Παράδεισος. Πόσο απελπισμένοι πρέπει να είμαστε για να τον δεχτούμε?

Φίλες και φίλοι

Κάνοντας "Πασχαλιάτικες" φιλοσοφικές συζητήσεις, αναρωτηθήκαμε ποιά είναι η σημασία της έννοιας "Παράδεισος", για έναν μεσοαστό κάτοικο της Γης, στον 21ο αιώνα.

Η ιστορικότητα του Βιβλικού Παράδεισου, και η ταύτισή του με την αρχαία Σουμερία, είναι ένα ζήτημα που δεν θα ασχοληθούμε. Όσοι θέλετε κάτι σχετικό απευθυνθείτε εδώ. Εμάς, θα μας απασχολήσει η επίδραση-γοητεία που ασκεί η "θρησκειακή υπόσχεση" περί Παραδείσου στον σύγχρονο άνθρωπο.

 Για πολλούς ανθρώπους, ο Παράδεισος (όπως παρουσιάζεται από την Βίβλο αλλά και σε κείμενα άλλων θρησκειών) είναι ο τόπος της απόλυτης ευτυχίας. Είναι όμως έτσι?

Ας υποθέσουμε ότι είστε ο Αδάμ (ή αντίστοιχα, η Εύα) και ο Θεός σας πρόσφερε, ως τόπο διαμονής, τον Βιβλικό Παράδεισο. Πόσο ευτυχισμένοι θα ήσασταν?

Μην βιαστείτε να απαντήσετε "πολύ" αν δεν διαβάσετε τις επόμενες δέκα αντιρρήσεις που ακολουθούν!

α) Κατά την συνήθη αντίληψη, ο Παράδεισος είχε βρύσες που "έτρεχαν" μέλι, γάλα και κρασί. Για ένα κάτοικο της Συριακής Ερήμου της 4ης\3ης χιλιετίας π.Χ. θα ήταν ονειρικό. Για τον μεσοαστό του 21ου αιώνα, που έχει απέναντι το supermarket (π.χ. Βασιλόπουλος) πόσο άχρηστο έως βαρετό μπορεί να είναι?
- Μπορείς σήμερα να βάλεις το στόμα σου κάτω από μία βρύση που τρέχει μέλι? Δεν θα πάθαινες "αναγούλα" στην δεύτερη γουλιά?
- Αμ... το γάλα? Δεν είναι βολικότερο και απείρως υγιεινότερο να πιείς ένα ποτήρι γάλα, άπαχο (1% λιπαρά) και παστεριωμένο (χωρίς μικρόβια) από το ακατέργαστο, άπειρα παχυντικό και ενδεχομένως μολυσμένο, γάλα που θα τρέχει από μία βρύση?
- Όσο για το κρασί, πας στην κάβα απέναντι και παίρνεις ότι είδους οίνους θέλεις. Γιατί να προτιμήσεις το "μονοποικιλιακό" της βρύσης?

β) Στον Βιβλικό Παράδεισο έβλεπες συνεχώς ποτάμια, δένδρα και ζώα. Πόσο αντέχεις να βλέπεις το ίδιο αυτό μονότονο τοπίο? Ένα μήνα, ένα έτος, μία χιλιετία? Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόσο βαρετό, πληκτικό και ανιαρό θα γινόταν για έναν αθάνατο άνθρωπο να ξυπνά κάθε πρωί και να βλέπει την ίδια θέα, για μία αιωνιότητα. Ενώ, ένας σύγχρονος μεσοαστός έχει την δυνατότητα να κάνει μερικά ταξίδια και να εναλλάξει τα τοπία.

γ) Στο Βιβλικό Παράδεισο δεν είχε άλλους ανθρώπους, πλην της Εύας (και αυτή όχι από την αρχή, αλλά μετά από ρουσφέτι). Βέβαια, μίλαγες με τα ζώα. Όμως, τι να πεις με τα ζώα? Να, μερικές, βαθυστόχαστες, ενδεικτικές συζητήσεις:
- Τι κάνεις λιοντάρι? Πεινάω!.
- Πίθηκε, έφαγες? Ναί!.
- Γάτα, γιατί τρέχεις? Έτσι άσχετα, δεν ξέρω τον λόγο!.
 - Μύγα, τι κάνεις? Πετάω!.
Για φαντάσου να κάνεις τέτοιες συζητήσεις αδιάκοπα και αιώνια? Δεν θα πάθαινες παράκρουση?

δ) Στον Βιβλικό Παράδεισο δεν είχε άλλες γυναίκες, μόνον την Εύα. Και τι να πεις μαζί της?
- Σ'αγαπώ?  Πόσες φορές? Αιώνια.
- Να υποσχεθείς ότι δεν θα την απατήσεις? Ανούσιο.
- Ότι θα είσαι πάντα δίπλα της? Ας κάνεις κι αλλιώς.
Ένας σύγχρονος Ευρωπαίος μεσοαστός γνωρίζει/σχετίζεται με καμιά πενηνταριά γυναίκες περίπου (ή τουλάχιστον) στην ζωή του. Φαντάσου να γνωρίζει μόνον μία. Πόσο μονότονο θα ήταν (και για τους δύο). (Να μην συνυπολογίσουμε και την περίπτωση να γκρίνιαζε, πράγμα απόλυτα φυσικό για κάθε γυναίκα!)

ε) Στον Βιβλικό Παράδεισο δεν υπήρχε Τέχνη, cinema, θέατρο, φιλοσοφία, ιστορία, γεωγραφία, Επιστήμη, ραδιόφωνο, τηλεόραση, computer,  internet, επάγγελμα, απασχόληση, χόμπυ. Μια αιωνιότητα μέσα στην αποχαύνωση! Για τον Μεσοποτάμιο της 4ης\3ης χιλιετίας π.Χ ίσως ήταν ανεκτό. Όμως, πόσο τρομακτικό ηχεί, αυτό, στα ώτα του σύγχρονου μεσοαστού Ευρωαμερικανού?

στ) Στον Βιβλικό Παράδεισο έλειπαν τα sports. Πόσοι σύγχρονοι άνθρωποι, ειδικά όταν είναι νέοι, μπορούν να ζούν χωρίς γυμναστήριο, μαζικό αθλητισμό, ποδόσφαιρο και άλλα αθλήματα?

ζ) Στον Βιβλικό Παράδεισο δεν υπήρχε τυχαιότητα (δηλ. ο τζόγος, το αναπάντεχο). Όλα ήταν προγραμματισμένα. Δεν υπήρχαν θύελλες, τυφώνες, κίνδυνοι. Όλα δούλευαν ρολόι. Δεν υπήρχε, επομένως, τίποτα το συναρπαστικό. Τίποτα που να πρέπει να προσέξεις. Κάθε μέρα έκανες τα ίδια πράγματα:
- Κουβέντα με τα ζώα (του τύπου: τι κάνεις σκύλε? είσαι καλά?),
- Κουβέντα με την Εύα (του τύπου: καλημέρα Αδάμ! ωραία μέρα και σήμερα!),
- Κουβέντα με τον Θεό (άντε, πάλι, συζήτηση με έναν ξερόλα).
Η αδρεναλίνη μόνιμα στο ναδίρ!
Κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε έτος, κάθε χιλιετία. Πόσο ν'αντέξεις?

η) Στον  Βιβλικό Παράδεισο δεν υπήρχε τίποτα που να συγκινήσει μια γυναίκα.
Δεν υπήρχαν Hondos, καλλυντικά, αρώματα (πόσο "λουλουδικό" να μυρίσει?), καταστήματα με ρούχα (μια προβιά, όλη κι όλη, νύχτα-μέρα), υψηλή ραπτική, καθρέπτες, δεξιώσεις, χορός, εορτές, κουτσομπολιό, λογοτεχνήματα, ποιήματα, πίνακες ζωγραφικής.
Και το κυριότερο, γονιμότητα. Είναι στην φύση της γυναίκας η γέννηση και η ανατροφή παιδιών. Στον απόλυτα μονότονο Παράδεισο δεν είχε ούτε αυτή την δυνατότητα.

θ) Στον  Βιβλικό Παράδεισο ο "Μεγάλος Αδελφός" θα ήταν η "εφιαλτική πραγματικότητα".
Εδώ ένας σύγχρονος μεσοαστός δεν δέχεται κάμερες ούτε στον δρόμο για να συλλαμβάνονται οι παραβάτες οδηγοί και εκεί το "μάτι του Θεού" να κατασκοπεύει, συνεχώς και αιωνίως, την κάθε του κίνηση? Και να υπάρχει και η δυνατότητα παράβασης με την κοπή του "καρπού της Γνώσης"! Πόσο θέλουν τα ανθρώπινα νεύρα να γίνουν "σμπαράλια"!

ι) Στον  Βιβλικό Παράδεισο η συζήτηση με τον Θεό θα ήταν ο "απόλυτος εφιάλτης"!
Έχετε σκεφτεί να συζητάτε με τον Θεό κάθε μέρα, αιώνια? Στην αρχή φαίνεται ελκυστικό. Αλλά μετά?
- Να είσαι, πάντα, ο χαμένος στην συζήτηση.
- Να νοιώθεις σαν παιγνίδι στα χέρια του Πανίσχυρου.
- Να μην μπορείς ποτέ να πουλήσεις και εσύ "μούρη", να φανείς ότι κάτι ξέρεις και συ, που να μην ξέρει αυτός!
- Αιώνιος μαθητής!
- Αιώνια, ο ανίδεος! Αιώνια, ο χαζός που χάσαμε!
Και τι να σου πεί ο Θεός?
- Να σου αναλύσει την Βιοχημεία των φυτών του Παράδεισου?
- Να σου μιλήσει για τα Μαθηματικά και την Φυσική που χρησιμοποίησε για να φτιάξει το Σύμπαν?
Υπάρχει ανιαρότερη συζήτηση από το να έχεις κάποιον να σου εξηγεί όλους τους μαθηματικούς και φυσικούς νόμους του Σύμπαντος. Εδώ, ο μέσος αστός, όταν δει δεκάλεπτο επιστημονικό "ντοκυμαντέρ", θέλει δυο πακέτα τσιγάρα και πέντε μπύρες "να έρθει στα ίσα του"!!! Φαντάσου να ακούει για την Συμπαντογένεση, αιώνια!!! Μην σου πω, να ακούει και συμβουλές ηθικο-θεολογικού επιπέδου!!!!

Σχετικός και ο στίχος του Παπακωνσταντίνου:

"Άσε με να κάνω λάθος, άσε με να κουραστώ. 

Δεν μ'αρέσουν οι σωτήρες δεν μ'αρέσει να σωθώ"!

----
Σκέφτεται κανείς, μετά από όλα αυτά:
- Γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος συνεχίζει να πιστεύει στην "υπόσχεση" του "Παράδεισου"?
- Πόσο απεγνωσμένος και απογοητευμένος πρέπει να είναι κανείς για να ελπίζει σε αυτόν?

----
Επί τη ευκαιρία, ακούστε και το παραδεισένιο άσμα "Return to Paradise" από την Γερμανική band, "X-perience". Προφανώς, δεν θα είχατε την δυνατότητα να το απολαύσετε αν ήσασταν στον Βιβλικό Παράδεισο"!!!


Παρατίθενται, ως είναι το σύνηθες, και οι στίχοι (που έχουν πάντα την σημασία τους):

I walk on the water, ooh, she's so funny

Her taste on my lips, like milk and honey

I see crystal lights, I want to stay forever

I want to stay, I dive in oxygen

Now and today, I throw away my pain,

I want to stay, I'm gonna live, today, forever...

The return to paradise,

It's all so nice

Beautiful

I will dive into the light

I'm glad to be in love

The return to paradise,

It's all so nice

Beautiful

I will dive into the light

I'm glad to be in love

So deep, so endlessly

So nice and hopefully

She gives the kiss of life to me

I want to seek the sea, the liquid skies

The warm and tender lights, when days arise

I want to feel surreal, I want to stay, forever

I want to stay, I dive in oxygen

Now and today, I throw away my pain,

I want to stay, I'm gonna live, today, forever...

The return to paradise,

It's all so nice

Beautiful

I will dive into the light

I'm glad to be in love

So deep, so endlessly

So nice and hopefully

She gives the kiss of life to me

The return to paradise,

It's all so nice

Beautiful

I will dive into the light

I'm glad to be in love

The return to paradise,

It's all so nice

Beautiful

I will dive into the light

I'm glad to be in love

Υ.Γ. Προσωπικά, θα προτιμούσα να καίγομαι αιώνια, μαζί με μερικές Τζούλιες στην Κόλαση παρά να συζητώ ακατάπαυστα, απόλυτα βαριεστημένος, με κάποιες θεούσες (του τύπου "Ελένη Λουκά") στον Παράδεισο.