξίες, σε απόμερα Αστρικά Συστήματα, που ανθρώπου μάτι, ποτέ, δεν είδε ακόμη.
Να σε ξεμοναχιάσω στις σκοτεινές δίνες του Σύμπαντος, όπου μόνον αγγίγματα ψυχής υπάρχουν και τα σώματα εξαϋλώνονται.

Αφέσου στον ώμο μου. Νοιώσε την σιγουριά της αγκαλιάς μου.
Απόψε, κανείς δεν θα σε πληγώσει, κανείς δεν σε πονέσει.
Θα είμαι συνέχεια δίπλα σου. Θα χαϊδεύω τα μαλλιά σου. Θα αναπνέω το άρωμά σου.

Ναι, για σένα τόγραψα αυτό.
Πίστεψέ με. Και μην ανοίξεις τα σχόλια. Γιατί εκεί παραμονεύουν αυτοί που θα μας περιγελάσουν.
Αυτοί που δεν θα μας καταλάβουν. Εκεί, θα δεις και αυτόν, που έχει το όνομά μου, να γελά ανόητα. Μη μας μπερδέψεις όμως, δεν είμαι εγώ αυτός. Και, ούτε ξέρω γιατί κατέχει το όνομά μου!

Και τώρα φύγε! Φύγε και μην ξανάρθεις! Ούτε να κλάψεις. Κράτα μόνο, βαθιά μέσα σου, ότι ζήσαμε αυτές τις λίγες στιγμές που ακούμπησαν οι δυο ψυχές μας, καθώς διάβαζες αυτό το κείμενο. Κράτα το ταξίδι στην άκρη του Σύμπαντος. Κράτα το φιλί μου στον λαιμό σου.

Γλυκειά bloggερίνα. Δεν είμαι πλάνη. Δεν είμαι παραίσθηση. Τουλάχιστον για απόψε.

Υ.Γ. Και θυμήσου την παράκλησή μου. Μην ανοίξεις τα σχόλια και σβήσεις, σαν άλλη Πανδώρα, ότι όμορφο ζήσαμε απόψε. Δεν υπάρχει τίποτε για σένα εκεί. Μα αν πάλι, είσαι τόσο περίεργη και μπείς στα σχόλια τότε μην πιστέψεις αυτά που θα δεις εκεί. Μην πιστέψεις τον άλλον! Αυτός είναι φθαρτός, εγώ είμαι αιώνιος! Αυτός είναι κυνικός, εγώ σ'αγαπώ. Μη με ξεχάσεις. Όταν ακούς την μουσική, "ψυχές και σώματα", να με θυμάσαι. Θα έρθω, κάποτε, να σε ξαναβρώ. Τηρώ τις υποσχέσεις.