Ο παραλογισμός του Απλού Ανθρώπου. Η αφελής πίστη σε Θρησκείες, Πολιτικές, Ομάδες, Ιδέες, Ιδανικά - Μέρος 1.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος

που να μην αναρωτήθηκε, 

κάποια στιγμή στην ζωή του,

για τον ρόλο του σε αυτόν τον Κόσμο.

- Γιατί υπάρχει?

- Τι εξυπηρετεί η ύπαρξή του?

- Ποιός είναι ο σκοπός/στόχος του?

Επίσης, δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει αντιληφθεί, μέσες-άκρες, την πελώρια Ματαιότητα που τον περιβάλλει.
Πράγματι, η φράση "ματαιότης, ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης" περιλαμβάνεται (έστω και με ελαφρά διαφορετική διατύπωση) στο αρχαιότερο ανθρώπινο διασωθέν "λεκτικό μνημείο", το "έπος του Gilgamesh".

Η "μεγάλη Αλήθεια" δεν είναι κρυμμένη σε μυστικά ντουλάπια μυστικιστικών οργανώσεων ή καταχωνιασμένη σε απρόσιτα μέρη. Είναι τόσο καταφανής που την αντιλαμβάνονται ακόμα και οι μονοκύτταροι οργανισμοί.Όλα τα όντα στο Σύμπαν (άνθρωποι, ζώα, οργανικά και ανόργανα σώματα, Πλανήτες και πρωτόνια, Γαλαξίες και άτομα, όλα, μα εντελώς όλα, έχουν περιορισμένο χρόνο ύπαρξης. Όλα ακολουθούν την εξελικτική διαδικασία: Δημιουργία, Ακμή, Παρακμή, Αποσύνθεση. Τίποτα δεν ξεφεύγει από αυτόν τον κανόνα. Ούτε το ίδιο το Σύμπαν.

Όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι, ψυχολογικά, δεν θέλουν να δεχτούν την Ματαιότητα. Θέλουν να "αρπαχτούν" από κάπου. Και αυτά τα "κάπου" προσφέρονται αφειδώς από το Περιβάλλον.
Θρησκείες, Εθνικότητες, Πολιτικές, Ομάδες, Ιδεολογίες, Ιδέες, Ιδανικά και άλλες αναρίθμητες υποδιαιρέσεις ή συνδυασμοί αυτών καραδοκούν για να προσδώσουν σε κάθε απλό άνθρωπο την ψευδαίσθηση ότι βρήκε το "νόημα της Ζωής".

Ουσιαστικά, όλα αυτά θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με μια σανίδα σε έναν γιγάντιο άγριο Ωκεανό. Ο απλός άνθρωπος αρπάζεται από την σανίδα και ενώ βλέπει εκατομμύρια άλλους, επίσης αρπαγμένους από άλλες σανίδες, να πνίγονται, κάθε στιγμή γύρω του, αυτο-παραμυθιάζεται ότι η δική του σανίδα θα του προσφέρει, ίσως, κάποιας μορφής "σωτηρία".

Αυτό έχει ένα πρακτικό αποτέλεσμα. Τον αγώνα! Ο άνθρωπος αγωνίζεται. Αγωνίζεται να ξεφύγει από την καταληκτική μοίρα του. Αν δεν υπήρχαν οι σανίδες όλοι θα αφηνόνταν να πνιγούν.

Το πρώτο σημαντικό κίνητρο που προσφέρει στον απλό άνθρωπο το κίνητρο για "αγώνα" είναι η πίστη στην "Καλωσύνη" του Θεού.
Δεν χρειάζονται πολλά. Μια ματιά στο Περιβάλλον, όπου το "μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό", καθώς και η αγριότητα με την οποία γίνεται το "φάγωμα", δίνει την δυνατότητα σε κάθε λογικό άνθρωπο να αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει καμία "Καλωσύνη". Αλλά ούτε και "Κακία". Όλα εξελίσσονται με βάση τους Φυσικούς Νόμους, συνεπικουρούμενους από την Τυχαιότητα.
Αλλά ο απλός άνθρωπος δεν είναι λογικός. Θέλει να πιστεύει ότι υπάρχει ένα Παντοδύναμο Καλό που στο τέλος θα νικήσει το Κακό και θα τον σώσει. Αυτή η αφελής πίστη του του εξασφαλίζει την ψυχική του ισορροπία.
Εδώ παρεμβαίνει η Θρησκεία. Του προσφέρει με τις άπειρες "παραλλαγές" της (δηλ. θρησκεύματα) ότι μπορεί να σκεφτεί. Από "Αιώνια Ζωή" στο πλευρό του Δημιουργού έως πιλάφι με ουρί. Ανάλογα με το επίπεδο της γνώσης και της κρίσης του.

Ένα δεύτερο κίνητρο για "αγώνα" είναι η Καταγωγή του.
Ο απλός άνθρωπος θέλει να πιστεύει ότι οι άνθρωποι που έχουν την ίδια Εθνικότητα (μιλούν την ίδια γλώσσα, έχουν ίδια ήθη και έθιμα) με αυτόν είναι πιο "καλοί" από τους άλλους. Ότι "νοιάζονται" κατά κάποιο τρόπο περισσότερο γι αυτόν.
Δεν χρειάζονται πολλά. Μια ματιά στο Περιβάλλον, όπου ο άνθρωπος της ίδιας εθνικότητας με σένα μπορεί να διαπράξει οποιοδήποτε έγκλημα σε βάρος σου (κλοπή, ληστεία, φόνο) εφόσον το συμφέρον του το απαιτήσει, δίνει την δυνατότητα σε κάθε λογικό άνθρωπο να αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει καμία τέτοια "αλληλεγγύη". Άλλωστε, η Ιστορία διδάσκει ότι οι αγριότεροι πόλεμοι είναι οι εμφύλιοι.
Αλλά ο απλός άνθρωπος δεν είναι λογικός. Θέλει να πιστεύει ότι υπάρχει κάποιος "εθνικός δεσμός" που τελικά τον συνδέει με τους άλλους ομοιο-καταγόμενους.
Έτσι έρχεται η Πατρίδα Αυτή του παρέχει κάθε μορφής καταγωγικές σχέσεις (έθνος, λαός, περιφέρεια, νομός, πόλη, χωριό, συνοικία) ανάλογα με την τοπικιστική του τάση.

Συνεχίζεται