Ιστορία των Θεών: Μέρος 1α - Αΐδειος Αιών

Αΐδειος Αιώνας (Hadean Eon) 

(4,6 - 4 δισεκατομμύρια έτη πριν από το Παρόν)

----

Χρόνος: Ένα έτος ακριβώς μετά την Δημιουργία της Γης.

Τόπος: Σέδνα (Sedna), 100 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα περίπου από την Γη.

---

Στα "Δώματα της Κοσμικής Νομοτέλειας", τα πολυτελέστερα ανάκτορα, που ποτέ ανθρώπινος οφθαλμός δεν πρόκειται να αντικρίσει, δύο φιγούρες με ανθρώπινη μορφή, ξυπνούν απότομα. Είναι δύο έφηβοι, ένα κορίτσι και ένα αγόρι.

Εντελώς αμήχανοι, κοιτούν γύρω τους. Βρίσκονται καθισμένοι σε δύο ευρύχωρες μεγάλες πολυθρόνες, στην μέση μίας αχανούς, απόκοσμης αίθουσας υποδοχής. 

Παντού, γύρω τους, κρυστάλλινοι τοίχοι με φανταχτερές οθόνες. 

Οι εφηβικές καρδιές τους πάλλονται, κυριολεκτικά, από φόβο και δέος.

Γυρνούν και κοιτούν ο ένας τον άλλον.

- Ποιά είσαι εσύ? ρωτά πρώτος ο νέος.

- Η Γαία απαντά το κορίτσι.

- Και συ?

- Ο Ουρανός.

- Και πως βρεθήκαμε εδώ? συνέχισε η κοπέλλα.

- Που να ξέρω. Ήταν η απάντηση.

Μετά την πρώτη τους έκπληξη, και αφού τα μάτια τους συνηθίζουν να βλέπουν στο απόκοσμο φως που περιλούζει το εσωτερικό της αίθουσας, οι δυό νέοι ξανακοιτάζονται.

Τότε, μια αστραπή, σαν ηλεκτρική εκκένωση, ξεπετάγεται από τα γαλάζια μάτια του Ουρανού και εμβολίζεται μέσα στα καστανά μάτια της Γαίας. Έντονα ηλεκτρικά ρεύματα διατρέχουν όλο το Νευρικό τους Σύστημα. Μένουν ακίνητοι σαν παγοκολώνες.

Η ακινησία τους κρατά μερικά δευτερόλεπτα, αρκετά όμως για να τους δημιουργήσουν ατέλειωτους ωκεανούς συναισθημάτων. Και τότε εντελώς ξαφνικά εμφανίζονται τρείς πανέμορφες γυναίκες, οι τρείς Μοίρες.

Τα γέλια τους και η φασαρία που δημιουργούν επαναφέρουν τους δύο νέους στην πραγματικότητα.

Η Λάχεσις τους πλησιάζει πρώτη, βάζοντας δύο ποτήρια με ένα φωσφορίζον ποτό, σε ένα μικρό τραπέζι, μπροστά τους.

- Πιείτε το, τους λέει χαρούμενη.

- Τι είναι αυτό, ρωτούν και οι δύο ταυτόχρονα.

- Νέκταρ, απαντά η Μοίρα. Μόνον αυτό έχουμε.

Οι δύο νέοι πίνουν και μορφάζουν απότομα.

- Μα είναι απαίσιο, λέει η Γαία

- Δεν πίνεται, συμφωνεί ο Ουρανός

- Θα το συνηθίσετε με τον καιρό, απαντά η Λάχεσις.

Αμέσως ο Ουρανός σηκώνεται από το κάθισμά του.

- Εξηγήστε μας, ποιοί είμαστε, πως βρεθήκαμε εδώ και τι ζητάτε από μας.

Οι τρεις Μοίρες χαμογελούν.

- Όλα θα σας τα εξηγήσει αυτή, λέει η Άτροπος δείχνοντας μία γυναικεία φιγούρα που εμφανίζεται στο βάθος της τεράστιας αίθουσας.  

- Είναι η Ειμαρμένη!

Η Ειμαρμένη, η ομορφότερη θηλυκή ύπαρξη που έπλασε ο Δημιουργός, σε  ολόκληρο τον Τοπικό Γαλαξία (Milky Way) πλησιάζει αργά με αγέρωχο ύφος. Στα χέρια κρατά όπως πάντα το "Μαστίγιο της Ατυχίας". Τα κυανόχροο, απόκοσμο, βλέμμα της γεμίζει τον χώρο και μαγνητίζει τους πάντες.

Περνώντας ανάμεσα από τις αγαλματοποιημένες Μοίρες πλησιάζει τους δύο νέους και με ευγενική αλλά παγερή φωνή τους καλοδέχεται:

- Καλώς ήρθατε παιδιά.

Ο Ουρανός και η Γαία την παρακολουθούν εμβρόντητοι. Απίστευτα εντυπωσιασμένοι από την εμφάνισή της αδυνατούν να  κουνήσουν ακόμη και το δάκτυλό τους.

Η Ειμαρμένη το αντιλαμβάνεται και γίνεται περισσότερο καταδεχτική.

- Ελάτε, τους λέει. Σηκωθείτε και ελάτε μαζί μου και θα σας εξηγήσω τα πάντα.

Οι δύο νέοι την ακολουθούν υπάκουα και η Ειμαρμένη, περνώντας τα χέρια της, στους ώμους τους οδηγεί από δωμάτιο σε δωμάτιο, μιλώντας ακατάπαυστα και εξηγώντας σε ολογραφικές οθόνες, που εμφανίζονται με ένα νεύμα της μπροστά τους, το Παρελθόν και το Μέλλον τους.

Όταν  μπήκαν στο "δωμάτιο της τηλεσκοπίας" τους πήγε στα τεράστια τηλεσκόπια και τους έδειξε την νεογέννητη Γη.

Οι δύο νέοι κοίταξαν και είδαν ατέλειωτους πυροφόρους ποταμούς να διαρρέουν ακατάπαυστα την επιφάνεια της. Η κατάσταση θύμιζε περισσότερο Κόλαση παρά Πλανήτη.

Δύο ολογράμματα, το Χάος και το Έρεβος, κινούνταν ακατάπαυστα στο δωμάτιο, καταγράφοντας τις μετρήσεις των τηλεσκοπίων σε απειράριθμες οθόνες δεδομένων.

Ενώ, η Ειμαρμένη συνεχίζει να τους δείχνει και τις άλλες αίθουσες, μιλώντας ασταμάτητα και δείχνοντας οθόνες με απίστευτες ροές δεδομένων, οι δύο νέοι δεν παύουν να κοιτάζονται. Η Γαία τον κοιτά, συνεχώς, στα μάτια σαν μαγεμένη ενώ ο Ουρανός δεν χάνει ευκαιρία να ρίξει κλεφτές ματιές και στους μηρούς της Γαίας καθώς διαγράφονται σε τέλεια γραμμή, κάτω από τον χιτώνα της!

Μετά από μια ωριαία περιοδεία στα επιβλητικά, απόλυτα εξαίσια, δωμάτια των "Δωμάτων της Κοσμικής Νομοτέλειας", η Ειμαρμένη σταματά απότομα.

- Λοιπόν εντάξει?

- Εντάξει? τι εντάξει? ρωτούν και οι δύο ξαφνιασμένοι.

Το βλέμμα της Ειμαρμένης γίνεται αμέσως γκριζογάλαζο. Η απειλή και η οργή κατακλύζουν τον αμφιβληστροειδή των ματιών της.

Στρέφεται απότομα στις τρεις Μοίρες που τους ακολουθούσαν σιωπηλές.

- Αυτοί ερωτεύθηκαν! είπε με ύφος που δεν έκρυβε την αγριότητά της.

- Πως το επιτρέψατε? Δεν ξέρετε τους κανόνες της Κοσμικής Νομοτέλειας ότι ο έρωτας είναι απαγορευμένος στους Θεούς?? 

Οι τρεις Μοίρες έστεκαν αμίλητες. Μετά από σιγή μερικών λεπτών, η μεγαλύτερη η Κλωθώ έλαβε τον λόγο.

- Είναι τόσο όμορφοι, τόσο νέοι, τους λυπηθήκαμε. Είναι κρίμα να ζήσουν ανέραστοι.

- Αχά, φώναξε η Ειμαρμένη. Δεν ξέρατε ότι ο έρωτας θα τους στερήσει την αθανασία? Δεν λυπηθήκατε που θα χάσουν την αθανασία τους.

Τότε η Κλωθώ πήρε πάλι τον λόγο.

- Και τι αξία έχει τελικά, Ειμαρμένη, να ζεις αθάνατη χωρίς να γνωρίσεις τον έρωτα?

Η ερώτηση αντήχησε σαν κεραυνός στα αυτιά της Ειμαρμένης. Ήταν η πρώτη φορά από την δημιουργία του Ήλιου (δηλαδή, πριν 100 εκατομμύρια έτη πριν την δημιουργία της Γης) που μία Μοίρα της μιλούσε έτσι.

Όμως δεν μίλησε. Έριξε, απλά, στην Κλωθώ, μία έντονα φορτισμένη ματιά και βγήκε από την αίθουσα.

 Οι δύο νέοι δεν καταλάβαν την συζήτηση. Δεν ήξεραν τι σημαίνει η λέξη "θάνατος".

Συνεχίζεται ...