Οι σχέσεις αγάπης και μίσους του Αιθέρα και της Φυσικής (Μέρος 2)

Σύνδεση με το προηγούμενο

Οι σχέσεις αγάπης και μίσους του Αιθέρα και της Φυσικής (Μέρος 1)

Από τότε που ο Αιθέρας εκδιώχθηκε από τον Όλυμπο, δεν μπόρεσε να επιστρέψει.

Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος του οποίου ο σχεδιασμός του Ηλιακού συστήματος δεν απαιτούσε την παρουσία αιθέρα ήταν ο τελευταίος μεγάλος αστρονόμος της Αρχαιότητας.

Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος θεωρούσε τη Γη σφαιρική και ακίνητη.

Για να εξηγήσει την ανάδρομη κίνηση των πλανητών, ολοκλήρωσε το Γεωκεντρικό Πρότυπο των "έκκεντρων κύκλων και επικύκλων" που είχε ήδη προταθεί από τον Απολλώνιο τον Περγαίο και τον Ίππαρχο.

Το μοντέλο αυτό έδινε ικανοποιητικά αποτελέσματα, με σφάλμα της τάξης μόνο λίγων μοιρών, γι' αυτό και επικράτησε για 14 αιώνες.

Οι αστρονόμοι του Μεσαίωνα το θεώρησαν απόλυτα ικανοποιητικό και δεν ξανασχολήθηκαν με τον αιθέρα.

Ο αιθέρας επέζησε μόνον στις εργασίες των Αλχημιστών.

Στους αιώνες που ακολούθησαν οι αλχημιστές, που αναζητούσαν την «πεμπτουσία», κράτησαν ζωντανή τη θεωρία του Αιθέρα. Στις συμβολικές απεικονίσεις των αλχημιστών ο Αιθέρας αντιπροσώπευε πάντα την κεφαλή (το «πέμπτο άκρο» του σώματος), ενώ τα υπόλοιπα στοιχεία αντιπροσωπεύονταν από τα άλλα τέσσερα άκρα. Σύμφωνα μ’ αυτούς τους συμβολισμούς ο Αιθέρας θεωρούνταν ανώτερο στοιχείο της Φύσης και η «αιθερική» κατάσταση ως ένα από τα ανώτερα επίπεδα του «πνευματικού σώματος».

Ωστόσο, ακόμα και ο Νεύτων που ήταν μυστικιστής, δεν ανέμιξε τον Αιθέρα στις επιστημονικές εργασίες του για την Βαρύτητα.

Για την επιστήμη ο αιθέρας ήταν πια μια τελειωμένη και ξεχασμένη υπόθεση ....