Σατιρίζοντας τον Θεό: Μα γιατί δεν τον σκέφτεται κανείς αυτόν τον έρμο???

Το απόκοσμο φως, μιας ακόμη "θεϊκής μέρας", τον ξύπνησε απαλά.
Τεντώθηκε τείνοντας τα χέρια και τα πόδια του.

- Ωχ, τι κάνω, γαμώτο μου. Αφού δεν έχω χέρια και πόδια!

Αυτό το καταραμένο όνειρο, κάθε βράδυ, το ίδιο πάλι, συνεχώς τα τελευταία 100.000 χρόνια.
Μα ... να βλέπει στο όνειρό του ότι είναι άνθρωπος! Ποιός, αυτός ο Θεός???

Μα ... πως του κόλλησε αυτό? Μήπως πρέπει να το κοιτάξει?
Μα, τι στο διάολο συμβαίνει? Μήπως παθαίνει "ανθρωπίτιδα"? Μα, το ίδιο όνειρο συνέχεια?
- Τέλος πάντων, σκέφτεται, θα το δω αργότερα.

Αλλά, να, τώρα τούρχεται η επιθυμία να φάει κάτι για πρωινό!
- Μα οι Θεοί δεν τρώνε, μονολογεί. Οι άνθρωποι τρώνε. Α .. όσο πάω και χειροτερεύω!

Με απόγνωση βλέπει την νέα μέρα να ξημερώνει. Τι θα κάνει πάλι? Τίποτα. Εδώ και 13, 7 δισεκατομμύρια χρόνια που έφτιαξε το Σύμπαν δεν κάνει τίποτα και πλήττει αφάνταστα.
Θυμάται τότε, τα προηγούμενα 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια που το σχεδίαζε και συγκινείται. Τότε ήταν χαρούμενος. Δημιουργούσε. Τώρα τι κάνει? Τεμπελιάζει και βαριέται.

Αποφασίζει να ανοίξει την τηλεόραση. Βαριεστημένος, "πιάνει" (... με την σκέψη) το τηλεκοντρόλ.
Αμέσως εμφανίζεται το "God TV".
- Ένα κανάλι μόνο. Το ίδιο πάντα, σκέφτεται με θλίψη. Και οι άνθρωποι να έχουν εκατοντάδες. Ούτε zapping δεν μπορεί να κάνει κανείς.

- Σπρώχνει το πλήκτρο "zoom" στην θέση "up".
Μεγάκοσμος. Αμέσως, εμφανίζονται στην οθόνη τεράστιοι Γαλαξίες που συγκρούονται συντριβόμενοι μέσα σε τεράστια νέφη διαγαλαξιακού αερίου.
Μα πόσο βαρετές μπορούν να είναι αυτές οι εικόνες. Τις βλέπει συνεχώς εδώ και 13 δις χρόνια. Έπηξε πια. Τα ίδια και τα ίδια.

- Στρέφει το πλήκτο "zoom" στο down.
Μικρόκοσμος. Ηλεκτρόνια που στριφογυρίζουν μέσα στα άτομα, φωτόνια που διατρέχουν αέναα το Ενδοσυμπαντικό Κενό.
Μα πόσο πολύ τα έχει βαρεθεί αυτά. Δεν βλέπονται πια. Ναι, αυτός τα δημιούργησε. Με κόπο και χρόνο. Αλλά τώρα κουράστηκε πια να τα κοιτάζει.

- Απηυδισμένος, σπρώχνει το πλήκτο "zoom" στην μεσαία θέση.
Μακρόκοσμος. Πλανήτης Γη. Οι άνθρωποι ετοιμάζονται να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα.
- Ίσως, οι άνθρωποι οι μόνοι που έχουν κάποιο ενδιαφέρον σε αυτό το ρημάδι το Σύμπαν που δημιούργησα, σκέφτεται φωναχτά.

Η εικόνα της οθόνης αρχίζει να εμφανίζει ναούς των διαφόρων θρησκειών.
- "Δόξα σε σένα Παντοδύναμε, Παντογνώστη, Πάνσοφε, πανταχού Παρόντα, τα πάντα Πληρούντα, Θεέ".  
Μα πως του τι σβουρίζει να του λένε τέτοια. Λες και δεν ξέρει τις ιδιότητές του και πρέπει να τον ενημερώνουν οι άνθρωποι. Από αυτούς περιμένει να μάθει τις δυνατότητές του? Χώρια που του φαίνεται γλύψιμο μέχρι αηδίας. Μα δεν είναι αηδιαστικό να σε γλύφουν συνέχεια??

Η οθόνη τώρα δείχνει γήπεδα, αρένες ...
- Γ@%ώ τον Θεό σου
- Γ@#ώ τον Χριστό σου 
Πως του την βιδώνει όταν τον βρίζουν χωρίς λόγο.
- Βρε μεταξύ σας τσακώνεστε εμένα βρίζετε? σκέφτεται αλλά θυμάται ότι και αυτός μερικές φορές είναι αθυρόστομος και δείχνει κατανόηση.

Τώρα η οθόνη δείχνει σπίτια.
- Θεέ μου δώσε μου.
- Θεέ φέρε μου.
Μα τον έχουν πρήξει με το δώσε, δώσε. Δεν αντέχει να τα ακούει άλλο.
- Όχι, ρε, δεν σας δίνω. Ας το διάολο πια. Με ζαλίσατε με τα παρακάλια σας.
Δεν θέλει να βρίζει αλλά μερικές φορές δεν κρατιέται.

- Ελεήμονα, Πανάγαθε Θεέ, σώσε με.

Μα ... τον πιάνουν τα γέλια. Μα εδώ και 100.000 χρόνια τούχουν "πάρει τα αυτιά". Το μόνο που ακούει συνέχεια είναι αυτά. Μα ποιός τους είπε ότι καλός, αγαθός και ελεήμονας? Μα δεν βλέπουν γύρω τους. Λοιμοί, καταποντισμοί, δυστυχία, πείνα ...

Τώρα η οθόνη δείχνει πάρκα, παραλίες, πλατείες ...
Ακούγονται γέλια. Άνθρωποι σε παρέες κάνουν βόλτες και παίζουν παιγνίδια. Φαίνονται ευτυχισμένοι.

Κλείνει την τηλεόραση. Τον πιάνει το παράπονο. Όλοι οι άνθρωποι μόνον τον εαυτό τους σκέφτονται. Και όλο ζητάνε, ζητάνε. Αυτόν δεν τον σκέφτεται κανένας. Πως νοιώθει? Αν στεναχωριέται? Κανείς δεν αναρωτήθηκε. Μα, γιατί δεν τον σκέφτεται κανείς αυτόν τον έρμο?

Και η ευτυχία. Του είναι άγνωστη. Νοιώθει απελπισία. Είναι τόσο μόνος. Θέλει να πει τον πόνο του. Σε ποιόν όμως? Έλα ντε. Ποιός θα τον καταλάβει αυτόν. Ποιός καταλαβαίνει τι ζόρι είναι να ζεις αιώνια χωρίς σκοπό. Μα να ζεις μόνος, μια αιωνιότητα, δεν είναι βάρος ασήκωτο? Και να μην μπορείς ούτε να αυτοκτονήσεις!!

Ρίχνει μια ματιά στο Σύμπαν. Το κοιτάζει με μίσος. Έτσι τούρχεται να του ρίξει μία να το κάνει σκόνη! Να μην αφήσει ρουθούνι! Αλλά συγκρατιέται. Και μετά πως θα σπάει την μονοτονία του.

Η μέρα αρχίζει να περνάει. Απλώνεται και πάλι η απόκοσμη νύκτα.
Άντε να κοιμηθεί και πάλι. Να ονειρευτεί για πολλοστή φορά πως είναι άνθρωπος. Μπας κι έτσι μειώσει την απόγνωση ...

Υ.Γ. Βρε Θεέ, μην αρχίσεις και βαράς. Μην το παίρνεις τοις μετρητοίς. Μια πλάκα κάναμε να σκοτώσουμε την ώρα μας. χα..χα..


Ωχ ... η Ελίτσα με ξεμπρόστιασε. Για δείτε εδώ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!