Ιστορία των Θεών: Μέρος 1γ - Αΐδειος Αιών

Αΐδειος Αιώνας (Hadean Eon) 

(4,6 - 4 δισεκατομμύρια έτη πριν από το Παρόν)

----

Χρόνος: Ένα έτος ακριβώς μετά την Δημιουργία της Γης.

Τόπος: Σέδνα (Sedna), 100 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα περίπου από την Γη.

---

Η Γαία ακούμπησε το κεφάλι της στο τραπέζι και το σκέπασε με τα χέρια της. Δεν άντεχε άλλο.
Της ήταν τόσο καταθλιπτικά αυτά που είχε ακούσει και είδε δει, που της φαινόταν ότι δεν θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα.
Ξαφνικά ένοιωσε ένα χέρι να της χαϊδεύει τα μαλλιά. Και μια φωνή αακούστηκε ευχάριστα στο αυτί της.
- Γαία, μην στεναχωριέσαι. Αφού θάμαστε μαζί.

Σήκωσε το κεφάλι της και είδε τα γαλάζια μάτια του Ουρανού καρφωμένα στα δικά της. Ένας πίδακας αισιοδοξίας πλημμύρισε ολόκληρο το Νευρικό της Σύστημα και διοχετεύθηκε σε κάθε κύτταρο του σώματός της. Ναι, μαζί του θα τα ξεπέρναγε όλα!
Θα έτρωγε αυτό το απαίσιο φαγητό, την αμβροσία, θα έπινε εκείνο το φρικτό ποτό, το νέκταρ, θα μάθαινε αυτά τα αποτρόπαια δισεκατομμύρια των εξισώσεων, των φυσικών νόμων και των χημικών τύπων, θα έλιωνε πάνω στα εφιαλτικά μηχανήματα γυμναστικής αλλά .... θα ήταν δίπλα του! Θα ήταν η βοηθός του στην πραγματοποίηση των σχεδίων του. Η αιώνια συνεργάτις του.
Του χαμογέλασε πλατιά.
- Ναι Ουρανέ, πάντα μαζί, του είπε.

Η Άτροπος αμίλητη, πήρε τα δύο πιάτα με το μεσοτελειωμένο φαγητό τους και βγήκε από την αίθουσα
χωρίς να τους ρίξει ούτε μία ματιά.
Αμέσως, σχεδόν ταυτόχρονα, μπήκε η Κλωθώ. Τους πλησίασε και κάθησε δίπλα τους.
Την κοίταξαν σαν "μάννα εξ ουρανού".

Το βλέμμα της, απερίγραπτα τρυφερό, τους τύλιξε σαν αραχνοΰφαντο πέπλο.
- Κλωθώ, Κλωθώ, της είπε η Γαία, αρπάζοντας το χέρι της, μόνο εσύ είσαι καλή. Όλοι οι άλλοι μας μισούν εδώ μέσα.
Η Κλωθώ της χαμογέλασε γλυκά.
- Κανείς δεν σας μισεί, τους είπε, οι άλλοι, απλά, κάνουν καλά την δουλειά τους. Εγώ, δυστυχώς, είμαι αυτή που δεν έκανα καλά. Και σας έκανα μεγάλο κακό. Σας στέρησα την αθανασία, με το να σας αφήσω να ερωτευτείτε.

Η Γαία όρμησε και την αγκάλιασε.
- Μα τι λες τώρα, Κλωθώ. Μας έκανες το μεγαλύτερο δώρο που υπάρχει στον Κόσμο. Μα ... πως θα μπορούσα να ζήσω εδώ, τόσα χρόνια, σε αυτές τις φριχτές συνθήκες, χωρίς την αγάπη για τον Ουρανό?

Ο Ουρανός, όμως, φάνηκε σκεπτικός.
- Δηλαδή, δεν θα ζήσουμε για πάντα? ρώτησε ανήσυχος.
- Όχι. Θα ζήσετε, μόνον, μερικά δισεκατομμύρια χρόνια, απάντησε η Κλωθώ.
- Μερικά δισεκατομμύρια χρόνια!, αναφώνησε ο Ουρανός πανευτυχής. Τι λες τώρα Κλωθώ αυτά είναι μια αιωνιότητα! Και, λες, ότι μας έκανες κακό!
Ξέσπασε σε δυνατά γέλια που ο αντίλαλος στην μεγάλη αίθουσα τα έκανε ακόμα δυνατότερα.

Η Κλωθώ δεν συμμερίστηκε την χαρά του.
- Ξέρεις, Ουρανέ, τα χρόνια περνούν γρήγορα. Ακόμα και τα δισεκατομμύρια! Και κάποτε, ίσως, με μισήσεις για αυτό που σας έκανα.

Ο Ουρανός ξαναγέλασε. Σηκώθηκε και την πήρε στην αγκαλιά του.
- Κλωθώ, μην το ξαναπείς ποτέ αυτό. Να σε μισήσω? Ούτε για αστείο! Αντίθετα, θα σε ευγνωμονούμε πάντα, για το δώρο που μας έκανες.
Η Γαία, λίγο πιο πέρα, τον άκουγε πανευτυχής. Ήταν τόση η χαρά της από το άκουσμα των λόγων του που τα μάτια της δάκρυσαν.

- Ωραία, είπε η Κλωθώ, βάζοντας κατά μέρος τον σκεπτικισμό της.
Πάμε τώρα να σας δώσω μερικές, ακόμα, πληροφορίες. Τους πήρε και πήγαν πάλι στην "Αίθουσα των Τηλεσκοπίων". Ήταν εκεί τα δύο ολογράμματα, το Χάος και το Έρεβος. Μόλις τους είδαν άρχισαν να πάλλονται χαρούμενα. Πήραν διαδοχικά όλες τις μορφές των σχημάτων Lissajous.

- Ακούστε, τους είπε η Κλωθώ, τo Χάος και το Έρεβος θα αναλάβουν την εκπαίδευσή σας που διαρκέσει, όπως είπαμε, 530 εκατομμύρια χρόνια. Αλλά, τα επόμενα 30 εκατομμύρια χρόνια θα είναι απασχολημένοι με την εποπτεία της δημιουργίας της Σελήνης αλλά και μερικών άλλων πλανητών. Αυτό είναι ένα υπερβολικά πολύπλοκο έργο με επίλυση δισεκατομμυρίων διαφορικών εξισώσεων. Ένα ελάχιστο λάθος  θα μπορούσε να επιφέρει φοβερές επιπλοκές την Εξέλιξη της Ζωής στην Γη. Οπότε την εκπαίδευσή σας θα την εποπτεύω, έως τότε, εγώ.

- Σελήνη? ρώτησε ο Ουρανός.
- Ναι, η Γη, ο πλανήτης σας, θα έχει έναν δορυφόρο, απάντησε η Κλωθώ.
- Θα φαίνεται από την Γη? ρώτησε με ξαφνικό ενδιαφέρον η Γαία.
- Ναι, αλλά τις νύκτες! Και μάλιστα θα είναι πολύ όμορφη, απάντησε η Κλωθώ.
- Α, είπε, χαρούμενη η Γαία.
- Ουρανέ, είπε γυρίζοντας προς τον νέο, υποσχέσου μου ότι όταν θα πάμε στην Γη, τις νύκτες θα κοιτάμε μαζί την Σελήνη.
Ο Ουρανός χαμογέλασε.
- Μα και βέβαια, Γαία, στο υπόσχομαι! Τις ημέρες θα κάνουμε τις δουλειές μας και τις νύκτες θα σε παίρνω αγκαλιά και θα κοιτάμε μαζί την Σελήνη.

Ξαφνικά ο Ουρανός συνέφιασε. Γύρισε το κεφάλι του, σκεπτικός, προς την Κλωθώ.
- Κλωθώ, η Σελήνη θα είναι και αυτή δική μας?

Η Κλωθώ τον κοίταξε ξαφνιασμένη.
- Ουρανέ, του είπε, προς το παρόν η Κοσμική Νομοτέλεια σου δίνει την Γη, μετά άδηλες οι βουλές της. Αλλά, συνέχισε, ολόκληρο πλανήτη παίρνεις, θέλεις κι άλλα? Ξέρεις, αυτό ονομάζεται απληστία και δεν είναι ότι καλύτερο για τους θεούς.

Ο Ουρανός σκέφτηκε λίγο και απάντησε.
- Κοίταξε Κλωθώ, δεν είναι θέμα απληστίας. Είναι θέμα δικαιοσύνης. Αφού η Σελήνη θα περιστρέφεται γύρω από την Γη, πρέπει να μου ανήκει.

 Η Κλωθώ συνέχιζε να τον κοιτά επιτιμητικά.
- Ουρανέ, ακόμα δεν παρέλαβες τον Πλανήτη και άρχισες τις απαιτήσεις. Πολύ φιλόδοξος μου φαίνεσαι.

Η Γαία, διαβλέποντας μία εξελισσόμενη ένταση, παρενέβη κατασβεστικά.
- Έλα τώρα, Ουρανέ, ολόκληρη Γη θα έχουμε στην διάθεσή μας, ας μην ζητάμε περισσότερα.

Ο Ουρανός συγκατένευσε αλλά φαινόταν ότι δεν είχε πειστεί.
- Εντάξει, Γαία, αλλά να ξέρεις δεν ζητάω κάτι παράλογο, αλλά κάτι που είναι δίκαιο. Και πρέπει να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας, άμα είναι δίκαια.

Η Γαία τον κοίταξε κάπως φιλύποπτα. Με περίλυπο ύφος του είπε.
- Ξέρεις, Ουρανέ, με βάζεις σε σκέψεις. Γιατί ζητάς κι άλλα? Δεν σου φτάνω εγώ και η Γη?

Ο Ουρανός την κοίταξε για μια στιγμή σκεπτικός και μετά άλλαξε αμέσως διάθεση.
- Έλα τώρα, Γαία. Μια κουβέντα, είπα. Η Γη και συ είστε τα μόνα πράγματα που θέλω στην ζωή μου. Τίποτα παραπάνω. Και την αγκάλιασε τρυφερά.