Ιστορία των Θεών: Μέρος 1β - Αΐδειος Αιών

Αΐδειος Αιώνας (Hadean Eon) 
(4,6 - 4 δισεκατομμύρια έτη πριν από το Παρόν)
----
Χρόνος: Ένα έτος ακριβώς μετά την Δημιουργία της Γης.
Τόπος: Σέδνα (Sedna), 100 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα περίπου από την Γη.
---

Μόλις η  Ειμαρμένη εγκατέλειψε την αίθουσα οι δύο Μοίρες, η Λάχεσις και η Άτροπος, στράφηκαν στην Κλωθώ.

- Μα ... Κλωθώ, τι έπαθες, πως μίλησες έτσι στην Ειμαρμένη? Αφού τους ξέρεις τους Νόμους.

- Δεν ξέρω, αρχίζω και σκέφτομαι περίεργα, τελευταία. Θα μου περάσει όμως, απάντησε η Κλωθώ σκεφτική.

Ενώ οι Μοίρες συνέχιζαν να μιλούν, ο Ουρανός πήρε από το χέρι την Γαία και την τράβηξε προς την  Αίθουσα των Τηλεσκοπίων.

- Κοίταξε Γαία, της είπε χαρούμενος, ο πλανήτης μας!

- Η Γαία κοίταξε αδιάφορη το τηλεσκόπιο. Φρίκη είναι, είπε, κάνοντας έναν μορφασμό αποστροφής.

- Μα ... Γαία, δεν άκουσες την Ειμαρμένη? Είναι ακόμη στην αρχή. Όταν η λάβα στερεοποιηθεί και θα είναι στην διάθεσή μας. Και θα έχει το όνομά σου.

Η Γαία άφησε το τηλεσκόπιο και κοίταξε πάλι τον Ουρανό.

Αυτός συνέχισε να κοιτάει την Γη, εκστασιασμένος.

Τελικά, γύρισε προς την Γαία. Το πρόσωπό του έλαμπε. 

- Γαία έχεις συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει? την ρώτησε

- Θα έχουμε έναν Πλανήτη δικό μας, το καταλαβαίνεις?

Σήκωσε τα χέρια του ψηλά σε κατάσταση έξαρσης.

- Έναν δικό μας Πλανήτη, μα είναι θαυμάσιο, είναι απίστευτο!

Η Γαία, σχεδόν, δεν άκουγε τι της έλεγε. Απλά τον κοίταγε. Κοιτούσε τα μάτια του. Ήταν τόσο γαλάζια. Τόσο όμορφα. Δεν "έδινε δεκάρα" για τον Πλανήτη. Της αρκούσε να τον βλέπει και να τον ακούει να μιλάει.

Ο Ουρανός συνέχιζε να περιγράφει τα σχέδιά του.

- Θα τον κάνουμε όμορφο, Γαία. Θα του βάλουμε θάλασσες, ποταμούς, νησιά. Θα τον γεμίσουμε με βλάστηση. Δέντρα ψηλά πελώρια. Θα γίνει καταπράσινος. Μα δεν άκουσες την Ειμαρμένη. Όλα είναι στο χέρι μας.Θα τα κάνουμε όπως θέλουμε. Μα είναι απίστευτα συναρπαστικό. Ένας πλανήτης δικός μας! Ολόκληρος!             

                   

Η Γαία τον άκουγε με ύφος αλλοπαρμένο. Της άρεσε ο τρόπος που τα  έλεγε. Της άρεσε που ήταν χαρούμενος. Της άρεσε που ήταν ενθουσιασμένος. Δεν την ένοιαζε πια τίποτα άλλο. Μόνον να τον κοιτάει.

- Μου άρεσε, του είπε σε μια στιγμή, χαμογελώντας.

- Ποιός ο πλανήτης? ρώτησε με χαρά, ο Ουρανός.

- Όχι, όχι ο πλανήτης. Μου άρεσε που με κοίταγες όταν η Ειμαρμένη μας εξηγούσε. Μου άρεσε που κοίταγες εμένα και όχι αυτήν, και ας ήταν ομορφότερη από μένα.

Ο Ουρανός χαμογέλασε. 

Πέρασε τα χέρια του γύρω από την μέση της και της είπε τρυφερά.

- Μα... εγώ εσένα θέλω, Γαία.

Μια ελαφριά αντήχηση μέσα στην αίθουσα τους ανάγκασε να γυρίσουν το βλέμμα τους προς το βάθος του τεράστιου δωμάτιου.

- Φίλησέ την. Ακούστηκε ψιθυριστή, σχεδόν τηλεπαθητική, η φωνή της Κλωθούς που στεκόταν χαμογελαστή στην πόρτα.         

- Τι να κάνω? ρώτησε έκπληκτος ο Ουρανός.

- Φίλα την.

- Τι είναι αυτό? πως γίνεται? πως να το κάνω? ρώτησε ξανά ο νέος.

Εκείνη την στιγμή, εμφανίσθηκαν σε μια άλλη πόρτα, δεξιά της προηγούμενης, οι δύο άλλες Μοίρες.

- Τι κάνετε εσείς εκεί? ρώτησε με απειλητική φωνή η Λάχεσις.

- Τι κάνουμε? ρώτησε ξαφνιασμένος ο Ουρανός.

- Απομακρυνθείτε αμέσως, ο ένας από τον άλλο, και μην ξαναπλησιάσετε ποτέ, 

- Μα γιατί? ρώτησε με απορία η Γαία.

- Οι Κοσμικοί Νόμοι, είπε η Λάχεσις επιτακτικά.

Οι δυό νέοι υπάκουσαν με την δυσαρέσκεια, έντονα ζωγραφισμένη, στα πρόσωπά τους.

- Ελάτε τώρα μαζί μου, τους είπε, περισσότερο μαλακά, η Λάχεσις.

Οι δύο νέοι ακολούθησαν και βρέθηκαν σε ένα δωμάτιο με χιλιάδες ολογραφικές οθόνες. Εκατομμύρια εξισώσεις, διαγράμματα, πίνακες και εικόνες, εμφανιζόταν ανά λεπτό στην επιφάνειά τους.

- Εδώ είναι η Αίθουσα της Μάθησης, τους είπε ήρεμα η Λάχεσις.

- Εδώ θα έρχεστε, κάθε πρωί, για να μάθετε ότι πρέπει να ξέρει ένας θεός, συνέχισε δείχνοντας τις οθόνες.

Η Γαία κοίταξε με απόγνωση τις οθόνες.

- Τι και θα μάθουμε όλα αυτά, ρώτησε μορφάζοντας με τρόμο.

- Ναι, είπε η Λάχεσις. Είναι όλες οι Επιστήμες που χρειάζονται για να διαχειριστείτε τον Πλανήτη. Μαθηματικά, Φυσική, Γεωφυσική, Κλιματολογία, Γεωδυναμική, Σεισμολογία...

- Και πόσο θα διαρκέσει αυτό το μαρτύριο? την διέκοψε απόλυτα τρομοκρατημένη η Γαία.

- Μόνο 530 εκατομμύρια έτη, όσο διαρκεί ο Αΐδειος Αιώνας, απάντησε ήρεμα η Λάχεσις, και μετά θα είστε ελεύθεροι να πάτε στην Γη να αναλάβετε τα θεϊκά σας καθήκοντα, συμπλήρωσε.

Η Γαία ένιωσε να ζαλίζεται. Αυτό δεν το είχε σκεφτεί. Τόσα χρόνια μάθησης για να γίνει κάποιος θεός! Μα θα τρελαινόταν.

- Και το μεσημέρι τι θα κάνουμε, ρώτησε περισσότερο ψύχραιμος ο Ουρανός

- Φαγητό και ύπνο, γιατί μετά έχει γυμναστήριο.

- Πότε μετά, ρώτησε ο Ουρανός 

- Το απόγευμα, απάντησε η Λάχεσις.

- Ελάτε να σας δείξω.

Η Μοίρα τους πέρασε μέσα από μερικές αίθουσες και τελικά τους οδήγησε στην "Αίθουσα Εξάσκησης". Οι δυο νέοι έμειναν εμβρόντητοι. Ένα τεράστιο δωμάτιο με εκατοντάδες χιλιάδες μηχανήματα γυμναστικής απλωνόταν μπρός στα μάτια τους. Μερικά έμοιαζαν με όργανα βασανιστηρίων.

- Εδώ θα εξασκείτε το σώμα σας καθημερινά, κάθε απόγευμα, τους είπε με κοφτή φωνή η Λάχεσις.

Η Γαία ένοιωσε το στομάχι της να σφίγγεται. Η αναπνοή της σχεδόν κόπηκε και πιάστηκε από το μπράτσο του Ουρανού για να μπορέσει να σταθεί όρθια.

- Μα αυτό είναι τυραννία ψιθύρισε, σχεδόν ψέλλισε.

- Μα τι νόμισες Γαία, της απάντησε η Λάχεσις. Πως θα γινόσουν θεά, έτσι, χωρίς καθόλου κόπο. Όλα έχουν το κόστος τους.

Η Γαία ένοιωσε όλο το σώμα της να τινάζεται.Ήθελε να ουρλιάξει:

- Μα ... δεν θέλω να γίνω θεά, δεν θέλω να κυβερνώ Πλανήτες, μόνον τον Ουρανό θέλω να βλέπω και να αγγίζω. Τίποτα άλλο! 

Αλλά κρατήθηκε, δεν είπε τίποτα. Έτσι κι αλλιώς ήταν ανώφελο. Δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Αυτή, η αναθεματισμένη, η Νομοτέλεια είχε προδιαγράψει το μέλλον τους. Έπρεπε να ακολουθήσουν τις επιταγές της.

- Θα πεινάτε τώρα, τους είπε χαμογελαστά η Λάχεσις.

Ναι, ένοιωσαν ότι πεινούσαν. Για την ακρίβεια ένας πρωτόγνωρος πόνος τους έκοβε το στομάχι. Ήθελαν να φάνε.

Η Λάχεσις τους οδήγησε με γρήγορα βήματα στην αχανή "Αίθουσα Εστίασης".

- Καθήστε, τους είπε απλά.

Κάθησαν σε δύο από τα απειράριθμα καθίσματα που απλωνόταν σε αμέτρητες σειρές μπροστά τους.

Κρυστάλλινα καθίσματα, κρυστάλλινα τραπέζια έδιναν ένα ιδιαίτερο τόνο στην αίθουσα αυτή.

Σε λίγο εμφανίσθηκε η Άτροπος, με δυο πιάτα φαγητό.

Τα έβαλε μπροστά τους. Κοίταξαν ανυπόμονοι. Περιείχαν κάτι που έμοιαζε με φωσφορίζοντα χυλό. Η οσμή του ήταν εξαίσια. Πήραν τα κουτάλια και έβαλαν την πρώτη μπουκιά στο στόμα.

Ο Ουρανός, με μια απέραντη αίσθηση αηδίας, σχεδόν πνίγηκε αλλά κατάφερε να την περάσει στον οισοφάγο του.

Όμως, η Γαία δεν άντεξε. Έβγαλε από το στόμα της όλο το περιεχόμενο στο πάτωμα. Αυτό εξατμίσθηκε, αμέσως, μόλις ήρθε σε επαφή με την κρυστάλλινη επιφάνεια.

- Μα... δεν τρώγεται αυτό το πράγμα, είπαν και οι δύο ταυτόχρονα.

- Θα το συνηθίσετε, τους είπε χαμογελαστά η Άτροπος. Είναι αμβροσία. Μόνον αυτό τρώνε οι θεοί. Μόνον αυτό έχουμε εδώ στην Σέδνα.       

- Και θα τρώμε 530 εκατομμύρια αυτό το απαίσιο πράγμα, ρώτησε αποκαμωμένη η Γαία.

- Όχι μόνον τόσα. Πάντα, ήταν η μεταλλική απάντηση της Μοίρας.

Συνεχίζεται ....