Οι προηγούμενες συνέχειες είναι εδώ:
Όπως ειπώθηκε ρητά στα προηγούμενα,
η βασική παρανόηση που οδηγεί στο Παράδοξο των Διδύμων
βρίσκεται στην αντίληψη του Χώρου
 |
| Δύο Παρατηρητές μελετούν ένα Σώμα, από τα δικά τους Συστήματα Αναφοράς που εμπεριέχουν διαφορετικά Συστήματα Συντεταγμένων (x,y,z). |
- Αδυνατεί να αντιληφθεί όλες τις διαστάσεις του Χωρόχρονου. Αντιλαμβάνεται μόνο τις τρείς διαστάσεις του (δηλ. τον συνηθισμένο τρισδιάστατατο Χώρο)
- Επιπλέον, αδυνατεί να αντιληφθεί και την καμπυλότητά του (και έτσι τα βλέπει όλα "flat").
Αντί, λοιπόν, της ολικής αντίληψης της συνολικής εικόνας, ο Χωρόχρονος παρέχει στον Άνθρωπο, μία ατελή, περιορισμένη, μονομερή εικόνα ενός μικρού τμήματός του.
Ο μηχανισμός που προσφέρει στον Άνθρωπο την εικόνα αυτή λέγεται...
- στην Φυσική, "Σύστημα Αναφοράς" (Reference Frame) και
- στα Μαθηματικά (και συγκεκριμένα στην Τοπολογία), "Χάρτης" (Chart).
Ουσιαστικά, τα Συστήματα Αναφοράς είναι και θα μπορούσαν να αποκαλούνται: "Συστήματα Λογικής".
Όχι, μόνον, ο Άνθρωπος αλλά και κάθε Έμβιο Ον είναι "εφοδιασμένο" με ένα τέτοιο Σύστημα και με την βοήθειά του σχηματίζει ένα είδωλο των γεγονότων της Πραγματικότητας (αλλά και ένα "κοσμοείδωλο" όλου του Σύμπαντος)
Το μεγάλο μειονέκτημα όλων των αυτών των Συστημάτων Αναφοράς είναι, βέβαια, όπως προείπαμε:
- τα τρισδιάστατα Συστήματα Συντεταγμένων στα οποία βασίζονται και
- η "επίπεδη" λογική που χρησιμοποιούν.
Για να μην μιλάμε γενικόλογα ας αναλύσουμε τι σημαίνει "επίπεδη" λογική.
Θα παραστήσουμε τον Χωρόχρονο με μία καμπύλη
(Ο Χωρόχρονος είναι πολυδιάστατος και η καμπύλη μονοδιάστατη αλλά θα θεωρήσουμε για λόγους απλότητας ότι όλες οι διαστάσεις του είναι μέσα στην καμπύλη).
Τότε από το Σύστημα Αναφοράς (x,y) του, στο σημείο P, ο Άνθρωπος-Παρατηρηρής (που, όπως είπαμε, αδυνατεί να αντιληφθεί την καμπυλότητα) θα τον θεωρήσει ότι έχει την μορφή της εφαπτομένης της καμπύλης.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι όσο απομακρυνόμαστε από το σημείο P (δηλ. προχωράμε στα σημεία Q ή πάμε προς τα πίσω στα σημεία Ο) τόσο η "άποψη" του Παρατηρητή διαφέρει από την Πραγματικότητα και τείνει στον παραλογισμό.
Ας θεωρήσουμε τώρα ένα παρόμοιο παράδειγμα σε περισσότερες διαστάσεις:
Εδώ, είναι φανερός ο τρόπος με τον οποίο το Σύστημα Αναφοράς μετασχηματίζει τον Χωρόχρονο.
Μετατρέπει
- την καμπύλη επιφάνεια (Μ) (που απλουστευτικά, στο παρόν σχήμα, αναπαριστά τον Χωρόχρονο)
- στην επίπεδη επιφάνεια (E) (που είναι το είδωλο που "παραλαμβάνει" ο Ανθρώπινος Εγκέφαλος).
Ακριβέστερα, λοιπόν, το Σύστημα Αναφοράς, προκειμένου να μπορέσει να κάνει τον Χωρόχρονο κατανοητό στον Ανθρώπινο Εγκέφαλο, τον "επιπεδοποιεί" διατηρώντας, όμως ταυτόχρονα (όσο γίνεται), την δομή του (η δομή παριστάνεται, εκλαϊκευμένα, με τις κάθετες και παράλληλες γραμμές στο εσωτερικό του).
Όπως είναι φανερό, με τον τρόπο αυτό, κάποιες από τις πληροφορίες διατηρούνται αλλά μερικές άλλες χάνονται.
Όμως υπάρχει κάτι ακόμη χειρότερο.
Όλα τα Συστήματα Αναφοράς δεν είναι ούτε ταυτόσημα ούτε "συμβατά".
Το καθένα έχει την δική του "γωνία θέασης" (ή αλλιώς την "δική του άποψη") για τα δρώμενα στην σκηνή της Πραγματικότητας.
Αυτό είναι ένα από τα αίτια (ίσως το βασικότερο) των εγωϊσμών, των συγκρούσεων, των πολέμων, των διαφορετικών ηθών και εθίμων, των διαφορετικών Νομοθεσιών των Κρατών, των διαφορετικών αποφάσεων δικαστηρίων και όλων των ασυνεννοησιών που επικρατούν στην Ανθρωπότητα (αλλά και στον Έμβιο Κόσμο γενικότερα).
Ας δούμε αυτό το χαρακτηριστικό αναλυτικότερα με το παρακάτω παράδειγμα.
Ας θεωρήσουμε την σφαιροειδή (δηλ. καμπύλη) Επιφάνεια της Γης ότι απλουστευτικά αντιπροσωπεύει τον Χωρόχρονο.
Ο Άνθρωπος επειδή ακριβώς στερείται "καμπυλόγραμμης λογικής" κατασκευάζει επίπεδους χάρτες.
Όμως, ενώ κάποιος περίμενε ότι θα υπάρχει ένας χάρτης που παρουσιάζει όλη την Γήινη Επιφάνεια (και κατ'επέκταση όλο τον Χωρόχρονο) επακριβώς, αυτό δεν συμβαίνει.
Ας δούμε τον συνηθισμένο χάρτη (δηλ. το "είδωλο" της Γήινης Επιφάνειας από ένα Σύστημα Αναφοράς)
Αυτός παρουσιάζει σωστά μεν την Τροπική Ζώνη (δηλ. τις περιοχές γύρω από τον Ισημερινό) αλλά διογκώνει τις αποστάσεις όσο προχωράμε προς τους πόλους.
Υπάρχουν άπειροι τρόποι να αναπαραστήσει κανείς την Γήινη Επιφάνεια (δηλ. άπειροι χάρτες).
Προφανώς και άπειρα Συστήματα Αναφοράς.
Εδώ εμφανίζονται οι τέσσερεις συνηθέστεροι.
Προφανώς όλοι οι συνηθισμένοι γεωγραφικοί χάρτες έχουν κέντρο την Ευρώπη από όπου ξεκίνησε ο Ανθρώπινος Πολιτισμός.
Αν, όμως, ο Πολιτισμός ξεκινούσε από τους Αβοριγίνες της Αυστραλίας, και ήταν αυτοί οι πρώτοι θαλασσοπόροι που εξερευνούσαν τον Πλανήτη τότε, (από το δικό τους Σύστημα Αναφοράς),
η Αυστραλία θα βρισκόταν στο κέντρο!!!!!!!!!
Αντί, λοιπόν, της ολικής αντίληψης της συνολικής εικόνας, ο Χωρόχρονος παρέχει στον Άνθρωπο, μία ατελή, περιορισμένη, μονομερή εικόνα ενός μικρού τμήματός του.
Ο μηχανισμός που προσφέρει στον Άνθρωπο την εικόνα αυτή λέγεται...
- στην Φυσική, "Σύστημα Αναφοράς" (Reference Frame) και
- στα Μαθηματικά (και συγκεκριμένα στην Τοπολογία), "Χάρτης" (Chart).
Ουσιαστικά, τα Συστήματα Αναφοράς είναι και θα μπορούσαν να αποκαλούνται: "Συστήματα Λογικής".
Όχι, μόνον, ο Άνθρωπος αλλά και κάθε Έμβιο Ον είναι "εφοδιασμένο" με ένα τέτοιο Σύστημα και με την βοήθειά του σχηματίζει ένα είδωλο των γεγονότων της Πραγματικότητας (αλλά και ένα "κοσμοείδωλο" όλου του Σύμπαντος)
Το μεγάλο μειονέκτημα όλων των αυτών των Συστημάτων Αναφοράς είναι, βέβαια, όπως προείπαμε:
- τα τρισδιάστατα Συστήματα Συντεταγμένων στα οποία βασίζονται και
- η "επίπεδη" λογική που χρησιμοποιούν.
Για να μην μιλάμε γενικόλογα ας αναλύσουμε τι σημαίνει "επίπεδη" λογική.
Θα παραστήσουμε τον Χωρόχρονο με μία καμπύλη
(Ο Χωρόχρονος είναι πολυδιάστατος και η καμπύλη μονοδιάστατη αλλά θα θεωρήσουμε για λόγους απλότητας ότι όλες οι διαστάσεις του είναι μέσα στην καμπύλη).
Τότε από το Σύστημα Αναφοράς (x,y) του, στο σημείο P, ο Άνθρωπος-Παρατηρηρής (που, όπως είπαμε, αδυνατεί να αντιληφθεί την καμπυλότητα) θα τον θεωρήσει ότι έχει την μορφή της εφαπτομένης της καμπύλης.
 |
| Η καμπύλη είναι η γαλάζια γραμμή. Η εφαπτομένη της είναι η καφέ γραμμή. Οι άξονες x και y αποτελούν το Σύστημα Συντεταγμένων του Παρατηρητή (που τυπικά βρίσκεται στο σημείο P). |
Ας θεωρήσουμε τώρα ένα παρόμοιο παράδειγμα σε περισσότερες διαστάσεις:
Εδώ, είναι φανερός ο τρόπος με τον οποίο το Σύστημα Αναφοράς μετασχηματίζει τον Χωρόχρονο.
Μετατρέπει
- την καμπύλη επιφάνεια (Μ) (που απλουστευτικά, στο παρόν σχήμα, αναπαριστά τον Χωρόχρονο)
- στην επίπεδη επιφάνεια (E) (που είναι το είδωλο που "παραλαμβάνει" ο Ανθρώπινος Εγκέφαλος).
Ακριβέστερα, λοιπόν, το Σύστημα Αναφοράς, προκειμένου να μπορέσει να κάνει τον Χωρόχρονο κατανοητό στον Ανθρώπινο Εγκέφαλο, τον "επιπεδοποιεί" διατηρώντας, όμως ταυτόχρονα (όσο γίνεται), την δομή του (η δομή παριστάνεται, εκλαϊκευμένα, με τις κάθετες και παράλληλες γραμμές στο εσωτερικό του).
Όπως είναι φανερό, με τον τρόπο αυτό, κάποιες από τις πληροφορίες διατηρούνται αλλά μερικές άλλες χάνονται.
Όμως υπάρχει κάτι ακόμη χειρότερο.
Όλα τα Συστήματα Αναφοράς δεν είναι ούτε ταυτόσημα ούτε "συμβατά".
Το καθένα έχει την δική του "γωνία θέασης" (ή αλλιώς την "δική του άποψη") για τα δρώμενα στην σκηνή της Πραγματικότητας.
Αυτό είναι ένα από τα αίτια (ίσως το βασικότερο) των εγωϊσμών, των συγκρούσεων, των πολέμων, των διαφορετικών ηθών και εθίμων, των διαφορετικών Νομοθεσιών των Κρατών, των διαφορετικών αποφάσεων δικαστηρίων και όλων των ασυνεννοησιών που επικρατούν στην Ανθρωπότητα (αλλά και στον Έμβιο Κόσμο γενικότερα).
Ας δούμε αυτό το χαρακτηριστικό αναλυτικότερα με το παρακάτω παράδειγμα.
Ας θεωρήσουμε την σφαιροειδή (δηλ. καμπύλη) Επιφάνεια της Γης ότι απλουστευτικά αντιπροσωπεύει τον Χωρόχρονο.
Ο Άνθρωπος επειδή ακριβώς στερείται "καμπυλόγραμμης λογικής" κατασκευάζει επίπεδους χάρτες.
Όμως, ενώ κάποιος περίμενε ότι θα υπάρχει ένας χάρτης που παρουσιάζει όλη την Γήινη Επιφάνεια (και κατ'επέκταση όλο τον Χωρόχρονο) επακριβώς, αυτό δεν συμβαίνει.
Ας δούμε τον συνηθισμένο χάρτη (δηλ. το "είδωλο" της Γήινης Επιφάνειας από ένα Σύστημα Αναφοράς)
Αυτός παρουσιάζει σωστά μεν την Τροπική Ζώνη (δηλ. τις περιοχές γύρω από τον Ισημερινό) αλλά διογκώνει τις αποστάσεις όσο προχωράμε προς τους πόλους.
Υπάρχουν άπειροι τρόποι να αναπαραστήσει κανείς την Γήινη Επιφάνεια (δηλ. άπειροι χάρτες).
Προφανώς και άπειρα Συστήματα Αναφοράς.
Εδώ εμφανίζονται οι τέσσερεις συνηθέστεροι.
 |
| Έχουμε α) την Κωνική Προβολή (κατάλληλη για την απεικόνιση των Εύκρατων ζωνών) α) την Κυλινδρική Προβολή (κατάλληλη για την απεικόνιση της Τροπικής Ζώνης) α) την Επίπεδη Προβολή (κατάλληλη για την απεικόνιση των Πολικών ζωνών) δ) την Διακεκομμένη Προβολή |
Προφανώς όλοι οι συνηθισμένοι γεωγραφικοί χάρτες έχουν κέντρο την Ευρώπη από όπου ξεκίνησε ο Ανθρώπινος Πολιτισμός.
Αν, όμως, ο Πολιτισμός ξεκινούσε από τους Αβοριγίνες της Αυστραλίας, και ήταν αυτοί οι πρώτοι θαλασσοπόροι που εξερευνούσαν τον Πλανήτη τότε, (από το δικό τους Σύστημα Αναφοράς),
η Αυστραλία θα βρισκόταν στο κέντρο!!!!!!!!!
 |
| Οι τέσσερεις αυτοί χάρτες απεικονίζουν τέσσερεις διαφορετικές Προβολές της Γηίνης Επιφάνειας με κέντρο την Αυστραλία. |
Εδώ ταιριάζει (σχετικά με την διαφορετική θέαση των Συστημάτων Αναφοράς)
και το άσμα του Κελαηδόνη
και το άσμα του Κελαηδόνη
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ενώ τα Συστήματα Αναφοράς
παρέχουν τοπικά την ορθή Γνώση της Πραγματικότητας,
ωστόσο, η ορθότητα τους δεν είναι οικουμενική.
παρέχουν τοπικά την ορθή Γνώση της Πραγματικότητας,
ωστόσο, η ορθότητα τους δεν είναι οικουμενική.
Όσο απομακρυνόμαστε από την θέση του Παρατηρητή
τόσο η ορθότητά τους ελαττώνεται μέχρι που φτάνουν στον πλήρη παραλογισμό.
τόσο η ορθότητά τους ελαττώνεται μέχρι που φτάνουν στον πλήρη παραλογισμό.
Συνεχίζεται...
1 σχόλιο:
KAΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΙΟΝΑ
ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΆ , ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ.
Δημοσίευση σχολίου