Ιστορία των Θεών: Μέρος 1δ - Αΐδειος Αιών - Δημιουργία της Σελήνης

Αΐδειος Αιώνας (Hadean Eon) 

(4,6 - 4,3 δισεκατομμύρια έτη πριν από το Παρόν)

----

Χρόνος: Ένα έτος, ακριβώς, μετά την Δημιουργία της Σελήνης.

Τόπος: Σέδνα (Sedna), 100 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα περίπου από την Γη.

---

Στην Σέδνα όλα ήταν λαμπερά εκείνη την ημέρα.
Είχαν περάσει 30 εκατομμύρια έτη μετά την Δημιουργία της Γης και η Ειμαρμένη, η τοποτηρήτρια της Κοσμικής Νομοτέλειας, αποφάσισε να οργανώσει το πρώτο "Θεϊκό Συμπόσιο".

Ο λόγος ήταν μια μεγάλη επιτυχία. Είχε συντελεστεί με απόλυτη ακρίβεια ένα πολύ σημαντικό γεγονός. "Η τοποθέτηση της Σελήνης σε τροχιά γύρω από την Γη".

Δεν ήταν καθόλου απλό ζήτημα. Το Χάος και το Έρεβος επεξεργάστηκαν "τόνους" δεδομένων προκειμένου τελικά η "τοποθέτηση" να γίνει χωρίς επιδράσεις στην προβλεπόμενη Εξέλιξη της Γης, στην ευστάθειά της και την επίσης προβλεπόμενη, σε απώτερο χρόνο, γένεση της Ζωής.

Έτσι το γεγονός έπρεπε να γιορταστεί με την δέουσα λαμπρότητα.

Η δημιουργία της Σελήνης βήμα-βήμα.

Η τροχιά του πλανήτη "Θεία" διασταυρώνεται με αυτή της πρωτο-Γης.

Η σύγκρουση που επακολουθεί είναι κολοσσιαία.

Τα θραύσματα συγκεντρώνονται, συμπυκνώνονται 

και σχηματίζουν την Σελήνη.

Στο Συμπόσιο συμμετείχαν όλοι, όσοι κατοικούσαν στην Σέδνα (δηλ. 26 πανέμορφες γυναίκες).
Και αυτοί ήταν:
- Η Ειμαρμένη η ίδια

- Οι τρεις Μοίρες (Κλωθώ, Λάχεσις, Άτροπος)

- Οι τρείς Ώρες (Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη)

- Η Έρις

- Οι τρείς Κήρες (Αχλύς, Νόσος, Στυγερή)

- Οι τρεις Ερινύες (Αληκτώ, Μέγαιρα, Τισιφόνη)

- οι τρείς Χάριτες (Αγλαΐα, Ευφροσύνη, Πασιθέα)

- οι εννέα Μούσες (Καλλιόπη, Ευτέρπη, Κλειώ, Ερατώ, Μελπομένη, Πολυμνία, Τερψιχόρη, Θάλεια, Ουρανία)

Η λαμπερή τελετή έγινε στο Δώμα της Ειμαρμένης. Στην ολόλαμπρη αίθουσα, το νέκταρ έρεε άφθονο ενώ τα πιάτα με την αμβροσία ήταν διάσπαρτα παντού.
Η ευτυχία και η αγαλλίαση ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων. Όλα εξελίχθηκαν όπως έπρεπε.
Όταν οι δύο πρόθεοι, ο Ουρανός και η Γαία, μπήκαν στην περίλαμπρη αίθουσα, οι χοροί είχαν ήδη αρχίσει.
Οι Μούσες, αμέσως, περικύκλωσαν τον Ουρανό. Αυτός άρχισε να μιλάει και να γελάει μαζί τους.
Η Γαία έμεινε παράμερα, περίλυπη.
Η Έρις την πλησίασε.
- Κοίταξέ τους, είπε.
Η Γαία ένοιωσε έναν οξύ πόνο να διαπερνά την καρδιά της. Ήταν το πρώτο αίσθημα ζήλιας που ένοιωσε γυναικεία ύπαρξη στο Ηλιακό Σύστημα.
Αλλά δεν έμεινε αδρανής. Πλησίασε τον Ουρανό και τον έπιασε από το χέρι.
- Πάμε έξω, του είπε. Πάμε να περπατήσουμε.
Ο Ουρανός ξαφνιάστηκε.
- Μα ... γιατί? ρώτησε απορημένος. Μόλις ήρθαμε!
Όμως, τελικά, την ακολούθησε, αν και εμφανώς απρόθυμος, βγήκε μαζί της από την αίθουσα.

Όταν βγήκαν από το φωταγωγημένο κρυστάλλινο ανάκτορο, βρέθηκαν στην άγρια, παγωμένη, ερυθρόχροη επιφάνεια της Σέδνας. Δίπλα τους, επίσης φωταγωγημένα ήταν τα άλλα δύο κρυστάλλινα Δώματα της Νομοτέλειας. Αυτό της Έριδας, (όπου εκτός από την ίδια διέμεναν οι Κήρες και οι Ερινύες) και των Μουσών (όπου διέμεναν οι Μούσες και οι Χάριτες). Η θέα ήταν μαγευτική, εξωτική. Ο Ήλιος διακρινόταν σαν ένα αμυδρό, ελάχιστα φωτεινό, αστέρι στον σκοτεινό ουρανό.

Έκανε απίστευτο κρύο (-243 °C). Η βαρύτητα, σχεδόν ανεπαίσθητη, δεν επέτρεπε την βάδιση παρά μόνον την κίνηση με άλματα (όπως του καγκουρώ). Η επιφάνεια ήταν καλυμμένη από στρώμα πάγου που περιείχε μεθανόλη, μεθάνιο, άζωτο και την μυστηριώδη θολίνη που ήταν και η υπεύθυνη για την κόκκινη απόχρωσή του. Ατμόσφαιρα δεν υπήρχε. Η περιφορά της γύρω από τον Ήλιο (δηλαδή ένα έτος Σέδνας) διαρκούσε περίπου 12 χιλιάδες γήινα χρόνια.

Οποιοδήποτε ανθρώπινο ον βρισκόταν εκεί, ακόμη και ένα δευτερόλεπτο, θα πέθαινε ακαριαία.

Όμως, ο Ουρανός και η Γαία, είχαν πλέον "εκθεϊστεί". Τρεφόμενοι, για 30 εκατομμύρια χρόνια, με νέκταρ και αμβροσία είχαν γίνει ανθεκτικοί πλέον και στα πλέον εχθρικά, προς την ζωή, περιβάλλοντα.

Είχαν όμως αλλάξει και εμφανισιακά. Δεν ήταν πλέον οι αδύναμοι έφηβοι όπως τότε που οδηγήθηκαν για πρώτη φορά στην Σέδνα. Τώρα, μετά από τόσα εκατομμύρια χρόνια σκληρής καθημερινής γυμναστικής με τα πλέον ισχυρά μηχανήματα είχαν αποκτήσει απίστευτα γεροδεμένα και γραμμωμένα σώματα. Ειδικά, οι μύες του Ουρανού, κυριολεκτικά ατσάλινοι, πρόβαλαν έντονα από κάθε σημείο του κορμιού του. Φοβερά έντονη ήταν και η αλλαγή στο σώμα της Γαίας που η καθημερινή άσκηση του είχε δώσει μία ιδιαίτερα ελκυστική εμφάνιση.

Προχωρώντας πλάι-πλάι στην παγωμένη επιφάνεια έστρεψαν ασυναίσθητα τα μάτια στον αδύναμο Ήλιο.
- Να, ο Ήλιος, είπε ο Ουρανός δείχνοντάς τον, εκεί δίπλα του βρίσκεται η Γη και μας περιμένει.
- Μην την σκέφτεσαι ακόμα, είπε η Γαία, μας απομένουν ακόμα 500 εκατομμύρια χρόνια για να πάμε εκεί. Είναι πάρα πολλά. 
- Θα περάσουν κι αυτά, είπε αποφασιστικά ο Ουρανός, σφίγγοντας τα δόντια.
- Ουρανέ να σε ρωτήσω κάτι? ρώτησε η Γαία, αγκαλιάζοντας τους ώμους του.
- Τι πράγμα? ρώτησε ο Ουρανός συνεχίζοντας να κοιτά προς το Ήλιο.
- Όταν, κάποτε, θα ζούμε στην Γη, θα συνεχίζεις να με αγαπάς?
- Πάντα, είπε κοφτά ο Ουρανός, και μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό.
Η Γαία έγειρε το κεφάλι της, στον ώμο του, πανευτυχής.