Πρέπει τα Θρησκευτικά να αντικατασταθούν στα σχολεία από την Θρησκειολογία??

Με αφορμή ένα σχόλιο του Gip,

στην προ-προηγούμενη ανάρτηση

σκέφτηκα και πάλι

πόσο επίκαιρο είναι το θέμα

του μαθήματος των Θρησκευτικών?

Πρέπει να συνεχίσει να διδάσκεται,

να καταργηθεί

ή να αντικατασταθεί από την Θρησκειολογία??

---------------------------------------

Το σχόλιο του Gip είναι το εξής:

"Με το σκεπτικό ότι το μάθημα στη σημερινή του μορφή αποτελεί κατήχηση, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο προτείνει να διδάσκονται οι μαθητές βασικές αρχές του Ισλάμ, του Βουδισμού και του Καθολικισμού για να μη νιώθουν «άβολα» (!) όταν έρχονται σε επαφή με αλλόθρησκους


Μιλώντας στο «ΘΕΜΑ» ο σύμβουλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου κ. Σταύρος Γιαγκάζογλου εξηγώντας το νέο μοντέλο του μαθήματος, το οποίο θα παραδοθεί το επόμενο διάστημα στην υπουργό Παιδείας κυρία Αννα Διαμαντοπούλου, επισημαίνει ότι πρέπει να διευρυνθεί και να μην αφορά μόνο στην ορθόδοξη θρησκεία.

«Ολες οι γνωστές θρησκείες, όπως επί παραδείγματι ο Βουδισμός, ο Προτεσταντισμός, ο Καθολικισμός και ο Ισλαμισμός, πρέπει να διδάσκονται στα σχολεία» επισημαίνει ο ειδικός σύμβουλος και συνεχίζει: «Θα ήταν σωστό οι μαθητές να μπορούν να επισκέπτονται στο πλαίσιο του μαθήματος των Θρησκευτικών και ένα τζαμί και όχι μόνο τις εκκλησίες».


Οπως εξηγεί ο σύμβουλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, οι μαθητές έρχονται ολοένα και συχνότερα σε επαφή με ξένους συμμαθητές τους και πρέπει να είναι ενήμεροι για τη θρησκεία τους, προκειμένου να μην τους ξενίζουν οι διαφορετικές καταστάσεις.


ΠΟΥΘΕΝΑ στον κόσμο δεν γίνονται αυτά. Ούτε στην Σουηδία, Ολλανδία, Δανία με τις τόσο ανοιχτες και προοδευτικές κοινωνίες."
------------------------------------------------------

Ακολουθούν και άλλοι προβληματισμοί:

Στις μέρες μας γίνεται όλο και περισσότερο λόγος για τη θέση και σκοπιμότητα του μαθήματος των Θρησκευτικών στη Μέση Εκπαίδευση.
Γι' αυτό το λόγο πολύ συχνά συντάσσονται νέα αναλυτικά προγράμματα, εκδίδονται τα αντίστοιχα προς αυτά εγχειρίδια και προτείνονται σύγχρονοι τρόποι διδασκαλίας του μαθήματος.


Υπάρχει όμως μια πλευρά του θέματος, που δεν έχει διερευνηθεί, ιδιαίτερα στον ορθόδοξο χώρο. Η πλευρά αυτή συγκεντρώνει τις επικρίσεις εκείνων που αμφισβητούν τη θέση των Θρησκευτικών στο σχολικό χώρο.
Πρόκειται για το αν και κατά πόσο η διδασκαλία του μαθήματος αυτού είναι δυνατόν να συμβιβαστεί με την ελευθερία της σκέψης του μαθητή η οποία, όπως είναι γνωστό, προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό το χαρακτήρα της σχολικής αγωγής και μάθησης.

Θεολόγοι και νομικοί έχουν τεκμηριώσει ότι η θρησκευτική κατήχηση από το σχολείο αντίκειται στις αρχές της ελευθερίας της συνείδησης, καθώς και στον ορθολογισμό που αποτελεί θεμέλιο της μετάδοσης γνώσεων. Τα αλλόθρησκα ή άλλων δογμάτων παιδιά στα σχολεία δεν είναι το μόνο πρόβλημα. Υπάρχει στην εποχή μας μεγάλος αριθμός παιδιών που ανήκουν στο ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα, αλλά η οικογένειά τους πιστεύει ότι η θρησκεία είναι ιδιωτικό θέμα συνείδησης.


Μήπως λοιπόν δεν είναι πλέον στην εποχή μας η κατήχηση έργο του δημόσιου σχολείου αλλά, όπως στον υπόλοιπο δημοκρατικό κόσμο, είναι βασικό έργο της Εκκλησίας;


Μήπως το σχολείο θα έπρεπε να διδάσκει Θρησκειολογία και Ιστορία των Θρησκειών;

---------------------------------------

Η αντίθετη άποψη: Πόσο Έλληνες θα γίνονται οι νέοι χωρίς Ιστορία και Θρησκευτικά;

Το τελευταίο διάστημα ακούμε κάποια πράγματα, που αναφέρονται στην Παιδεία και δεν πιστεύουμε στ’ αυτιά μας. Διερωτώμαστε και λέμε, είναι δυνατό να λέγονται, να σχεδιάζονται και να ετοιμάζονται να τα εφαρμόσουν στα ελληνικά σχολεία; Να γίνουν, δηλαδή, προαιρετικά τα μαθήματα της Ιστορίας και των Θρησκευτικών, στην Β’ και στην Γ’ Λυκείου;


Παράγοντες του Υπουργείου Παιδείας, μάλιστα, υποστηρίζουν με έμφαση: Αν δεν γίνουν αυτά τα μαθήματα προαιρετικά, δεν θα βγει η πασιέντζα, την οποία ρίχνει το Υπουργείο για να μειώσει τα υποχρεωτικά μαθήματα σε έξι ή επτά!


Πρώτα-πρώτα, γιατί να χωρίζουμε τα μαθήματα σε υποχρεωτικά και προαιρετικά, επιλογής. Όλα τα μαθήματα πρέπει να είναι υποχρεωτικά. Έπειτα ορίζουμε μαθήματα επιλογής, εκείνα τα μαθήματα που μας προσδιορίζουν σαν Έθνος, σαν Ελληνορθόδοξο λαό. Παραμέρισμα της Ιστορίας και των Θρησκευτικών σημαίνει αφελληνισμός…

Αν παραμερισθεί η Ιστορία, η ένδοξη Ελληνική Ιστορία και τα Θρησκευτικά, που είναι μαθήματα ηθοπλαστικά και φρονηματιστικά, οι νέοι δεν θα μπορούν να γαλουχηθούν Ελληνοπρεπώς.


Ο αείμνηστος Ακαδημαϊκός Στρατής Μυριβήλης γράφει: «Είναι μοιραίο για το Έθνος μας, τα θρησκευτικά του ζητήματα να είναι αδιάσπαστα συνδεδεμένα με την ιστορική μοίρα του λαού μας. Η Ελληνική Ορθοδοξία, είτε το θέλουμε είτε όχι, έχει ταυτισθεί με την εθνική μας υπόσταση, δηλαδή με την ελευθερία μας». Έχει γίνει δηλαδή εθνική θρησκεία, όπως το Δωδεκάθεο του Ολύμπου ήταν η εθνική θρησκεία των αρχαίων προγόνων μας.


Η Ιωάννα Τσάτσου γράφει: «Ολόκληρη η Ελλάδα είναι ένα μεγάλο γαλάζιο εικονοστάσι της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης. Και πλανάται πολύ μακράν της πραγματικότητος – της ιστορικής και της σύγχρονης πραγματικότητος – όποιος υπόπτως πιστεύει και ευμεθόδως διαδίδει άλλα. Ορθοδοξία και Ελληνισμός είναι ΕΝΑ.

Δεν είναι δυνατόν να χωρίσουμε την Ορθοδοξία από τον Ελληνισμό και τον Ελληνισμό από την Ορθοδοξία. Το παρελθόν το μακρινό αλλά και το πρόσφατο είναι γεμάτα άσβεστες μνήμες, ιστορικά γεγονότα, που μας θυμίζουν κάθε στιγμή αυτόν τον συμπαγή δεσμό. Όποια σελίδα της ιστορίας και αν ξεφυλλίσουμε, θα ιδούμε ολοζώντανη την Ελληνορθοδοξία, σε πνεύμα ένα και σάρκα μία. Χωρίς την Ορθοδοξία ο Ελληνισμός σίγουρα θα είχε αφανισθεί».


Τρανότατη απόδειξη αυτών έχουμε τις περιπτώσεις εκείνες όπου εξισλαμίσθησαν Έλληνες, και έπαψαν να είναι Έλληνες. Για παράδειγμα, οι Μουσουλμάνοι της Θράκης κάποτε ήταν Έλληνες…


Ο Γάλλος λόγιος Ζακ Λακαρριέρ γράφει: «Για τον Έλληνα η Ορθοδοξία είναι το σπίτι του».

Εάν ο σταδιακός περιορισμός των θρησκευτικών καταλήξει στον εξοστρακισμό της Ορθοδοξίας από την Παιδεία και από τη ζωή των Ελλήνων πολιτών θα σημάνει τον αφελληνισμό των Ελλήνων.


Αλλά και το μάθημα της Ιστορίας τα τελευταία χρόνια απαξιώνεται και κάποια γεγονότα διαστρεβλώνονται. Διαφαίνεται σχέδιο αφαίρεσης δομικών στοιχείων που διαμορφώνουν την εθνική συνείδηση των παιδιών. Γίνεται συνεχής προσπάθεια να ενταχθούν αποσπασματικά και επιλεκτικά γεγονότα της Νεότερης Ιστορίας στην Ευρωπαϊκή.


Με την απαξίωση των δύο αυτών μαθημάτων η Παιδεία μας χάνει τον χαρακτηρισμό «Εθνική».


Αλλά, έχουμε και νέα απόφαση του Υπουργείου Παιδείας: Η αγγλική γλώσσα θα διδάσκεται από την πρώτη τάξη (Α’) του δημοτικού Σχολείου! Με τον τρόπο αυτό το παιδί θα προετοιμάζεται να δώσει εξετάσεις για Κρατικό Πιστοποιητικό Γλωσσομάθειας κ.λπ.


 Όπως γνωρίζουμε, όμως στην Α’ Δημοτικού το παιδί μαθαίνει το ελληνικό αλφάβητο. Αν τώρα προστεθεί και το αγγλικό αλφάβητο συγχρόνως η σύγχυση είναι βεβαία. Έτσι το παιδάκι των έξι ετών δεν θα μάθει τίποτε. Αλλά δεν έχει σημασία. Αρκεί οι δύο γλώσσες να είναι ισόβαθμες…
Το κακό βέβαια, δεν σταματάει εδώ. Το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών γίνεται μάθημα επιλογής στο Λύκειο. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τι αρχαία θα μαθαίνουν οι μαθητές…


ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ

Posted on Οκτωβρίου 31, 2010 by ellas

Πηγή: ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ
--------------------------------------------

Πολλές και διάφορες απόψεις.
Όμως τα Θρησκευτικά:
- Εθίζουν τον μαθητή στην αναμονή του θαύματος.

- Να αντιπαθεί την Γνώση και να τα περιμένει όλα από τον Ουράνιο Θεό.