Αργοναυτική Εκστρατεία (13ος αιώνας π.Χ) - Μέρος 8: Ο περίπλους της Χαλκιδικής.

Όταν η Αργώ βγήκε από τον Παγασητικό Κόλπο,

ακολούθησε, αρχικά, την συνήθη παράκτια πορεία.

Η πορεία κοντά σε γνώριμη ακτή 

έδινε στους ταξιδευτές της εποχής 

την ψευδαίσθηση της ασφάλειας.

Στην πραγματικότητα, αν ξεσπούσε σφοδρή τρικυμία, 

δύσκολα γλίτωναν τον όλεθρο.

Αργοναυτική Εκστρατεία (τμήμα Α).
Η πορεία μέχρι τα Στενά του Ελλήσποντου και του Βόσπορου.
Διακρίνεται ο διάπλους της Χαλκιδικής και η στάση στην Λήμνο.
Στο χάρτη έχει γίνει λάθος και οι Αφετές τοποθετήθηκαν στην θέση της Ηράκλειας.

Η Μαγνησιακή Χερσόνησος.
Στα νότια η Εύβοια, στα βόρεια η Χαλκιδική.
(Αεροφωτογραφία). 

Αμέσως μετά την έξοδο από τον Παγασητικό Κόλπο, οι ήρωες της Αργούς διέπλευσαν το ακρωτήριο Ποσείδιο της Φθίας και βγήκαν στον στενό πορθμό μεταξύ Μαγνησιακής Χερσονήσου και Αβίας [της χώρας των Αβάντων, δηλ. της μεταγενέστερης Εύβοιας].

Συνέχισαν πλέοντας ανατολικά μέχρι που έφθασαν στις Αφετές. Εκεί στάθμευσαν. Ο λιμένας των Αφετών ήταν ο κεντρικός λιμένας ανεφοδιασμού των πλοίων που κατευθύνονταν από την Θεσσαλία προς την Θράκη [η σημερινή Μακεδονία τότε περιελαμβανόταν στην Θράκη] και τα Στενά του Ελλήσποντου. Αφού έκαναν τις τελευταίες προμήθειες σε τροφές και πόσιμο ύδωρ, συνέχισαν το ταξίδι τους, με ανατολική κατεύθυνση, κατά μήκος της Μαγνησιακής ακτής. Στην συνέχεια, διέσχισαν τον πορθμό και περιέπλευσαν το ακρωτήριο της Σηπιάδας και βγήκαν στην ανοικτή θάλασσα του Αιγαίου. Εκεί άλλαξαν κατεύθυνση πλεύσης και, προχωρώντας βόρεια, άρχισαν το μακρύ ταξίδι κατά μήκος της Θεσσαλικής ακτής.

Μαγνησία. Το ακρωτήριο Σηπιάδα
(στο βάθος η νήσος Σκιάθος)

Για αρκετό διάστημα οι Αργοναύτες έπλεαν χαρούμενοι κοντά στην Θεσσαλική παραλία. Τα όρη του Πηλίου, της Όσσας και του Ολύμπου, πολύ οικεία για αυτούς, διακρινόταν καθαρά και τους έδειχναν την σωστή κατεύθυνση.

Οι εκβολές του Πηνειού Ποταμού (Τέμπη).
Στο βάθος διακρίνεται το όρος Όλυμπος.

Τέλος, περνώντας τις εκβολές του Πηνειού Ποταμού (Τέμπη) έφθασαν στην Ηράκλεια (σημερινός Πλαταμώνας της Πιερίας), κοντά στους πρόποδες του Ολύμπου, του όρους που οι Ολύμπιοι θεοί επέλεξαν να κτίσουν τα πολυτελή ανάκτορά τους.

Τα ανάκτορα των Ολυμπίων θεών
στην κορυφή του Ολύμπου

Εκεί, στην Ηράκλεια, συνήθως στάθμευαν για λίγο τα πλοία πριν περάσουν απέναντι, στην πρώτη από τις τρείς χερσονήσους της Χαλκιδικής [που τότε υπαγόταν στην Θράκη]. Εδώ τέλειωναν και τα γνωστά μέρη όπου οι περισσότεροι γνώριζαν. Λίγοι είχαν ταξιδεύσει μετά από την Ηράκλεια.

Η παραλία της Ηράκλειας Πιερίας
 (σημερινός Πλαταμώνας)

Αφού έκαναν την τελευταία τους προσευχή στους Ολύμπιους θεούς, που τους παρακολουθούσαν άγρυπνα από την κορυφή του Ολύμπου, άλλαξαν κατεύθυνση προς τα ανατολικά ώστε να παρακάμψουν τον Θερμαϊκό Κόλπο, και εγκαταλείποντας την ασφάλεια της Θεσσαλικής ακτής, ξανοίχτηκαν στο βαθυκύανο πέλαγος. Πίσω τους, έβλεπαν, σιγά-σιγά, τις παραλίες της Θεσσαλίας να εξαφανίζονται και ένιωσαν τον πρώτο φόβο καθώς τους τύλιγε πλέον το "Απέραντο Γαλάζιο".

Σάνη, στην Παλλήνη (Κασσάνδρεια) Χαλκιδικής
(Σύγχρονη άποψη)

Τελικά, έφθασαν απέναντι στην Σάνη, λιμένα της χερσονήσου Φλέγρας (ή Παλλήνης, σημερινής Κασσάνδρειας) όπου στάθμευσαν και πάλι έκαναν προμήθειες σε ύδωρ και τροφές.

Στον χάρτη διακρίνονται οι τρείς χερσόνησοι της Χαλκιδικής
Η Φλεγραία (Παλλήνη), η Σιθωνία και η Αθωνίδα (Ακτή ),
καθώς και τα τρία ακρωτήριά τους, το Καναστραίο, η Άμπελος και το Νυμφαίο.

Μετά την Σάνη άρχιζε το δυσκολότερο μέρος της ναυτικής τους πορείας, καθώς θα έκαναν αρκετό καιρό να προσεγγίσουν λιμένες ανεφοδιασμού ενώ επιπλέον και οι περισσότεροι αγνοούσαν την διαδρομή.

Άρχισαν να κωπηλατούν αδιάκοπα ενώ, ταυτόχρονα, έκαναν προσευχές στον θεό Ποσειδώνα να μην τους στείλει καμία από εκείνες τις αιφνίδιες θύελλες που κατακερμάτιζαν και βούλιαζαν τα πλοία της εποχής.

Σιθωνία, η μεσαία χερσόνησος της Χαλκιδικής.

- Πρώτα, πέρασαν νότια από την χερσόνησο της Φλεγραίας (Παλλήνης) και το ακρωτήριο Καναστραίο. - Μετά, πέρασαν νότια από την χερσόνησο της Σιθωνίας και το ακρωτήριο Άμπελος.
- Τέλος, έφθασαν στην περισσότερο επικίνδυνη θάλασσα του Αιγαίου, νότια από την Αθωνική χερσονήσο. Εκεί, γύρω από το ακρωτήριο Νυμφαίο, πολλά πλοία ναυαγούσαν εξ αιτίων των έντονων ρευμάτων και των τρομερών δινών.

Το γιγαντιαίο άγαλμα του "Αθώου Δία"
είχε τοποθετηθεί (στην Κλασσική Εποχή) στην κορυφή του όρους Άθω 
ώστε τα περιπλέοντα πλοία να μπορούν να προσανατολιστούν
και να μένουν μακριά από την επικίνδυνη ακτή.
Η σκιά του έφθανε μέχρι την Λήμνο.

Αμίλητοι, με τον τρόμο ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους κωπηλατούσαν μανιασμένα προσπαθώντας να αποφύγουν τα άγρια κύματα που απειλούσαν να τους ρίξουν στους απότομους βράχους της απειλητικής ακτής. Εκεί, καθώς, το πλοίο κλυδωνιζόταν επικίνδυνα, πολλοί άρχισαν να μετανιώνουν που δήλωσαν συμμετοχή στην αποστολή.
Ναί, ήταν ήρωες, ήθελαν να πολεμήσουν, μέχρι θανάτου, με ανθρώπινους αντιπάλους αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα μπροστά στην μανία της Φύσης και ούτε ήθελαν να πνιγούν αβοήθητοι σε μια άγρια μακρινή θάλασσα.

Η τρομακτική θάλασσα γύρω από την Αθωνική χερσόνησο
όπου στόλοι ολόκληροι ναυάγησαν στην Αρχαιότητα.

Τελικά, διέπλευσαν και το επικίνδυνο αυτό μέρος και συνέχισαν να πλέουν ανατολικά, μακριά πλέον από τις ακτές. Βρίσκονταν, ήδη, στην Θρακική θάλασσα αλλά και πάλι δεν μπορούσαν να χαλαρώσουν καθώς τα διάφορα σκυλόψαρα, που συχνά εμφανίζονταν εκεί, τους προκαλούσαν σοκ και δέος.

Μετά από πορεία μερικών ημερών, είδαν επιτέλους να εμφανίζεται, αχνά, στον ορίζοντα η επόμενη ξηρά. Ήταν η νήσος Λήμνος, ο μεγάλος σταθμός ανεφοδιασμού και ανάπαυσης για τους ταξιδευτές προς τα Στενά του Ελλήσποντου. Λίγοι την είχαν ξανα-επισκεφθεί αλλά πολλοί είχαν ακούσει γι αυτήν. Εδώ, βασίλευε ο περίφημος Θόας, γνωστός για την φιλοξενία (με το αζημίωτο βέβαια) που παρείχε στους ταξιδευτές.

Άποψη της νήσου Λήμνου

Ιαχές χαράς και ανακούφισης συντάραξαν το πλήρωμα της Αργούς. Επιτέλους μετά από ατέλειωτη αγωνία και κούραση θα έβρισκαν ένα ήσυχο μέρος να ηρεμήσουν και να ξανα-ανακτήσουν τις δυνάμεις τους.

Όμως εκεί, τους περίμενε μια απρόσμενη, τεράστια, έκπληξη ...