Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

Spacetime's Mapping - 12


Χαρτογράφηση του Χωρόχρονου
Μέρος 12



Θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος
τον Χωρόχρονο
ως "Βασιλιά της Πλάνης"
Με συμπεριφορά που θα ζήλευε και ο χαμαιλέοντας
"προσπαθεί" με χίλιους τρόπους
να αποκρύψει το "ποιόν" του από τον Ανθρώπινο εγκέφαλο
Οι "απάτες" του χάνονται στα βάθη της Ιστορίας

Ιστορικά, η στιγμή (ίσως 100.000 έτη πριν) που ο Άνθρωπος διέκρινε τον Ουρανό από την Γη, ήταν το επισφράγισμα της νοητικής απόσπασής του από τα υπόλοιπα Ζώα.
(Τα Ζώα προφανώς δεν συνειδητοποιούν την διαφορά. Θεωρούν τον Ουρανό σαν μια θολή συνέχεια της Ξηράς ή της Θάλασσας)
Αυτή ήταν η πρώτη του επαφή με τον Χωρόχρονο (ουρανό).
(Λέγοντας Χωρόχρονο εννοούμε, βέβαια, μόνο τον Χώρο καθώς η Χρονική Διάσταση προστέθηκε πολύ αργότερα, αλλά υπονοούμε και τον Χρόνο ως παράμετρο)

Σε όλες τις αρχαίες θρησκείες (Ολυμπιακή, Σουμεριακή, Ακκαδική κλπ) διατηρήθηκε το κορυφαίο αυτό Νοητικό άλμα με την μορφή ενός αρχέγονου κοσμογονικού μύθου.

Το επόμενο μεγάλο Νοητικό άλμα έγινε στην Μεσοπαλαιολιθική Εποχή (80.000 - 33.000 π.Χ.), όταν συνειδητοποίησε την ύπαρξη του Ήλιου και της Σελήνης.
Είναι προφανές ότι ο Άνθρωπος τα θεώρησε ως  "πυρωμένους οφθαλμούς του θεού" του, που επόπτευαν την ζωή του νύκτα και ημέρα (πεποίθηση που κληρονομήθηκε και διατηρήθηκε ακόμη και στην πολύ μεταγενέστερη Αιγυπτιακή Θρησκεία) .
Το γεγονός αυτό ήταν και η αφορμή δημιουργίας μάγων-ιερέων που ανάλογα με τις όψεις Ηλίου /Σελήνης ερμήνευαν τις θεϊκές διαθέσεις.
Έτσι η Αστρονομία ξεκίνησε ως θεραπαινίδα της Θρησκείας.


Η καθιέρωση του διδύμου Ήλιου-Σελήνης ως "θεϊκών οφθαλμών" ήταν η βολικότερη θεωρία για τα Παγανιστικά "Ιερατεία". Ένας Θεός που επιτηρούσε κάθε στιγμή τους ανθρώπους από Άνωθεν ήταν ότι χρησιμότερο για την άσκηση επιβολής στις άγριες Παλαιολιθικές πατριές.

Αυτό το Κοσμολογικό Πρότυπο θα καταδυνάστευσε τους ανθρώπους περισσότερο από 50.000 έτη.

Χωρίς να υπάρχουν στοιχεία μπορεί να υποθέσει κανείς ότι χιλιάδες αμφισβητίες του θα σφαγιάστηκαν από τους παλαιολιθικούς (ή νεολιθικούς) ιερείς-μάγους που μέσω αυτού του Πρότυπου άσκησαν απεριόριστη εξουσία στις ανθρώπινες ομάδες τους.

Ίσως, ήταν στην Νεολιθική Εποχή, τελικά, που άρχισε να υιοθετείται η άποψη ότι Ήλιος και Σελήνη δεν ήταν "οφθαλμοί" αλλά οι "κατοικίες" ενός ζεύγους Θεών (αρσενικού-θηλυκού).

Το επόμενο μεγάλο Νοητικό άλμα έγινε λίγο πριν την αρχή της Ιστορικής Εποχής (περί το 4000 π.Χ.), όταν στην Σουμερία δημιουργήθηκαν αυτοκρατορίες και έτσι οι θεοί των διαφόρων πόλεων συναποτέλεσαν "Πάνθεα". Οπότε, ο κύριος θεός απέκτησε συγγενείς. Όμως, και αυτοί έπρεπε να έχουν κατοικίες. Έτσι άρχισαν τα Ιερατεία να ενδιαφέρονται και για τα υπόλοιπα "φώτα" του Ουράνιου Θόλου. Από τότε, μάλλον, τα "φώτα" απέκτησαν υλική οντότητα και δεν ήταν απλές "εστίες πυρός", όπως αυτές που έβλεπε στα δάση ο νεολιθικός άνθρωπος (ή άναβε ο ίδιος στους τόπους διαμονής του) αλλά εκτάσεις ξηράς, με ικανό μέγεθος ώστε να στεγάσουν θεϊκά ανάκτορα.

Ήδη, τα ιερατεία της Σουμερίας (3000- 2000 π.Χ.) άρχισαν να συντάσσουν καταλόγους αστερισμών
ενώ στην Βαβυλωνία (2000 - 600 π.Χ.) τα ιερατεία διέκριναν και τους Πλάνητες Αστέρες (οι Πλανήτες θεωρούνταν ακόμη αυτόφωτα σώματα) και τους "παρέδωσαν" στην ιδιοκτησία του κάθε θεού.

Κάπως έτσι, συντελέστηκε η κατάρρευση της προαιώνιας πλάνης του "φλεγόμενου Ουράνιου Θόλου".

Στην συνέχεια τα πρωτεία της διαλεύκανσης των Ουράνιων μυστηρίων περιήλθαν στους Έλληνες φιλόσοφους.
Φαίνεται, ότι ο Χωρόχρονος, με την αρχέγονη έννοια του, θα μπορούσε να ταυτισθεί με αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν "Αιθέρα" (το άνω τμήμα του Ουράνιου Θόλου). Η Ξηρά, η Θάλασσα και ο Αέρας απάρτιζαν την Φύση και την θεωρούσαν ξεχωριστή.


Ο Αιθέρας αυτός, αρχικά δεν είχε "πάχος". Ήταν ένα "κοίλο σεντόνι" από το οποίο αναρτώνταν, τυχαία και διάσπαρτα, τα διάφορα Ουράνια Σώματα.

Μία νέα εποχή άρχισε για την Αστρονομία όταν ο Θαλής αποχώρισε τους Αστέρες από την θεϊκή κηδεμονία, αποδίδοντάς τους απλώς μια ακαθόριστη "ψυχή".
Επιπλέον, ο Θαλής διακήρυξε ότι τα Ουράνια Σώματα είναι γαιώδη και πύρινα.

Επίσης, η πλάνη του αυτοφωτισμού όλων των Ουρανίων Σωμάτων άρχισε να καταρρέει με την ανακάλυψη του ετεροφωτισμού της Σελήνης από τον Αναξίμανδρο (μέσα 6ου αιώνα π.Χ.) που κατανόησε ότι το "φως" της ήταν ανάκλαση του Ηλιακού φωτός.

Ακολούθως, ο Αναξιμένης (τέλη του 6ου αιώνα π.Χ.) θεώρησε ότι δεν υπήρχε διακριτό σύνορο μεταξύ Αιθέρα και Αέρα. Έτσι, ο Χωρόχρονος ταυτίσθηκε περίπου με ολόκληρο τον Ουράνιο Θόλο και απέκτησε "πάχος".

Ακολούθησε ο Αναξαγόρας (5ος Αιώνας π.Χ.) που απογύμνωσε από κάθε θεϊκή ή ψυχική ιδιότητα τον Ήλιο (καθώς και τα άλλα Ουράνια Σώματα, προφανώς).

Όμως, αυτός που έδωσε υπόσταση στο Χωρόχρονο ήταν ο Εύδοξος (4ος Αιώνας π.Χ.) που αφού διαχώρισε οριστικά Πλάνητες Αστέρες ( = Πλανήτες) και Απλανείς Αστέρες, καθόρισε διακριτές διαδοχικές αποστάσεις των Πλανήτων Αστέρων από την Γη.


Το σφαιρικό Γαιοκεντρικό Σύμπαν
(σύμφωνα με την κοσμολογική θεώρηση
του Ευδόξου.)

Τέλος ο Αριστοτέλης (4ος αιώνας π.Χ.), διαλεύκανε οριστικά ότι όλοι οι Πλάνητες Αστέρες (πλήν του Ήλιου) είναι ετερόφωτοι και όχι αυτόφωτοι και έτσι τους απέδωσε την γνωστή, σήμερα, ταυτότητα των Πλανητών.

Η άποψη ότι η Γη και όλα τα Ουράνια Σώματα βρίσκονται βυθισμένα στο Χωρόχρονο, διαμορφώθηκε μάλλον τον 3ο αιώνα π.Χ. όταν άρχισαν οι αστρονομικές μετρήσεις και εγκαταλείφθηκε, οριστικά, το μοντέλο της επίπεδης Γης.

Τελικά, ίσως, στα τέλη της 1ης χιλιετίας π.Χ. παγιώθηκε και η σύγχρονη κοσμολογική αντίληψη:
                                             Σύμπαν =  (υλική) Φύση + (άυλος) Χωρόχρονος

Τότε, άρχισε να διαμορφώνεται βαθμιαία και η αρχική ιδέα του Σύμπαντος που περιελάμβανε το σημερινό Ηλιακό Σύστημα (με τους Πλάνητες Αστέρες στο εσωτερικό του και τους Απλανείς Αστέρες στις παρυφές του).

Το Γαιοκεντρικό Σύμπαν, όπως, διαμορφώθηκε
από τον Κλαύδιο Πτολεμαίο 
Επειδή (όπως είναι προφανές), το Γαιοκεντρικό Πρότυπο του Εύδοξου δεν συμφωνούσε με τις παρατηρήσεις των κινήσεων των Πλανητών, ο Πτολεμαίος (2ος αιώνας μ.Χ.) επινόησε την υποτιθέμενη επικυκλική τροχιά τους που διόρθωνε (προσωρινά) τις μετρήσεις.



Η Ηλιοκεντρική θεωρία, που διατυπώθηκε από τον Φιλόλαο (5ος αιώνας π.Χ.), Ικέτα (4ος αιώνας π.Χ.) και τον Αρίσταρχο (3ος αιώνας π.Χ.), δεν επικράτησε στην Αρχαιότητα, καθώς ήταν δύσκολο για τον Άνθρωπο να παραδεχθεί ότι ο "Πλανήτης Του" δεν ήταν το κέντρο του Σύμπαντος.

---------------
Και μην ξεχνάμε και την 11x11 μήτρα της Γενικευμένης Στροφής
(που θα εξηγηθεί αργότερα)

 



1 σχόλιο:

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

Παντα εξαιρετικες οι αναρτησεις σου!!
Πέρασα οπως κάνω παντα στους φιλους για ν αφησω τις ευχες μου.Πασχαλινες δεχτείτε ευχες απο την καρδια βγαλμένες,ολες οι μέρες της ζωής σας να είναι αναστημένες.Καλη Ανάσταση και Καλό Πάσχα!!!
░☆✿❥❥❥♥♥☆░☆✿❥❥❥♥♥☆░☆✿❥❥❥♥♥☆░☆✿❥❥❥♥♥☆░☆✿❥░☆✿❥❥❥♥♥☆░☆