Αργοναυτική Εκστρατεία (13ος αιώνας π.Χ) - Μέρος 9: Λήμνος, το νησί της Απόλυτης Ηδονής

Η Αργώ είχε πλησιάσει πλέον, 
αρκετά, τις ακτές της νήσου Λήμνου.
Οι Αργοναύτες γνώριζαν περίπου, 
από διηγήσεις άλλων ναυτικών, τι θα συναντούσαν:
Μία φιλόξενη πόλη
όπου θα μπορούσαν να προμηθευτούν 
προμήθειες σε ύδωρ και τροφή
πριν αρχίσουν την μακριά πορεία για τον Ελλήσποντο.
Ήταν ο τελευταίος σταθμός όπου θα μπορούσαν 
χωρίς προβλήματα να ξεκουραστούν
συναντώντας και συνομιλώντας με ομόγλωσσους ανθρώπους 
που θα τους έδιναν επιπλέον τις "φρέσκιες" πληροφορίες,
που χρειάζονταν, για την απέναντι, όχι και τόσο οικεία, Ασιατική Ακτή.

Αργοναυτική Εκστρατεία (τμήμα Α).
Η πορεία μέχρι τα Στενά του Ελλήσποντου και του Βόσπορου.
Διακρίνεται ο διάπλους της Χαλκιδικής και η στάση στην Λήμνο.
Στο χάρτη έχει γίνει λάθος και οι Αφετές τοποθετήθηκαν στην θέση της Ηράκλειας.

Είχαν πλησιάσει αρκετά πλέον και οι ακτές της Λήμνου ξεχώριζαν αρκετά καθαρά από την κουπαστή του πλοίου. Ωστόσο, έπρεπε να κωπηλατήσουν για κάποιο διάστημα, ακόμη, μέχρι να βρουν την κεντρική  πόλη και λιμένα της νήσου, την περιβόητη Μύρινα, όπου είχε και την έδρα του ο επιτόπιος βασιλέας.

Η Λήμνος ήταν από τις πλουσιότερες και διασημότερες νήσους του Αιγαίου. Η πρώτη πόλη της, η Πολιόχνη, στην ανατολική της ακτή, θεμελιώθηκε ήδη από το 5.000 π.Χ. οπότε άρχισαν και οι πρώτες αραιές εμπορικές συναλλαγές της προϊστορικής Θεσσαλίας με τα Στενά του Ελλήσποντου και την Μικρασιατική ακτή. Θεωρείται η αρχαιότερη πόλη όλης της Ευρώπης.
Όμως, η σημαντική της εξέλιξη πραγματοποιήθηκε μετά την ίδρυση της Τροίας (3.000 π.Χ.) οπότε οι εμπορικές συναλλαγές Θεσσαλίας - Ελλησπόντου έγιναν συστηματικές. Για ένα μεγάλο διάστημα η Πολιόχνη παρέμεινε η πλουσιότερη πόλη της Ευρώπης και του Αιγαίου. Όμως αλλεπάλληλες σεισμικές καταστροφές και η άνοδος της ισχύος της Μινωϊκής Κρήτης οδήγησαν στην εξάλειψή της (1.600 π.Χ.)

Όμως η Λήμνος εξακολουθούσε να κατέχει νευραλγική θέση στο εμπόριο Θεσσαλίας - Ελλησπόντου. Έτσι, την θέση της καταστραφείσας Πολιόχνης, ως εμπορικού διαμετακομιστικού κέντρου, κατέλαβε πλέον η "διλίμενη" Μύρινα στην δυτική ακτή. Σε αυτήν την πόλη κατευθυνόταν, τώρα, η Αργώ.

Ήταν απόγευμα όταν οι Αργοναύτες άρχισαν να πλησιάζουν στον λιμένα της Μύρινας. Όμως, καθώς κοιτούσαν τις βραχώδεις ακτές της νήσου, παρατήρησαν κάτι παράξενο. Σκιές κατασκόπευαν κάθε κίνηση του πλοίου τους. Η κατόπτευση της θάλασσας από στρατιωτικά φυλάκια στα υψηλά μέρη ακτών ήταν, βέβαια, κάτι το συνηθισμένο στην Αρχαία και Μεσαιωνική Εποχή καθώς οι πειρατικές επιδρομές δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο. Αλλά, αυτές οι λεπτές φιγούρες που κινούνταν, σαν αιλουροειδή μέσα στην βλάστηση, δεν έμοιαζαν με στρατιώτες. Κάτι το ύποπτο συνέβαινε!!!

Πλησίασαν περισσότερο την ακτή και τότε, μέσα στο λυκόφως, διέκριναν κάτι το πρωτοφανές. Γυναίκες, κρυμμένες σε θάμνους και δέντρα παρακολουθούσαν  την κάθε τους κίνηση!!!

Αποφάσισαν να διανυκτερεύσουν στο πέλαγος και την αυγή με το φως της μέρας να διερευνήσουν καλύτερα την περίεργη κατάσταση.

Έτσι όταν άρχισε να ξημερώνει, οι Αργοναύτες πλησίασαν και πάλι την ακτή και είδαν έκπληκτοι το εντυπωσιακό θέαμα. Πολλές εκατοντάδες γυναίκες ήταν διασκορπισμένες στην ακτή και περιεργαζόταν, με όχι και τόσο φιλικές διαθέσεις, το άγνωστο πλοίο που προσέγγιζε το νησί τους.

Οι Αργοναύτες, βέβαια, δεν είχαν άλλη λύση. Έπρεπε να αποβιβασθούν στην Λήμνο για να αναπληρώσουν τις προμήθειες που τους είχαν τελειώσει. Έτσι μπήκαν στο μεγάλο λιμένα της Μύρινας και έριξαν άγκυρα.

Τότε έμειναν άναυδοι. Ένας στρατός, από πάνοπλες γυναίκες, με δόρατα, ασπίδες, τόξα και ξίφη είχε παραταχθεί στην παραλία για να εμποδίσει την αποβίβασή τους.

Ξαφνικά, η κραυγή "Αμαζόνες" που εκστόμισε ένας Αργοναύτης, πάγωσε τους πάντες. Όλοι είχαν ακούσει ιστορίες με τις πολεμοχαρείς, ανδροφόνους, πολεμίστριες που κατοικούσαν στα βάθη της Ασίας και είχαν συντρίψει και κατασφάξει στρατούς ολόκληρους των γειτονικών τους λαών.

Ο τρόμος εγκαταστάθηκε στις ψυχές τους, το αίμα σταμάτησε να ρέει στις φλέβες τους! Ήταν χαμένοι! Πως αυτοί, πενήντα άνθρωποι όλοι κι όλοι, θα τα έβαζαν με χιλιάδες Αμαζόνες? Θα τους έσφαζαν όλους μέχρι ενός, όσες και να προλάβαιναν να σκοτώσουν.

Ο Ιάσων έστεκε αμήχανος. Αλλά ο Ηρακλής τους έδωσε θάρρος.

- Αμαζόνες στο Αιγαίο? Αυτές ζουν στα βάθη της Ασίας!! Αποκλείεται να έχουν έρθει εδώ. 

- Άντρες! Απόβαση!! Είμαστε οι καλύτεροι ήρωες της Ελλάδας! Δεν θα φοβηθούμε μερικές οπλισμένες γυναίκες. Στο κάτω-κάτω είμαι και εγώ εδώ!!!

Στην πραγματικότητα ούτε και αυτός ήταν σίγουρος ότι δεν ήταν Αμαζόνες. Αλλά έπρεπε να ενθαρρύνει τους συντρόφους του να πολεμήσουν αλλιώς θα πέθαιναν από πείνα στο πλοίο τους.

Έτσι, με την ψυχή στο στόμα, οι ήρωες πήδηξαν από το πλοίο και εφόρμησαν στην ακτή του λιμανιού.

Αμέσως, μια Λήμνια που φαινόταν επικεφαλής έδωσε το σύνθημα τις επίθεσης και δεκάδες γυναίκες ξεχύθηκαν αλαλάζοντας και άρχισε μια άγρια μάχη.

Όμως, από τις πρώτες αψιμαχίες φάνηκε, καθαρά, ότι οι αρματωμένες Λήμνιες δεν ήταν Αμαζόνες. Ήταν σχεδόν άπειρες στην ξιφομαχία και με δυσκολία χρησιμοποιούσαν το δόρυ.

Μετά από σύντομη επέλαση των Αργοναυτών, οι Λήμνιες ζήτησαν ανακωχή.

Οι Αργοναύτες σταμάτησαν ανακουφισμένοι. Δεν ήθελαν να σκοτώσουν άμαχες γυναίκες έστω κι αν αυτές έφεραν οπλισμό. Ζήτησαν να διαπραγματευτούν. Εξήγησαν όταν ερχόταν φιλικά και δεν ήταν πειρατές. Ζήτησαν να δουν τον βασιλέα Θόαντα.

Οι Λήμνιες συσκέφθηκαν για λίγο και μετά άνοιξαν δρόμο. Από μακριά φάνηκε να πλησιάζει μια ομάδα πανέμορφων γυναικών. Ανάμεσά τους, ήταν μία που έμοιαζε με την θεά Αφροδίτη.

Η πανέμορφη Υψιπύλη
περιστοιχιζόμενη από την φρουρά της

Ήταν η βασίλισσα Υψιπύλη. Η κόρη του Θόαντα. Μαζί της, οι κόρες και οι σύζυγοι των ευγενών της Λήμνου. Αποτελούσαν την βασιλική αυλή της. Γρήγορα, οι συνοδοί της εξήγησαν στους περιδεείς Αργοναύτες τι είχε συμβεί.

Οι Λήμνιες είχαν περιφρονήσει την θεά Αφροδίτη. Δεν την τιμούσαν. Τότε αυτή για να τις τιμωρήσει τις περιέβαλλε με μία άσχημη οσμή. Έτσι, οι άντρες τους δεν ήθελαν πια να κάνουν έρωτα μαζί τους. Αντίθετα, έφεραν στην Λήμνο, Θράσσες (γυναίκες από την Θράκη), που είχαν αιχμαλωτίσει στις μάχες τους στην απέναντι Θρακική ακτή και συνουσιάζονταν με αυτές.

Οι Λήμνιες κατάλαβαν ότι δεν μπορούσε να συνεχισθεί αυτή η κατάσταση. Κάθε μέρα περνούσαν όλο και περισσότερο στο περιθώριο. Κανείς πια δεν τις υπολόγιζε.

Έτσι, συνεννοήθηκαν με πρωτοβουλία της Υψιπύλης. 

Ένα βράδυ, μετά από ένα μεγάλο συμπόσιο και παρατεταμένη οινοποσία, όρμησαν ξιφήρεις, και κατέσφαξαν όλους τους κοιμώμενους άντρες της νήσου.

Η σφαγή των Λημνίων ανδρών από τις γυναίκες τους

Στην αρχή άφησαν ζωντανά τα αρσενικά παιδιά. Αλλά η Υψιπύλη επέμενε ότι όταν μεγαλώσουν θα εκδικηθούν τον φόνο των πατέρων τους. Έτσι, τα σκότωσαν και αυτά.

Μετά έσφαξαν και τις μισητές Θράσσες καθώς και όσα παιδιά είχαν γεννηθεί από αυτές. Οι λιγοστές που απέμειναν, χρησιμοποιήθηκαν ως δούλες

Στην συνέχεια, ανέλαβαν την διοίκηση του νησιού.

Οι Αργοναύτες άκουγαν εμβρόντητοι. "Δεν πίστευαν τα αυτιά τους"!! 

Τότε, ο Ιάσων προχώρησε μπροστά και είπε στις Λήμνιες ότι οι σύντροφοί του δεν επρόκειτο να αναμιχθούν στα εσωτερικά τους ζητήματα. Ήθελαν να αγοράσουν μόνον προμήθειες και θα έφευγαν το συντομότερο.

Η Υψιπύλη συζήτησε για λίγο με τις αυλικές της και τελικά τους έκανε την απίστευτη πρόταση.

Οι Λήμνιες είχαν να κάνουν έρωτα πολύ καιρό. Δεν άντεχαν άλλο μόνες. Πολλές ήθελαν να τεκνοποιήσουν και πάλι. Τους πρότεινε λοιπόν να τους προμηθεύσει με τα απαραίτητα εφόδια, και μάλιστα δωρεάν, αφού προηγουμένως όμως παραμείνουν για ένα διάστημα το νησί ώστε να εκτελέσουν τις ερωτικές τους υποχρεώσεις. Τους είπε μάλιστα ότι περίμενε εναγωνίως την απάντησή τους. Δέχονταν ή όχι??

Αν δέχονταν?? Αν δέχονταν?? Αν δέχονταν??

Οι Αργοναύτες κόντεψαν να πάθουν αποπληξία!!! Κάτι τέτοιο δεν είχαν ονειρευτεί ούτε στα πιο τρελλά ονειρά τους. Ένα νησί, με χιλιάδες ερωτικά πεινασμένες  γυναίκες, που ήθελαν να συνευρεθούν μαζί τους !!!!!!!!!! Μα ήταν δυνατόν να τους συνέβαινε κάτι τέτοιο???? Ήταν αναμφισβήτητα οι τυχερότεροι άνθρωποι στον Κόσμο!!

Αμέσως, η Υψιπύλη έδωσε το σύνθημα: Να διασκορπιστούν όλοι και να βρει ο καθένας όσες γυναίκες τον ήθελαν και να αρχίσουν οι ερωτικές πράξεις. Μετά, δείπνο για όλους στο πολυτελές ανάκτορο της πόλης. 

Η ίδια έκανε νόημα στον Ιάσονα. Αυτός την κοίταγε αδυνατώντας να προφέρει την παραμικρή λέξη. Τα μέλη του δεν τον υπάκουαν.

- Σε περιμένω στην βασιλική κλίνη, του είπε, χαμογελώντας. Και προχώρησε μαζί με τις γυναίκες της φρουράς της στο ανάκτορο.

Κάθε Αργοναύτης που "ξεμονάχιαζε" μια Λήμνια,
άρχιζε τα προκαταρκτικά

Ο Ηρακλής, έχοντας πείρα από απάτες των Ολυμπίων θεών, άρχισε να φωνάζει στους Αργοναύτες να μην διασκορπιστούν και να διερευνήσουν μήπως υπάρχει παγίδα. Ποιός τον άκουγε όμως? Όλοι οι Αργοναύτες έτρεξαν στο δάσος γύρω από τον λιμένα να συναντήσουν τις Λήμνιες που τους προσκαλούσαν. Ο ίδιος, ο Ηρακλής, δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τον λόγο του. Ένα σμήνος από τις πιο όμορφες και γεροδεμένες Λήμνιες έπεσε πάνω του και τον έριξε στο χώμα.

Οι Αργοναύτες όμως ήταν λίγοι και οι Λήμνιες χιλιάδες. Επιπλέον, μερικοί ενδιαφέρθηκαν μόνον για μία γυναίκα (μονογαμικοί όντες). Έτσι το βάρος έπεσε στους υπόλοιπους.

Κάθε "άτυχος" Αργοναύτες έπεφτε στην "παγίδα"
που έστηναν  πολυπληθείς ομάδες γυναικών

Αυτοί οι τελευταίοι, πολυγαμικοί ή όχι, αναγκάσθηκαν να ικανοποιήσουν ολόκληρες διμοιρίες γυναικών που τους έστηναν "παγίδες", στο δάσος, καθώς προχωρούσαν ανύποπτοι ψάχνοντας για τις ομορφότερες.

Αργότερα, μετά από αρκετές ώρες, κατάκοποι οι Αργοναύτες, συγκεντρώθηκαν, μαζί με τις ομορφότερες αριστοκράτισσες του νησιού, στην μεγάλη σάλα του πολυτελούς βασιλικού ανακτόρου.

Εκεί η Υψιπύλη, καθώς το συμπόσιο κορυφωνόταν και ο οίνος έρεε άφθονος, τους ανακοίνωσε ότι έπρεπε να μείνουν αρκετές εβδομάδες ώστε να ικανοποιηθούν όλες οι γυναίκες του νησιού αφού πολλές δεν πρόλαβαν ούτε καν να ακουμπήσουν έναν Αργοναύτη.

Οι Αργοναύτες δέχτηκαν με ιαχές χαράς και υπέρτατης ικανοποίησης.

Τότε ακούστηκε η φωνή της Αταλάντης.

- Ήρωες, σύντροφοι, έχουμε ένα σκοπό να επιτελέσουμε. Να πάμε στον Εύξεινο Πόντο, να βρούμε το "Χρυσόμαλλο Δέρας" και να το φέρουμε στην Ελλάδα. Πρέπει να φύγουμε τώρα!

Άκρα του τάφου σιγή έπεσε στην τεράστια αίθουσα. 

Μετά, τρανταχτά γέλια ξέσπασαν και συντάραξαν ολόκληρο το ανάκτορο, ακόμα και ολόκληρη την πόλη.

- Χρυσόμαλλο Δέρας?? Τι είναι αυτό?? Ας έρθει αυτό σε μας!!! Εμείς εδώ θα μείνουμε. Για πάντα!

- Για πάντα, αλάλαξαν όλοι με μια φωνή. Μα, θα άφηναν τα Ηλύσια (δηλ. τον Παράδεισο) για να ψάξουν για τα Τάρταρα (δηλ. την Κόλαση)????? Ήρωες ήταν, όχι ανόητοι.

Απόλυτα πληγωμένη και ταπεινωμένη η Αταλάντη έφυγε, με γρήγορα βήματα, σχεδόν κλαίγοντας, από το απαστράπτον παλάτι και άρχισε να περιφέρεται στις απόκρημνες ακτές του νησιού. 

Δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που της συνέβαινε. 

Έφυγε από την πατρίδα της, την Αρκαδία, όπου δεκάδες νέοι την ζητούσαν για σύζυγό τους, ήρθε στην μακρινή Θεσσαλία για να συμμετάσχει σε έναν ένδοξο άθλο, μπήκε σε ένα πλοίο με πενήντα άνδρες, που στην διάρκεια της διαδρομής όλοι προσπαθούσαν με άστοχα κολακευτικά λόγια να αποσπάσουν έστω και ελάχιστα την προσοχή της, και τώρα...

Ποιό το αποτέλεσμα???? Ήρθε σε ένα νησί-Κόλαση, γεμάτο με χιλιάδες ξαναμμένες, μοναχικές γυναίκες, με αποτέλεσμα να μην γυρίζει να την κοιτάξει ούτε αρσενικός κώνωπας!!!!

Μα πόσο άτυχη ήταν????

Πόσο μεγαλύτερη δυστυχία μπορούσε να νοιώσει μια όμορφη νέα γυναίκα, όπως αυτή, από την ολική αντρική περιφρόνηση?

Της ερχόταν να αυτοκτονήσει πέφτοντας από τους απότομους κοφτερούς βράχους στην θάλασσα αλλά συγκρατήθηκε. Πόσο μπορούσε να κρατήσει αυτό? Κάποτε οι Αργοναύτες θα έσβηναν την ερωτική τους πείνα και θα τέλειωνε το μαρτύριό της.

Όμως οι ημέρες έγιναν εβδομάδες, οι εβδομάδες μήνες, οι μήνες εποχές και οι Αργοναύτες εκεί μόνιμα κολλημένοι στο νησί της Λήμνου και τις ηδονές του.

Πετρώδεις ακτές της Λήμνου

[Ορθολογιστικά μιλώντας, η κατάσταση είναι κάπως διαφορετική. Η Λήμνος την εποχή της παντοδυναμίας (όπως και έκαναν άλλωστε και όλες οι άλλες νήσοι του Αιγαίου, Θάσος, Χίος, Σάμος, Ρόδος) ενδιαφέρθηκε για την απέναντι Θρακική παραλία και απέκτησε εκεί μια ζώνη αποικιών (την λεγόμενη Περαία).

Όμως, καθώς οι Θράκες ήταν αδύναμοι πολεμικά και η απέναντι ακτή πολύ πλούσια σε ξυλεία αλλά και σε μεταλλεύματα (το όρος Παγγαίο διέθετε ορυχεία ακόμη και την Μυκηναϊκή περίοδο), είναι προφανές ότι οι Λήμνιοι έπαθαν ότι οι Πάριοι-Θάσιοι τον 6ο π.Χ. και οι Αθηναίοι στην Δραβήσκο τον 4ο αιώνα π.Χ. Εισχώρησαν, βαθιά, στην ενδόχωρα και οι Θράκες τους έστησαν παγίδα. Επειδή στην μεταγενέστερη περίπτωση οι Θράκες επέτυχαν σε ένα στένωμα της χώρας να κατακόψουν μια πάνοπλη φάλαγγα 3.000 οπλιτών, κάτι αντίστοιχο φαίνεται ότι το ίδιο συνέβη στους Λήμνιους. 

Βέβαιοι για την στρατιωτική υπεροχή τους, απομακρύνθηκαν επίσης από την παραλία και παγιδεύτηκαν σε κάποια από τις πολλές φάραγγες της περιοχής και σφάχτηκαν από τους καραδοκούντες Θράκες.

Στην συνέχεια, οι Μινύες που έστελναν συνεχείς εμπορικές αποστολές στον Ελλήσποντο, επωφελήθηκαν από την κατάσταση, κατέλαβαν και αποίκησαν τις δύο-τρείς Λημνιακές πόλεις που υπήρχαν, μετατρέποντάς τες έτσι σε ομόαιμους εμπορικούς σταθμούς (όπως θα έκαναν, άλλωστε, στο μέλλον όλοι οι αποικιακοί λαοί).

Άρα στην πραγματικότητα, η Αργώ, δεν συνάντησε στην Λήμνο "ξαναμμένες γυναίκες" αλλά ,απλά, άποικους Μινύες, εφοδιάστηκε κανονικά και συνέχισε. Αλλά οι μεταγενέστεροι επικοί αοιδοί και μυθοπλάστες, που έψαχναν την ευκαιρία να βάλουν μια "πιπεράτη" πινελιά στην ιστορία, εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός και "εμπνεύστηκαν" αριστοτεχνικά τον μύθο της "σφαγής των Λημνίων από τις γυναίκες τους"].