Παγώνουν οι νύχτες,
αδειάζουν οι μέρες
Ξεφτίζουν των φίλων,
οι καλημέρες
Πολλές ανάσες,
τελειώνει ο αέρας
ασήκωτο βάρος,
το τέλος της μέρας
Ακόμα κι αν έφυγες,
είσαι κοντά μου
Είσαι η Όαση,
στην Ερημιά μου
Ακόμα κι αν λείπεις,
είσαι μαζί μου
Κάνεις Παράδεισο,
την Κόλαση μου
Η πόλη με πνίγει,
μα εγώ δραπετεύω
Τα ματιά σου δρόμοι,
που μέσα ξεφεύγω
Η πόλη με πνίγει,
απλά κοίταξε με
σ' αλλιώτικους Κόσμους,
φυγάδεψέ με
Ακόμα κι αν έφυγες...
Στίχοι: Μιχάλης Παλικαράκης
Μουσική: Ηλίας Μακρίδης
Πρώτη εκτέλεση: Πυξ Λαξ
8 σχόλια:
Γράφει ο Ηλίας τόσο όμορφους στίχους????
Μουσική !!! μουσική!!!
Ανώνυμε
Τον ξέρεις τον Ηλία Μακρίδη? Ποιός είναι αυτός?
Εγώ πρώτη φορά τον είδα σε αυτό το τραγούδι.
Ε! εμείς οι αγράμματοι μόνο αυτά γνωρίζουμε. Ποιόν έχει αδελφό ο Μίλτος π.χ
ποιόν έχει γιο η Πηγή ξανά π.χ.
Κουτσομπολιό και άγιος θεός παρόλο που εσύ mas diapaidagogeis kai mathainoume tosa apo sena Ionn ! χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχ
r' ti leei to anonimo?
Στίχοι: Μιχάλης Παλικαράκης
Μουσική: Ηλίας Μακρίδης
Το χθεσινό σου άρθρο με μάγεψε. Μου αρέσουν τόσο πολύ θέματα σαν αυτό όπως και τα ιστορικά σου που δεν τα συγκρίνω με τίποτα άλλο.
Ειλικρινά σε συγχαίρω που έβαλες την ανάρτηση για τον ...γειτονικό μας πλανήτη. Τι είναι μωρέ τα 20 έτη φωτός; Μερικά τρισεκατόμμύρια χλμ. Τρίχες!! Θα πάω. Τι δηλαδή η Καρδαμύλη είναι πιο κοντά;
Ωραία και η μουσική σήμερα. Αλλά εγώ κόλλησα με τον κόκκινο πλανήτη. Βρε μπας και είμαι κρυπτοκομουνιστής; Θα το κοιτάξω!
Που'σαι, Chrisaki, κι εμένα μ'άρεσε η χτεσινή ανάρτηση... ειδικά αυτό το "ερυθρωπό μυστηριακό λυκόφως"... μεταξύ μας ναι?? Μην το βγάλεις παραέξω... γιατί έχω τρομοκρατηθεί με την ιδέα...
Λες βρε παιδί μου, να είμαστε κρυπτοκομουνιστές και να μην το ξέρουμε?? Αυτή η έννοια με τρώει από χτες... μεγάλο βάσανο σου λέω...
Αυτή και μια απορία, από καιρό αυτή. Πώς γίνεται μία γροθιά και μία κλωτσιά να έχουν σαν αποτέλεσμα τόσο τρυφερά τραγούδια?
Ακόμα κι αν λείπει ο πλανήτης,
είναι μες στο μυαλό μας
έτσι ερμήνευσα τη διπλή
ημερήσια ιοντική συνανάρτηση
τώρα για το χρώμα
αυτό που φαίνεται κόκκινο εδώ,
ίσως είναι γαλάζιο εκεί
...το κόκκινο με εξαγριώνει...
Δημοσίευση σχολίου